01 Pablo i moje "szczęście"

No nie, to chyba jakaś paranoja. Jest piątek, godzina dziewiąta dwadzieścia osiem i  cała 123 Zachodnia zakorkowana. Mam 12 minut do rozpoczęcia wykładu prof. Dunkani, a jeszcze nie wjechałam w Amsterdam Avenue.
Och, kocham Brodway, ale nie w momencie siedzenia w śmierdzącej papierosami taksówce, której kierowca na pewno choruje na miażdżycę. Jest ogromny. Nie wiem, jak udało mu się zmieścić za kierownica,.
Stoimy w tym korku już dobre dziesięć minut. Mam dość. Zapach taksówki mnie przytłacza. Wysiadam.
- Ej, a panienka to dokąd? Miało być na 116 Ulicę, a jesteśmy dopiero na 123 Zachodniej.Niech Pani wsiada, dowiozę Panią.
- Dziękuję bardzo, ale strasznie się śpieszę. Pieszo będzie szybciej. Ile płacę?- może mój ton i uprzejmość wynagrodzą mu to, że nie dowiózł mnie do celu.
- 11 dolców i 82 centy- co?? 12 dolarów za przejechanie 7 przecznic? Chyba naprawdę się obraził. No cóż, bywa. Potulnie płacę dorzucając napiwek w wysokości 8 dolarów. Niech ma.
Stoję na tej nieszczęsnej 123 Zachodniej i patrzę na zegarek. Cholera, zostało mi 8 minut. Puszczam się biegiem. Dobrze wiem, jak prof. Dunkani traktuje spóźnialskich. Nigdy nie doświadczyłam jej chłodnego tonu i spojrzenia, ale wolę nie zmieniać tego stanu rzeczy.
Pokonałam już cały odcinek Amsterdam Avenue, aż do campusu. Teraz tylko skręcić w 114 Ulicę, później w 116  i będę na miejscu.
Uff, mam jeszcze 4 minuty, zdążę, pomyślałam podbudowana psychicznie.
Nagle, tuż przed drzwiami na uczelnię, zderzyłam się z wysokim brunetem. Mimo świetnej koordynacji ruchowej nie udało mi się utrzymać równowagi. Na szczęście chłopak zdążył złapać mnie w pasie i nie dopuścił do mojego spotkania z betonową posadzka.
- Nastepnym razem, gdy będziesz szedł słuchając Linkin Park, zwróć większą uwagę na otaczające cię środowisko, dobrze Pablo?- musiałam dać chłopakowi reprymendę.
- Och, przepraszam cię, Rose. Nie widziałem cię. Pochłonęła mnie muzyka- Pablo uśmiechnął się szeroko, pokazując swoje śnieżnobiałe żeby.
- A co to za piosenka, że aż tak się rozproszyłeś? Czyżby "Numb"?- spytałam zaciekawiona mojego przyjaciela.
- Nie, "Numb" słuchałem przez ostatnie trzy dni.Teraz mam fioła na punkcie "In the End". Ale nie mówmy o mnie. Co się stało? Masz dziwną minę.
- Też byś taką miał, gdybyś spędził pół godziny w zółtej, śmierdzącej puszce w towarzystwie gościa wielkiego jak trzydrzwiowa szafa- mój ton przesycony jest odrobiną sarkazmu. Pablo to rozumie. Wie, że taka już jestem.
- Och, masz rację. Też bym tak wyglądał. Ok, koniec konwersacji. Mamy 20 sekund do rozpoczęcia wykładu. Gotowa na kolejną dawkę informacji o inżynierii genetycznej?- chłopak wyciągnął do mnie ramię, zachęcając wzrokiem, bym je ujęła.
- Zawsze- odpowiadam z uśmiechem.




