02 "Darcy's" i NYPD

Mój limit szczęścia chyba już niedługo się skończy, pomyślałam, przekraczajac próg restauracji. James już stał przy barze.
- Rose, jak zawsze punktualna i bez tchu.
A jak ty byś się czuł po biegu przez zatłoczony Nowy Jork?, przemknęło mi przez myśl.
- Ważne, że dotarłam na czas. Daj mi tylko chwilkę, a się ogarnę- oddech zaczął mi się uspokajać. James popatrzył na mnie z czułością. Najlepszy szef na świecie.

Tak właściwie jest inaczej niż głoszą głupiutkie studentki z Columbii. James nie jest moim chłopakiem. Jest przystojny z tą swoją blond czupryną, ale ja nigdy nie myślałam o nim w tej kategorii. Nie chodzi nawet o różnicę wieku, ale nienaturalne i niemoralne jest wiązanie się z własnym wujem. To podchodzi pod kazirodztwo.
Tak, James McLeen, przystojny, 36-letni blondyn o ciemnych oczach to mój wujek. Ukochany, jedyny, młodszy brat mojej mamy. Jako jedyny z całej rodziny podjął się opieki nad sierotą, mimo, że był tak młody. Za to, że mnie przygarnął, będę mu wdzięczna do końca życia.

- Pablo, napijesz się czegoś?- proponuje James mojemu przyjacielowi.
- Nie, dzięki. Muszę jeszcze coś załatwić- patrzy na mnie z niemym pytaniem na ustach.
- Jest w bibliotece- odpowiadam.
- Dzięki- cmoka mnie w policzek i już go nie ma.
- Już dobrze, mogę brać się do pracy- moje serce uspokoiło się na tyle, że mogłam stanąć za barem.
- Dobrze, tylko jeszcze jedno, Rose- mówi James.
- Tak?
- Bransoletki- wskazuje ręką mój lewy nadgarstek.
Patrzę w dół. No przecież. Mam na nadgarstku pięć bransoletek z koralików. Nic nie może mi przeszkadzać w pracy.
- Idę do siebie je ściągnąć- wskazuję głową na drzwi do naszego mieszkania. James kiwa potakująco głową. Otwierając drzwi czuję delikatny podmuch wiatru z ulicy i słyszę głos Jamesa witającego gościa.
- Ben Jones! Jaki miło cię widzieć.



                                                             *



Schodząc na dół już tylko z dwoma rzemykami na nadgarstku i włosami związanymi w kok, nie słyszę głośnej rozmowy tak, jak zawsze prowadzili ją wujek i kapitan Jones.
- Mówię ci, James, widok był masakryczny. Nawet Logan odwrócił wzrok. Nie da się długo patrzeć na to ciałko. Nie wiem, jak Susan poradzi sobie z autopsją- usłyszałam Jonesa.
Najwidoczniej 16 Departament Policji w Nowym Jorku boryka się z naprawdę okrutnym morderstwem. Podchodzę do baru i miło witam się z kapitanem.
- Dzień dobry, kapitanie Jones- mówię z miłym uśmiechem.
- Rose! Witaj, kochane dziecko. Może ty zdołasz nam pomóc? -widać, że ta sprawa naprawdę go martwi.
- Ja? Ale niby jak? Przecież nie jestem policjantką.
- Ale masz bystry umysł. W dodatku dyplom z psychologii i studiujesz genetykę. Może ci się uda.
Taa, dwa lata psychologii i już dyplom. Jestem bossem, myślę zgryźliwie.
- Jak wygląda postępowanie i kogo dotyczy morderstwo?- mój profesjonalizm zabiera głos. Dzięki ci, Kennit S.P., za osiemnaście miesięcy pratyki.
- Dzisiaj rano, około siódmej dwadzieścia, młoda Latynoska zauważyła coś dziwnego leżącego w zaułku przy 42 Wschodniej. Ciało należy do 3.5-letniego chłopca. Przyczyna śmierci wydaje się oczywista. Doktor Parish znalazła odciski uduszenia. Potwierdzi to sekcja zwłok.
- Ale?- pytam. Czuję, że jest coś wiecej.
- Ale jest coś, czego nie umiemy wytłumaczyć. Ręce i nogi dziecka byly dziwnie powykręcane. Mam na myśli palce. W dodatku brzuch w pewnym miejscu po prawej stronie jest lekko zapadnięty, jakby brakowało organu. Nie ma żadnych śladów po operacjach, nie wiemy też, dlaczego jego kończyny tak wyglądają.
Kapitan skończył swój wywód i patrzył na mnie z nadzieją. James zaś z zainteresowaniem. Westchnęłam w duchu.
- Wydaje mi się, że mogę Wam pomóc, kapitanie.
- Dzięki Bogu! Wiedziałem, że tyle lat z wujem odkryją twoje kryminalistyczne zdolności.
- Mam tylko jedną prośbę.
- Tak?
- Muszę zobaczyć ciało.



                                                               *



Jeszcze migdy nie byłam w prosektorium. Tak, wiem, że studiuję naukę medyczną. Nigdy nie byłam w TAKIM  prosektorium. W takim współpracującym z instytucją państwową chroniącą obywateli.
Nasze, columbiańskie jest dużo mniejsze. Pociesza mnie fakt, że jestem przyzwyczajona do zapachu towarzyszącego pracy tutaj.
Droga z Lennnox Avenue do prosektorium przy Harlem Hospital Center, mimo że prosta, strasznie mi się dłużyła. Jechaliśmy 6 minut, wiem, bo patrzyłam na zegarek, ale dla mnie ciągnęło się, jakbyśmy jechali przynajmniej pół godziny.

