65 I guess you never felt that way

   Huehuehue, dzieje się w tym rozdziale :3 
   Zapraszam do udziału w Konkursie urodzinowym oraz przeczytania shota urodzinowego od Laurie.

   Podpowiedź do konkursu: należy wziąć pod uwagę te cztery bransoletki, by odpowiedzieć na pytanie.

__________________________________________________________

Here's the thing
we started off friends.
It was cool but
it was all pretend.
~Kelly Clarkson.
"Since U Been Gone"

Wszystkim rozpoczynającym
wakacje.
Bawcie się rozważnie,
wypocznijcie!

   Poświęcanie czasu dla pasji pomaga nam się realizować. Robiąc to, co kochamy, jesteśmy szczęśliwi, pełni energii i optymizmu. Wtedy jesteśmy jak najbardziej sobą i pokazujemy siebie innym. Tancerze poprzez ulubiony styl pokazują, co siedzi w ich wnętrzach, tak samo artyści. W chwili poddania się pasji stajemy się też dobrym celem dla osób, które chcą nas zniszczyć psychicznie. Gramy komuś napisaną samodzielnie piosenkę z własną muzyką, a dostajemy jedynie niekonstruktywną krytykę i obelgi. Nasza pasja zamiast pomóc się rozwijać, ukazuje nasze niedoskonałości, poniża w oczach innych, a nas popycha w stronę ciemnych, depresyjnych myśli. Powoli zabija.
   Wysiadam z windy na szóstym piętrze szesnastego posterunku i kieruję się w stronę biura. Nie jestem pewna, czy moja obecność tutaj jest pożądana, wczoraj Logan nie dał mi jasno do zrozumienia, że będę potrzebna przy tej sprawie. Ale skoro zeznania ma składać ponad stu świadków, raczej się tutaj przydam. Na drugim końcu korytarza pojawia się niebieskooki detektyw, który uśmiecha się szeroko na mój widok, odwzajemniam to. Idziemy ku sobie, co obserwatorowi mogłoby się skojarzyć ze sceną wyciętą wprost z jakieś komedii romantycznej.
   - Dzień dobry. - Staje przede mną przystojny, wysoki i całkowicie mój. Pochyla się i całuje mnie w usta. - Ktoś tu się chyba stęsknił?
   - Tylko ci się tak wydaje. Pomyślałam, że mogę wam pomóc, skoro jest tutaj tylu świadków.
   Mężczyzna chwyta moją dłoń i ciągnie w stronę opuszczonego biura.
   - Dobrze, że jesteś. Właściwie to Ben kazał mi po ciebie zadzwonić.
   Czyli jednak się przydam. Miło.
   - Za chwilę zadzwonię do laboratorium i przekażę, że nam konsultujesz. Czy mogę powiedzieć, że tworzysz profil mordercy? Jakoś będę musiał im uzasadnić twoją pracą tutaj.
   Podchodzi do swojego biurka i szuka swojej czarnej teczki pośród masy dokumentów. Skąd wiem, że szuka akurat tej? Zawsze ma tę jedną jedyną na przesłuchaniach i rozmowach, wymienia jej zawartość za każdym razem, gdy idzie do któregoś ze specjalnych pokoi. Albo uzupełnia jej wnętrze.
   - Właściwie to nie musisz tego robić - odzywam się. - Wzięłam sobie na dzisiaj wolne. Na jutro też mogę to zrobić, jeśli będzie taka potrzeba.
   Mężczyzna prostuje się i przygląda mi podejrzliwym wzrokiem, szukając na mojej twarzy oznak kłamstwa lub wyjątkowo nieudanego żartu. Wzdycha cicho, gdy zdaje sobie sprawę, że jestem w tej chwili całkowicie poważna.
   - Rose, coś ty znowu wymyśliła? Przecież nie musiałaś tego robić. - Drapie się po czarnej głowie. - Kurde, spróbuję to jakoś odkręcić. A ty - wskazuje na mnie palcem, na co ja pokazuję mężczyźnie język - wbij sobie do tej nadludzko inteligentnej mózgownicy, że laboratorium genetyczne, w którym pracujesz, ma podpisaną umowę z naszym posterunkiem i możesz być konsultantem, kiedy tego potrzebujemy bez twojego brania wolnego.