                                                                      *



- A, zapomniałem zapytać. Jaka piosenka opisuje cię dzisiaj, Rosie?- zapytał Pablo, gdy sześć godzin później opuszczaliśmy Wydział Genetyki i Rozwoju Uniwersytetu Columbia.
- Hmm, "Everything" od Lifehouse- odpowiedziałam po chwili zastanowienie.- Tak, ta piosenka opisuje mnie dzisiaj.
- To świetna piosenka. Nastrojowa, pasuje do ciebie, romantyczko- mrugnął do mnie Pablo, za co otrzymał sójkę w bok.- No już, dobrze, panno rozważna i romantyczna- powiedział to takim tonem, że musiałam się roześmiać.
- A wracając do piosenki... Jest o miłości chłopaka do dziewczyny i o tym, jak bardzo jest ona dla niego ważna... Czyżbyś znowu się dobijała, Rosie?- spytał mnie chłopak jednocześnie obejmując ramieniem.
Opuściłam głowę na znak prawdy. Nie muszę udawać. Pablo mnie zna i rozumie, przynajmniej próbuje zrozumieć. Jest przy mnie, gdy go potrzebuję. Kocha mnie, wiem to. Ja też go kocham.
To nie tak, że kryjemy przed sobą uczucia i na siłę udajemy przyjaciół. Naprawdę nimi jesteśmy. Byliśmy parą. Przez czternaście miesięcy. Cały pierwszy rok studiów, wakacje i początek trzeciego semestru. Po tym czasie zdecydowaliśmy się na rozstanie. Kompletnie nie pasowaliśmy do siebie jako para, za to jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Ostatnio wpadła Pablowi w oko pewna studentka drugiego roku antropologii. Tak się składa, że znam tę dziewczynę. Gramy razem w siatkówkę w uniwersyteckim kole sportowym.
- Hej, Pablo. Widziałam się wczoraj z Mary- zagadnęłam przyjaciela.
- Z Mary?- spytał zaskoczony. W jego głosie słychać było zdenerwowanie. Uśmiechnęłam się.
- Tak, z Mary. Rozmawiałyśmy o imprezie rocznicowo- haloweenowej.
- Tak?
- I zeszłyśmy na temat potencjalnych partnerów na imprezę.
- Aha. Czy... eee... czy Mary wspomniała coś o mnie?- teraz do zdenerwowania dołączyła ciekawość.
- Czy coś wspomniała? Może tak, a może nie- odpowiedziałam tajemniczo.
- Tak czy nie? Rose, ja muszę to wiedzieć!- krzyknął Pablo.
- Okej, okej, już się tak nie gorączkuj- uśmiechnęłam się szerzej.- Tak, mówiła o tobie. Powiedziała mi, że wydajesz jej się jedynym normalnym facetem z trzeciego roku. Później spytała czy masz dziewczynę...
- I co jej powiedziałaś?- przerwał mi rozgorączkowany. Boże, on wygląda tak, jakby to, co powiem, było dla niego najważniejsze na świecie, jakby od tego zależało jego "być albo nie być". 
- Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że nikogo nie masz. Mary wyraźnie się ucieszyła i powiedziała, że bardzo chciałaby wybrać się z tobą na to party, ale wydaje jej się, że ty jej nie dostrzegasz...
- Ja jej nie dostrzegam? Boże, przecież ja jestem zakochany w tej dziewczynie!- krzyknął oburzony. Zaśmiałam się.
- Przestań się drzeć, głuptasie. Wiem, co do niej czujesz, ale ona nie. Musisz coś z tym zrobić.
- Ale niby co?
- Najpierw zaproś ją na tę imprezę. Masz trzy tygodnie, a nawet nie- zaczęłam doradzać Pablowi.- Później, ale jeszcze przed party, zaproś ją na randkę. Kolacja i kino. Kolację możecie zjeść u nas. "Darcy's" zaprasza.
I to ja zarzuciłam Pablowi nieuwagę. Gdy tak szliśmy w stronę Morningside Avenue, a ja udzielałam chłopakowi rad, chyba za często odwracałam się w stronę chłopaka. Nie zauważyłam mężczyzny z kubkiem kawy, rozmawiającego przez telefon. Wpadłam na niego, wylewajac na niego kawę.
Świetnie, pomyślałam. Gorzej już dzisiaj nie będzie.
- Przepraszam Pana bardzo, niezdara ze mnie. Zapłacę za koszulę- poczęłam przepraszać mężczyznę jednocześnie wycierając mokrą koszulę nawilżajacymi chusteczkami, które mam zawsze ze sobą w torbie.
- Ma Pani rację, jest Pani niezdarą- odpowiedział mężczyzna. Wyczułam, że się uśmiecha. Podniosłam oczy, by spojrzeć w jego twarz. Był wyższy ode mnie przynajmniej o 20 centymetrów. Brunet, jak Pablo, z lekkim zarostem, prostym nosem i  ślicznie zarysowanymi koścmi policzkowymi. A jego oczy...
Czyste niebo, pomyślałam spuszczając wzrok.
- Naprawdę, odkupię Panu koszulę. Ta do niczego się nie przyda.
- Nie chcę od Pani koszuli. Mam ich wystarczajaco dużo- odpowiedział nadal miło się uśmiechając.- Wystarczy, że da mi się Pani namówić na kawę.
- To miłe z Pana strony, zważając na fakt, że to ja oblałam Pana kawą, ale muszę odmówić.
- Rose, szybko, spóźnisz się, a James nie lubi czekać- wyszeptał mi do ucha Pablo. Cały czas stał za mną. Przystojniak chyba go nie widział, a nawet jeśli, to całkowicie go ignorował. Aż do teraz. Widząc pochylającego się ku mojemu uchu Pabla nieznacznie napiął mięśnie ramion. Widzę takie rzeczy, w końcu mam już dyplom z psychologii.
- Przepraszam Pana, ale muszę już iść. Jako rekompensatę za to całe zdarzenie, proszę przyjąć ode mnie wizytówkę z 15% zniżką do Restauracji "Darcy's"- mówiąc to, podałam mężczyźnie ostatnią z posiadanych przeze mnie wizytówek. James się wścieknie, pomyślałam, ale pewnie zadowoli go tak elegancki klient.
Mężczyzna wziął ode mnie wizytówkę, spojrzał na nią, schował do kieszeni marynarki i ponownie jego wzrok spoczął na mnie. Speszyłam się. Na szczęście Pablo zaczął mnie ciągnąć za rękaw żakietu.
- Muszę już iść. Dziękuję za propozycję i przepraszam za koszulę. Do widzenia.
- Chwileczkę. Jak Pani na imię? Jestem Logan Henderson- kojarzę skądś to nazwisko. I te oczy...
- Bardzo mi miło. Jestem...
- Rose! Chodźmy już! Mamy 3 minuty, a przed nami dwie przecznice. Szybko!
- Przepraszam Pana, Logan. Było mi miło. Do widzenia.
- Czekaj! Jesteś Rose jak?
Nie zdążyłam odpowiedzieć. Pędziłam z Pablem na łeb, na szyję, by tylko zdążyć.

Zdążyć do mojego domu. Zdążyć do "Darcy's".



----------------------------------------------------------------------
Znowu ja!
Pierwszy rozdział. Akcja znikoma. Ledwie poznajemy główną bohaterkę, ale taki jest mój zamysł.
Powoli można się domyśleć, jaką rolę w jej życiu odegra Logan, a co Rose zrobi dla niego.

Rozdział drugi najwidoczniej pojawi się jeszcze dziś. 
Rozdział trzeci po weekendzie.
Miłego czytania! :)