James nie chciał mnie puścić. Twierdził, że jestem za młoda na taki widok.
- Rose, masz dopiero dwadzieścia lat.
- Twoją poharataną nogę widziałam, a byłam młodsza.
To zamkneło mu buzię. Nie mając więcej argumentów, pozwolił mi pojechać z kpt. Jones'em. Czasami bywa wobec mnie zbyt opiekuńczy, ale nie dziwię mu się. Nadal widzi we mnie zagubioną dziesięciolatkę, której trzeba wskazać drogę.
Nie chciałam zostawiać go samego w restauracji, na szczęście pojawili się Bobby i Clara, więc mogłam pojechać.

W drodze zastanawiałam się, jak będzie wyglądało ciało. Pewnie już przykryte. Doktor Parish miała dość czasu, by dokonać sekcji. Ciekawe, jak to zniosła.

Wchodzę do sali tuż za Jones'em.
- Witaj, Susan.
- Dzień dobry, Benjaminie- po czerwonych obwódkach wokół oczu poznaję, że płakała.- Już jestem po. To było straszne.
- Wyobrażam to sobie- kapitan po przyjacielsku klepie doktor Parish po ramieniu.
- A któż to taki?- Susan wreszcie mnie dostrzega.
- To panna Rose Bennett, siostrzenica Jamesa. Może nam pomóc w sprawie- przedstawia mnie Jones.
Wymieniam z panią doktor uścisk dłoni. Jej jest dość silny patrząc na jej drobną postać.
- Bardzo mi miło, Rose.
- Mnie również, proszę pani.
- Ach, mów mi Susan. Czym się zajmujesz?
- Jestem studentką trzeciego roku genetyki i rozwoju, proszę pa..., znaczy Susan.
- Ma także dyplom z psychologii- wtrąca się Ben.
- Naprawdę?- Susan wydaje się zaskoczona.- A ile masz lat, dziecko?
- W marcu skończyłam dwadzieścia.
- I już masz jeden tytuł? Jak to się...- nie dane jej jest skończyć. Ben spieszy z wyjaśnieniami.
- Nasza Rosie to prawdziwa mądrość i inteligencja. Wyobraź sobie, że w wieku 5 lat władała nie tylko angielskim, ale i hiszpańskim! W obu umiała czytać i pisać, tak więc Alice i Will posłali ją do szkoły rok wcześniej- na dźwięk imion moich rodziców robi mi się ciepło koło serca. Mama i tata.
Ben ciągnie dalej.
- Zaprowadzili ją do szkoły na testy, a z nich jasno wynikało, że Rose jest za mądra na pierwszą klasę. Tak więc w wieku 5 lat chodziła do drugiej klasy z siedmiolatkami. Maturę zdała z wyróżnieniem w wieku 16 lat.
- Ben, to rozumiem. Ale jak ze studiami z psychologii? Powinnaś w tym roku zrobić magistra, a już go masz- doktor Parish zwraca się bezpośrednio do mnie.
- Rozpoczęłam studia w wieku 16 lat. Z egzaminu wstępnego wyniknęło, że bardzo szybko przyswajam wiedzę, tak więc stałam się częścią programu "Mój umysł. Mój zawód". W ciągu jednego semestru miałam za zadanie opanować materiał z całego roku. Udało się. Skończyłam studia szybciej.
- A czy masz jakieś doświadczenie?
- Tak, przez osiemnaście miesięcy, czyli od drugiego semestru czy też roku, podejmowałam praktykę w Kennit S.P.
- Rozumiem. Teraz studiujesz genetyke, tak?- Przytakuję.- A nie chciałaś tych studiów prowadzić w takim samym trybie?
- Nie. Postanowiłam studiować normalnie. Pozwoli mi to na nawiązanie głębszych relacji z kolegami z roku. Na psychologii nie było to możliwe- po mojej odpowiedzi brzmi cisza.
Susan i Ben wpatrują się we mnie. Ben z niekrytym podziwem. Miny Susan nie umiem rozszyfrować. Pod jej wzrokiem rumienię się. W końcu przerywa ciszę.
- No, no, no. Pieknie. Dwadzieścia lat i już tyle osiągnełaś. Gratuluję.
- Dziękuję.
- Mówiłem ci, istny naukowy diament- słyszę, jak Jones szepcze jej do ucha.
- Przepraszam, ale czy nie przyjechaliście obejrzeć ciała?- mogę odetchnąć. Wreszcie zrobimy to, po co przyjechaliśmy.
- Jeszcze chwilę, Susan. Chłopaki mają do nas zaraz dołączyć- chłopaki? A tak, trzech policjantów, najlepszy zespół detektywistyczny. Jones wspomniał o nich w samochodzie.
- Dobrze, Ben. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo na nich czekać.
Nagle słyszymy dźwięk pośpiesznie otwieranych drzwi.
- Kapitanie, już jestem. Przepraszam za spóźnienie. Chase i Gomez dołączą do nas niedługo. Znaleźli trop. Kto to jest?- miły męski głos pyta kapitana. Skąd ja go kojarzę? tłucze mi się w głowie.
Wiem, że chodzi o mnie. Odwracam się do drzwi i... zamieram. On także jest zaskoczony moim widokiem.

O matko.

Te oczy.

O nie, to on...

Logan.




-----------------------------------------------------------------------------
Cześć!
Jest rozdział drugi. Wiem, że nie za dużo się dzieję, ale pierwszą sprawę panny Bennett mam zamiar trochę pociągnąć, by było wiadomo, o co w całym opowiadaniu będzie chodzić.

Tak, jak pisałam pod wcześniejszym rozdział, chapter 3 pojawi się albo w niedzielę albo po weekendzie.
Jeżeli są jakieś literówki, to przepraszam. Tablet się buntuje.

Miłego czytania! :)