   Przewracam oczami. Oczywiście, że musiałam znaleźć zatrudnienie właśnie w tym laboratorium, podświadomie wciąż chciałam pracować przy śledztwach. Cieszę się, że udało mi się znaleźć rozwiązanie, które mnie w pełni satysfakcjonuje.
   - Wybacz mi moją głupotę, o panie. - Dygam przed nim niczym sługa, brunet parska śmiechem. - Postaram się następnym razem nie zawieść swoim zachowaniem.
   Detektyw chwyta za teczkę, wraca do mnie i całuje w czoło.
   - Jesteś głuptas. Ale mój. Później to odkręcę. Chcesz rozmawiać ze mną czy śledzić rozmowy wśród wszystkich?
   Zastanawiam się nad tym przez chwilę. Gdybym poszła z Loganem, spędziłabym z nim trochę czasu. Ale z drugiej strony mogę trafić na rozmowę z kimś nijakim, gdy potrzebujemy znaleźć kogoś podejrzanego, kogoś, kto zachowaniem może wzbudzić wątpliwości. co do bycia niewinnym czy też nieświadomym.
   - Wolałabym krążyć, będę miała wtedy lepszy obraz całości świadków. - Kiwa ze zrozumieniem głową. - Wiadomo już, kim jest druga ofiara?
   Ściągam kurtkę i wieszam ją na oparciu starego krzesła. Teraz moje miejsce pracy jest przy biurku Logana, z tego mebla mam idealny punkt obserwacyjny na bruneta. Odkładam torebkę na podłogę, raczej nikt nie będzie chciał mnie tu okraść. Chyba. Przecież już dwukrotnie próbowano zabić mnie na posterunku, być może powinnam być bardziej ostrożna.
   - Tak, wiemy. - Logan kiwa głową w stronę tablicy, na której przypięte są dwa zdjęcia bardzo podobnych do siebie kobiet. Podchodzę do niej, a detektyw mówi dalej: - Nina Oleyko, lat dziewiętnaście, młodsza siostra Swietłany. Przyleciała do Stanów tydzień temu, miała rozpocząć studia wokalistyki na NYADA. Jako że Swietłana mieszkała tu od kilku lat, Nina nie musiała martwić się o mieszkanie czy jedzenie aż do przeprowadzki na kampus.
   - Jakoś inna rodzina? - pytam. Jeśli kobiety miały krewnych w Nowym Jorku, musimy ich powiadomić.
   - Nie, żadnych. Tylko one wyrwały się, że tak powiem, z Europy.
   Kiwam głową i spoglądam na mężczyznę, kosmyk przydługich włosów opada mu na czoło. Uśmiecham się. Chyba już do końca życia się zastanawiać, jakim cudem jest tak przystojny.
   - W takim razie zaczynajmy. Z kim rozmawiasz?
   Odwzajemnia uśmiech, wychodzi z biura, idę za nim, na korytarzu mamy możliwość iść obok siebie.
   - Pokój siódmy, pan dyrektor. Choć pewnie nic więcej poza tym, co wczoraj, raczej nie powie.
   - Mus to mus, Logan. A po co byłeś wcześniej w bufecie?
   - Po wodę, brałem lekarstwa. Głupia śledziona.
   Chwytam jego dłoń i ściskam. Cieszę się, że stosuje się do zaleceń lekarza, choć widzę też, jak go to czasami denerwuje. Specjalna dieta nie jest taka zła, ale fizycznie nie jest już tak silny. Wciąż może powalić na ziemię osiłka cięższego od siebie, ale szybciej się męczy i nie jest już tak dobrze odporny na infekcje. Mimo to wolę go z lekarstwami i małym lenistwem niż martwego.
   Stajemy przed pokojem przesłuchań numer siedem. Funkcjonariusz przed drzwiami informuje nas, że pan Bruno Clifford jest już w środku i oczekuje detektywa. Logan uśmiecha się do mnie.
   - Do zobaczenia po drugiej stronie lustra, Alicjo.
