Promo #45

   Cześć :)

   Jak było to już napisane przy urodzinowym poście Logana, dzisiaj zapowiedź długo wyczekiwanego 45 rozdziału. Wracam do Was po *liczy*  sześciu tygodniach, mam nadzieję, że zbytnio nie tęskniliście? ;)

   W trailerze pojawia się jedna z dwóch rzeczy, za które pewnie mnie znienawidzicie, ale postanowiłam trochę namieszać, by pociągnąć Rozważną odrobinę dłużej niż planowałam. Możliwe, że z Rogan pożegnamy się dopiero w okolicach drugich urodzin bloga ;)
   Zapowiedź to kilka krótkich fragmentów, bez większego spoilerowania.

   Korzystając z okazji, chcę Wam życzyć dużo zapału do nauki, powodzenia na wszelkich kartkówkach i sprawdzianach, byście przez ten rok szkolny przeszli jak burza i w czerwcu chwalili się pięknymi świadectwami :) Trzymam kciuki za każdego z Was :)
   A teraz:

   Zapraszam do lektury! :)

   P.S. Przy rozdziale pojawi się konkurs ;)
_________________________________
   I w końcu on. Ten, za którym tęsknię najbardziej.
   Niebieskie oczy ze złotymi iskierkami, wpatrzone we mnie. Usta układające się w dwa najpiękniejsze słowa na świecie.
   "Kocham cię".

   Znajduję siłę i na nowo próbuję kontrolować swoje ciało.
   Muszę wrócić do świata.
   Muszę wrócić do ludzi, którzy mnie kochają.
   Muszę wrócić do Logana.
   Ale kto to jest?

****

   - Proszę się uspokoić - mówi pielęgniarka, podając mi plastikowy kubek z wodą. - Jest pan jej mężem? Narzeczonym?

   Przez chwilę zastanawiam się nad odpowiedzią. Wczoraj obudziłem się u Rose. Powiedziała, że czuje do mnie coś niezwykłego. Pocałowała mnie. Zapytała o okres próbny. To chyba o czymś świadczy. Nie jestem jedynie jej szefem. Jestem kimś ważnym.

   - Jestem jej chłopakiem.

   Maszeruję przed wejściem na blok operacyjny, mężczyźni siedzą pod ścianą na składanych krzesłach z plastikowymi, czarnymi oparciami. Mdła zieleń ścian wywołuje u mnie nudności. Mijają kolejne minuty, a ja wciąż chodzę w kółko, co wyraźnie denerwuje Meksykanina.

   - Logan, przestań, bo zaraz się zrzygam, od tego twojego chodzenia wciąż po tej samej trasie kręci mi się w głowie.

   - Śmiało, wymiotuj - zachęcam kolegę. - Może wtedy ściany będą miały ciekawszy kolor.

   - Nie, James. Nie umrze. Jest silna, już raz uciekła śmierci, zrobi to ponownie. Pamiętasz tego dilera, którego wspólnie wysłaliśmy do więzienia?

   - Oczywiście, że pamiętam, to była moja ostatnia sprawa. Dlaczego o nim wspominasz?

   - Bo widzisz, właściwie to przez niego Rose walczy teraz o życie.

****

   To frustrujące.

   Nie pamiętam go, a moje ledwo bijące serce tęskni za nim, jak za nikim innym. Coś musiało między nami być, skoro tak na niego reaguję. Ale co? Miłość? Nie wydaje mi się. Już dawno nie byłam zakochana i wiem, że to się w najbliższym czasie nie zmieni.

   W takim razie musieliśmy być przyjaciółmi. Ale nie tęsknię za nim tak, jak za Pablo, Mary, Kate, Mią czy detektywami. Ta tęsknota jest głębsza. 

   Co nas łączyło?

   Chciałabym poznać odpowiedź na to pytanie.