   Wchodzi do pokoju, a ja otwieram drzwi do naszego śledzącego - tak zwykliśmy nazywać małe, wąskie pomieszczenie przylegające do każdego pokoju przesłuchań. Lustro weneckie na jednej ze ścian, sprzęt rejestrujący i nagrywający rozmowy - nic więcej tu nie trzeba. Staję przed lustrem, obserwuję Clifforda i słucham rozmowy mężczyzn. Mój chłopak miał rację, dyrektor powtarza właściwie to samo, co przekazał wczoraj Adamowi. Jedyną przydatną rzeczą jest dostarczenie niebieskookiemu listy osób z obsady i załogi technicznej z wczorajszego występu. Pomoże nam to, gdyby któryś nie chciał przybyć na posterunek, szybciej znajdziemy ich adresy.
   Odrobinę znudzona przechodzę do pokoju Diega, później Michelle i Adama. Żaden z rozmówców, któremu się przysłuchuję, nie budzi moich podejrzeń, dlatego po dwóch godzinach krążenia po pokojach nie jestem w stanie nikogo wskazać do powtórnych zeznań. Dyrekcja, załoga i część obsady została przesłuchana, teraz pora na świadków.
   - Czyli na razie wciąż szukamy - wzdycha Diego. Przecież tak wygląda każdy początek, nie powinien się dziwić. - Czy którejś z was rozmawiało z tą baletnicą, co to ponoć usiłowała bawić się w bazyliszka?
   Koledzy zaglądają do notatek, Logan dodatkowo zerka na listę otrzymaną od dyrektora.
   - Ma przyjechać później.
   - Rozumiem. - Diego zamyśla się nad czymś. - A jak  już tak rozmawiamy, to może powiecie mi, kto bierze Erica Vaughna na spytki?
   Spoglądam na Logana, którego wzrok utkwiony jest w mojej twarzy. Spojrzenie z cieniem bólu i smutku. No tak, biznesmen przedstawiał się jako rywal detektywa, choć moje serce już wtedy należało do niebieskookiego.
   - Nie mamy pewności, czy Vaughn znajdzie dla nas czas - odzywa się mój brunet. - Sami wiecie po tamtej sprawie, jaki bywa zajęty. Lepiej zadzwonić i się umówić. Choć posterunek to nie fryzjer.
   Trafne spostrzeżenie. Detektywi są przedstawicielami prawa, a nie właścicielami salonu piękności, w którym dostaje się datę wizyty. Tutaj liczy się czas i zebranie jak największej liczby obciążających dowodów, by złapać winnego przestępcę. Mam jednak dziwne przeczucie, że i tym razem Eric owinie nas sobie wokół palca.
   Henderson wchodzi na stronę firmy, szuka kontaktu, wybiera numer na telefonie biurowym i daje na głośnik. Liczę w myślach sygnały.
   - Vaughn&Sims Company. - Cztery. - W czym mogę państwu pomóc?
   Rozpoznaję głos asystentki milionera, Mindy. Uśmiecham się pod nosem. Czyli udało jej się utrzymać i wytrzymać tyle czasu na tym stanowisku, brawo.
   - Dzień dobry, mówi detektyw Logan Henderson z szesnastego posterunku. Chciałbym rozmawiać z Ericiem Vaughnem.
   - Oczywiście. Sprawdzę tylko, czy prezes nie jest zajęty. - Zapada cisza. Zerkam niespokojna na Logana, który ma kamienną twarz. chciałabym wiedzieć, co myśli. - Pan Vaughn jest wolny, zaraz pana przełączę.
   - Dziękuję.
   Do tej pory miałam cichą nadzieję, że zielonooki biznesmen jest zajęty. Teraz wstrzymuję oddech. Logan widząc mój stan, chwyta mnie za dłoń i ściska, chcąc dodać mi otuchy. Kątem oka widzę, że Filion prycha. Przykro mi, takie czułości są zarezerwowane tylko dla mnie.
   Szczęk telefonu, spinam się.
   - Dzień dobry, detektywie. - Udawanie radosnego tonu  mężczyźnie nie wychodzi, wszyscy w pomieszczeniu dostrzegamy sztuczność w jego głosie. - Czym mogę służyć?
   - Chciałbym się dowiedzieć, czy znajdzie pan dzisiaj dla nas czas, by złożyć zeznania.
   - Oczywiście, że znajdę. Jestem wolny o trzynastej. - Zerkam na zegar na ścianie, jest kwadrans po dwunastej. - Z przyjemnością porozmawiam z panną Bennett.
   Kamienna maska opada, ukazując zaskoczenie i powoli rosnącą wściekłość.
   - Słucham? - Logan nie kryje się ze swoim niezadowoleniem.
   - Złożę zeznania pannie Bennett. Tylko jej. I nie na posterunku, a w restauracji. Proszę jej przekazać, że będę na nią czekał o trzynastej w Bella Monica. Miłego dnia, detektywie.
   Rozłącza się, a ja boję się spojrzeć na bruneta. To przecież zapowiada powtórkę z rozrywki! Może tym razem Ericowi nic nie grozi, ewidentnie to nie on miał być ofiarą, ale ja nie zniosę bycia z nim sam na sam, potrzebuję czyjegoś wsparcia.
   - Świetnie - cedzi przez zaciśnięte zęby Logan, odkładając słuchawkę. - Po prostu świetnie.
  Zerkam na Chigi - obaj nie są entuzjastycznie nastawieni na warunki biznesmena. Czyli miałam dobre przeczucia.
   - A czy nie możemy iść z tym do kapitana? - pyta Michelle, za co zostaje zgromiona czterema posępnymi spojrzeniami.
   - Burmistrz jest już w to pewnie wmieszany - mówię, wstając z miejsca i sięgając po kurtkę. - Myślicie, że zdążę, jeśli pojadę metrem?
   Chigi patrzą na mnie, nie wiedząc, co powiedzieć. Logan również wstaje, chwyta mnie za nadgarstek i ciągnie, zmuszając do ruchu.
   - Pokój socjalny. Teraz! - Nie mogę liczyć na jego spojrzenie, gdy ciągnie mnie w kierunku wyjścia.
   Czyli będzie pogadanka. Świetnie, po prostu świetnie.

****

   Nie wiem, co takiego jest w tym pomieszczeniu, ale ma ono w sobie coś przyciągającego. Z jakiegoś powodu to tu zawsze lądujemy z Loganem. To te cztery ściany były świadkiem początku naszego uczucia. Teraz będą świadkami naszej kłótni. To ją zapowiadają niespokojne kroki Logana, który z ponurą miną chodzi od ściany do okna i z powrotem. Obserwuję go przygotowana na wszelki atak.
   - Co ty sobie wyobrażasz? - pyta, starając się nie podnosić głosu. Nie teraz, jeszcze nie. -Masz zamiar się z nim spotkać, tak? Sam na sam?
   - Znasz odpowiedź. Wiesz dobrze, że nie możemy zrobić nic innego, to on tu rządzi. Tak samo jak rok temu.
   Patrzy na mnie przez z chwilę z niedowierzaniem. No tak, nie mam ochoty buntować się jak poprzednio. Jeśli zatańczymy, jak Vaughn nam zagra, szybciej zakończymy to śledztwo. I wtedy okaże się, że to my kontrolowaliśmy tę grę, nie Eric.
   - Czy ty nie zdajesz sobie sprawy z tego, co chce osiągnąć? Rose, on znowu będzie chciał cię poderwać!
   Podchodzi do okna i uderza w nie lekko pięścią, chcąc pozbyć się nadmiaru złości, a jednocześnie nie rozwalić szyby.
   - A czy ty mi choć trochę ufasz?
   Do tej pory opierałam się o sofę, teraz stoję twardo na nogach, patrzę na plecy mężczyzny i sama zaczynam odczuwać złość. Zaciskam dłonie w pięść, zbyt długie paznokcie wbijają się w delikatną skórę wewnętrznej strony dłoni, to mnie otrzeźwia.
   Henderson odwraca się w moją stronę, z zawodem malującym się w oczach.
   - Oczywiście, że ci ufam. Nie mam za to za grosz zaufania do tego typka. Narcyz, zarozumialec, wywyższający się typ.
   Wzdycham. Mam wrażenie, że tą rozmową nigdzie nie dotrzemy. Zerkam na zegar wybijający kolejne sekundy i minuty. Wskazówka stale przesuwa się, jest coraz bliżej jedynki. Naprawdę Logan chce tracić czas?
   - Mogę już jechać? - Nie pytam o pozwolenie, chcę tylko opuścić ten pokój, który dzisiaj działa na mnie depresyjnie. - Lepiej, by zbytnio nie czekał.
   - Naprawdę chcesz to zrobić? - pyta detektyw, w jego głosie wyczuwam ból. Świetnie. - Dać mu tę przyjemność spotkania z tobą? By znowu mógł cię komplementować?
   Czy on naprawdę nie rozumie? Nie chodzi o mnie, a o śledztwo.
   - Przestań. - To nie prośba. - Jadę tam, by pomóc w sprawie. Być może dowiem się czegoś o siostrach. Vaughn mógł widzieć jakąś kłótnię między nimi czy coś podobnego.
   Nie wygląda na przekonanego.
   - Nie pojedziesz.
   Jęczę cicho.
   - Dlaczego? Logan, chcesz to rozwiązać? Chcesz wiedzieć, kto zabił Swietłanę i Ninę?
   - Chcę, to w końcu moja praca.
   - Więc dlaczego nie chcesz pozwolić mi zbadać ten trop?
   Patrzy na mnie takim wzrokiem, jakby zastanawiał się, czy naprawdę jestem tak inteligentna, jak mówią wszyscy wokół. On tego nie widzi, zaćmiony uczuciem, którego jeszcze u niego nie widziałam. Przynajmniej nie tak wyraźnie.
   - Logan, mnie chodzi o sprawę, nie pragnę spotkania z Ericiem. Więc proszę, schowaj swoją zazdrość do jakieś cholernie głębokiej kieszeni i daj mi możliwość jechać na to spotkanie!
   - Nie jestem zazdrosny - cedzi, czym mnie zupełnie nie przekonuje.
   - Wcale. Idę.
   Kieruję się w stronę drzwi, gdy mężczyzna chwyta mnie za nadgarstek. Jego ucisk sprawia mi lekki ból, wściekła zerkam na bruneta.
   - Nie pozwolę ci.
   Mam dość. Cała ta rozmowa obudziła we mnie najgorsze uczucia, którym nie chcę się poddać. Ale nie jestem wulkanem, by zbierać się na jeden wielki wybuch. Chcę się oczyścić jak najszybciej.
   Wyrywam dłoń z uścisku.
   - Wyłysiej, Logan* - mówię twardo, po czym opuszczam pomieszczenie.
   Słyszę za sobą kroki Hendersona, ale nie dbam o to, co sobie teraz myśli czy co planuje. Sięgam po torebkę i nakładam na siebie kurtkę. Po odgłosach wiem, że niebieskooki zajmuje swoje zwykłe miejsce pracy. Zerkam na Chase'a.
   - Adam. - Blondyn patrzy na mnie znad ekranu. - Jedziesz ze mną. Weź dyktafon.
   Opuszczam biuro i opieram się o ścianę, czekając na kolegę. Słyszę wyraźnie głos Meksykanina.
   - Co teraz, Logan? Sprawdzamy monitoring  czy dalej rozmawiamy ze świadkami?
   Po moim policzku płynie pojedyncza łza, gdy Logan odpowiada:
   - Obojętne. Jest mi doskonale wszystko jedno.

****

   Zajeżdżamy przed restaurację, Adam przygląda mi się niepewnie, gdy biorę od niego dyktafon i złożoną kartkę papieru.
   - Jesteś pewna, że chcesz to zrobić?
   Uśmiecham się do niego blado.
   - A mam inne wyjście?
   Opuszczam pojazd, wygładzam bluzkę pod rozpiętą kurtką, biorę głęboki wdech i wchodzę do środka eleganckiego Bella Monica. Nie cierpię tego typu miejsc. Głównie dlatego, że przypominają mi one o Ianie i naszym nieudanym związku. Poza tym różnią się od Darcy's, nie umiem się w nich odnaleźć. Kilka różnych kieliszków, liczne widelce, łyżki. To nie moja bajka.
   Eric zajmuje miejsce w głębi sali. Wolałabym stolik przy oknie, Adam mógłby nas wtedy spokojnie obserwować. Muszę jednak pamiętać, że gram według reguł Vaughna, nie swoich. Nie mogę doprowadzić do przejęcia kontroli nad sprawą. Jeśli tak się stanie, śledztwo nic nie zyska, a ja jedynie stracę tutaj cenny czas.
   Dostrzega mnie, podrywa się do góry, prawie wywracając przy tym krzesło, uśmiecha się szarmancko. Gdzie się podział ten dystyngowany, najbardziej znany biznesmen Nowego Jorku? Ja widzę jedynie mężczyznę wyglądającego jak nastolatek na pierwszej randce. Świetnie. Jego entuzjazm sprawia, że jestem jeszcze bardziej oziębła niż podczas wczorajszego niespodziewanego spotkania.
   - Dzień dobry, panie Vaughn - witam się i zajmuję miejsce, zanim zielonooki ruszy się, by odsunąć mi krzesło. Lubię dżentelmenów, ale niektórzy działają mi na nerwy. - Proszę, to dla pana. - Podaję mu kartkę.
   - Dzień dobry. - Jest zaskoczony moim chłodem. Patrzę, jak odrobinę zdezorientowany siada naprzeciwko mnie. - Co to jest?
   Kładę trzymany do tej pory w dłoni dyktafon na środku stołu. Powinien dobrze rejestrować dźwięk.
   - Nakaz nagrywania rozmowy, do którego musi się pan ustosunkować, inaczej grozi panu zarzut utrudniania śledztwa.
   Tego się nie spodziewał. Próbuje się do mnie uśmiechnąć, jednak cień porażki jest widoczny na jego twarzy. Na razie jest jeden zero dla mnie.
   - Rozumiem. Dobrze. - Wpatruje się w moje oczy z taką miną, jakby chciał mnie zaczarować swoim szmaragdem. Niestety, przepadłam już na wieku w odmętach niebieskiego morza. - Jest pani jak zwykle przygotowana. Bystra, inteligentna i piękna. Nic dziwnego, że tylu mężczyzn się wczoraj za panią oglądało, to zaszczyt oglądać kogoś tak zjawiskowego.
    Mam ochotę odpowiedzieć, że nie jestem jakimś cholernym eksponatem do podziwiania i nie zwracam uwagi na osobników płci przeciwnej, bo jestem szczęśliwie zakochana, ale to byłaby oznaka wytrącenia mnie z równowagi, a nie mogę pozwolić na remis w tej rozgrywce.
   - Już poprzednim razem miałem panią za wspaniałego konsultanta i niesamowitą kobietę. Teraz to wrażenie się jedynie pogłębia.
   Nigdy nie rozumiałam komplementów, ich sensu. Miały ponoć pomóc poczuć się lepiej. Ale po co poprawiać komuś humor miłymi słowami, skoro mogą one być nieszczere lub być wypowiedziane z myślą o dalszym wykorzystaniu? Poza tym nie wiem, jak na nie zareagować. Podziękować? Uśmiechnąć się? Najczęściej milczę.
   - A ja od zawsze traktowałam pana jedynie jako biznesmena, którego potrzebowaliśmy przy śledztwie. Zgaduję, że nigdy nie czuł pan w ten sposób, prawda?
   Otwiera usta, ale nie ma pomysłu na ripostę. Uśmiecham się miło. Dwa zero dla Bennett, trybuny szaleją.
   - Czy możemy już zaczynać? - pytam z dłonią na dyktafonie. - Mam ograniczony czas na rozmowę, śledztwo trwa.
   Kiwa potakująco głową, upija łyk wody z wysokiej szklanki. Do naszego stolika zbliża się kelner, odprawiam go ruchem dłoni. Nie czas na lunch, tu się rozgrywa praca policji. Naciskam przycisk i zaczynam przesłuchanie.
   - Rozmowa z Ericiem Vaughnem, świadkiem w sprawie morderstwa Swietłany i Niny Oleyko, prowadzi Rose Bennett, konsultant. - Spoglądam na mężczyznę, czegoś nie rozumie. - Kilka minut po tym, jak się na siebie natknęliśmy, a pan opowiedział o dziwnym zachowaniu baletnicy Catii Vassyliev, w łazience w garderobie znaleźliśmy kolejne ciało. Martwą Ninę Oleyko, siostrę otrutej baletnicy. Miała wbity w serce nóż, wykrwawiła się.
   - Mój Boże. - Jest wstrząśnięty tą informacją. To nic, mam ochotę powiedzieć, to nie pan znalazł trupa. To dopiero porusza człowiekiem. - Macie państwo już jakiegoś podejrzanego?
   - Nie, na razie prowadzimy rozmowy ze świadkami i sprawdzamy nagrania. - Nie wspominam o oczekiwaniu na wyniki sekcji zwłok obu kobiet, Vaughn nie musi wiedzieć wszystkiego. Z torebki wyciągam zdjęcia denatek, to Niny kładę na stole obok dyktafonu. - Poznaję ją pan? Widział ją pan kiedykolwiek?
   Bierze fotografię do ręki, przygląda się twarzy dziewczyny. W jednym momencie źrenice jego oczu rozszerzają się. Poznaje ją.
   - Tak. Widziałem ją wczoraj godzinę przed spektaklem. Kłóciła się z kimś.
   Opieram łokcie na blacie i pochylam do przodu.
   - Proszę mi o tym powiedzieć.
   Odkłada zdjęcie i patrzy w stronę wejścia do restauracji. Smakowite zapachy wywołują u mnie skręt kiszek, ale nie wołam kelnera. Nie mogę się niczym rozpraszać. Niczym.
   - Przybyłem do The Metropolitan Opera ponad godzinę przed rozpoczęciem spektaklu. Miałem się tu spotkać z moją towarzyszką, Evelyn Misstoe. - Czyli to tak nazywa się ta kobieta w czerwonej sukni, którą tak bajerował. Dobrze wiedzieć. - Widziałem wtedy, jak ta dziewczyna przebiegała przez foyer do biura, po drodze potrąciła starsze małżeństwo, które także przyszło obejrzeć balet. Ktoś szedł za nią, jakiś młody mężczyzna, uderzyła go w twarz, zanim weszła do biura, choć wątpię, by tam pracowała.
   - Może mi go pan opisać?
   Słucham go, ale niezbyt uważnie, mój mózg już próbuje znaleźć odpowiedzi na pytania, które do tej pory pojawiły się do tej pory przy śledztwie. Komu zależało na śmierci dwóch osób w tym samym czasie? Dlaczego siostry zginęły w ten sposób? Czy na pewno był jeden zabójca? I czy termin morderstwa był wybrany nieprzypadkowo?
   Zerkam na dyktafon. Ponad dwadzieścia minut opisu kłótni, dziwnego zachowania baletnicy, Catii Vassyliev, oraz upadku i śmierci Swietłany. Gdy Eric kończy mówić, zbieram swoje rzeczy i wstaję z miejsca.
   - Dziękuję za pański czas, prezesie Vaughn. Przepraszam, jeśli panu przeszkodziłam. Życzę miłego lunchu i miłego dnia.
   Chcę odejść, zatrzymuje mnie głos bruneta.
   - Panno Bennett?
   Dyktafon jest wyłączony, mężczyzna ma wolną drogę do pytania, o cokolwiek chce. Zerkam na niego, ale nie siadam na krzesło. Nie jestem pionkiem w grze.
   - Tak?
   Uśmiecha się, wstając, wyciąga przed siebie rękę, niechętnie ją ściskam.
  - Miło było mi znowu panią spotkać, panno Rose.
   Odwzajemniam uśmiech.
   - Mnie także było miło. Mimo okoliczności.
   - Mam nadzieję, że detektyw Henderson wreszcie przestanie udawać, że nic się nie dzieje.
   Wiem już, o co chodzi, a to dzięki wybuchowi w pokoju socjalnym.
   - Nie ma się pan o co martwić. Nie udaje od miesięcy, jesteśmy razem szczęśliwi.
   Uśmiecham się ostatni raz, odwracam i wychodzę z restauracji. Adam wciąż zajmuje miejsce parkingowe przed lokalem, obserwuje mnie, gdy podchodzę do samochodu.
   - Jak poszło? - pyta, gdy zapinam pasy.
   Podaję mu dyktafon.
   - Nieźle. Chyba wiem, kto jest naszym zabójcą.

_________________________________________
* nawiązanie do "Go bald, Kurosaki" z mangi Dengeki Daisy; wyrażenie tłumaczone na j. polski właśnie jako "Wyłysiej, Kurosaki".