41 It's over

   Goodbye, Ian!
   UWAGA! W ROZDZIALE POJAWIAJĄ SIĘ PRZEKLEŃSTWA!
   Rose i Logan uśmiechający się jak psychopaci ^^
   Jeśli komuś bardzo podobała się sprawa i chce zobaczyć odcinek, z którego ją ściągnęłam, to polecam: Castle s05e21 :)
   Jeśli komuś przeszkadza brak postów lifestylowych, zapraszam na facebook'a :)
------------------------------------------------------

Recuerdo ese día dijiste

nunca me enamoraré...

~ Kevin, Karla Y La Banda

"Confia en tu corazon"

   Jedziemy windą, ja wciśnięta między wyluzowanego Logana a spiętego Erica. Winda firmy jest bardziej przestrzenna od policyjnej, a na przyciskach bez problemu można przeczytać cyfry. Naszym celem jest dziewiąte piętro, na którym znajdują się biura zarządu korporacji.
   Idziemy za biznesmenem korytarzem, pod nogami mając szary dywan wyróżniający się wśród białych ścian.
   Wchodzimy do jednego z pokoi po prawej, gdzie jego zastępca rozmawia z Mindy.
   - Tobias.
   Głos Erica jest twardy.
   Para odwraca się do nas, na twarzy Minnelli'ego rysują się szok i niedowierzanie, które maskuje szybko obojętnością.
   - Dzień dobry, panie Vaughn. Dzień dobry państwu. - Davidson uśmiecha się do nas. - Czy coś państwu przynieść?
   - Nie, Mindy, dziękuję. Proszę, zostaw nas samych.
   Kobieta patrzy po nas, zbiera z biurka jakieś dokumenty, po czym z nimi w ręce wychodzi z pokoju.
   - Czy coś się stało, Ericu? - Zastępca prezesa stara się wyglądać na wyluzowanego, ale nas nie zmyli.
   - Jak mogłeś? - Zielonooki doskakuje do niego i uderza go pięścią w twarz.
   Stoją obok Logana, który się uśmiecha i ani mu się śni powstrzymać biznesmena.
   Minnelli podnosi się z ziemi po ataku szefa, trzyma się za nos, a spomiędzy palców wypływa czerwona strużka pachnącej rdzą i solą krwi. Złamanie nieuniknione.
   Teraz także ja się uśmiecham.
   - Wiem o wszystkim. - Vaughn jest tak zły, że aż dyszy, jakby przebiegł maraton. - Dlaczego to uczyniłeś, ty sukinsynu?
   Mimo swojego położenia, Minnelli prostuje się i stoi godnie, zachowuje twarz. Choć jest ona teraz mocno czerwona na środku.
   - By pokazać ci, że jesteś idiotą, który może stracić tak wiele przez swoją naiwność - cedzi słowa pełne jadu. - Pracuję dla ciebie od pięciu lat i co z tego mam? Nic, kurwa, nic! Jedną jebaną podwyżkę w roku i to przed świętami! Poświęcam tej firmie cały mój czas, ale ty tego nie zauważasz! Bo nie zależy ci na kasie. Zależy ci jedynie na sławie i na tym, by o tobie mówiono. Dlatego mogłem cię okradać z grubych milionów. Jeśli ktoś tu jest skurwysynem, to ty! Cieszę się nawet z tego, że ten kelner się pomylił i to Alan umarł zamiast ciebie. Nie zdążyłeś pociągnąć go na dno.
    Gdyby nie Logan, Vaughn udusiłby współpracownika gołymi rękami. Powstrzymuje Erica, a j nie pozwalam Tobiasowi uciec. Oberwanie z obcasa w klatę go powstrzymuje, stara się złapać oddech, gdy Henderson zakłada mu kajdanki.
   - Tobiasie Minnelli, jesteś aresztowany za fałszerstwa finansowe, kradzieże, zlecenie zabójstwa Erica Vaughn'a oraz współudział w zabójstwie Alana Kirby'ego. Możesz odmówić składania zeznań.
   Detektyw wyprowadza mężczyznę, a ja wołam Mindy, by zajęła się Ericiem.
   - Dziękuję, panno Bennett. - Jest już spokojniejszy. - Dziękuję.
   Uśmiecham się do niego.
   - Proszę się wstrzymać z podziękowaniami do czasu postawienia zarzutów prokuraturze. Ale to tylko nasza praca.

****

   Stoi przy biurku Logana z uśmiechem na twarzy. Spokojna noc pozwoliła mu pozbyć się reszty zmartwień. Znowu wygląda jak typowy, arogancki biznesmen. Razem z nami obserwuje, jak funkcjonariusze wyprowadzają Minnelli'ego, by zawieźć go do więzienia. Jego proces będzie szybki, mamy dużo mocnych dowodów przeciw niemu i Ziberowi, obaj pójdą siedzieć na bardzo, bardzo długie lata, aż nie zgłosi się po nich ich przyjaciółka - śmierć.

   - O piętnastej jest pogrzeb Alana. - Patrzy na nas. - Myślę nad utworzeniem fundacji jego imienia wspierającej ludzi chorych na raka. Alan co roku wspierał różne organizacje charytatywne.

   - To byłoby wspaniałym sposobem uczczenia jego pamięci. - Śmierć przyjaciela sprawiła, że biznesmen zrezygnował z hedonistycznego stylu życia i stara się teraz pomagać innym. Trzymam za niego kciuki.

   - Planuję także na terenie Mediculpum, po jego zakupieniu, wybudować szkołę dla miejscowych dzieci. Skoro odzyskam skradzione pieniądze, to warto zainwestować je w pokolenie, które będzie miało szansę zmienić świat.

   Uśmiecham się do zielonookiego.

   - Los Niños son la nuestra futuro.

   - Nie wiem, co to znaczy, ale pewnie ma pani rację. - Śmieje się.

   Wyciąga dłoń ku Loganowi, ten ją ściska.

   - Jeszcze raz dziękuję państwu za państwa pracę. Gdyby nie pański zespół, detektywie Henderson, cała ta sprawa nie wyszłaby na jaw, a Alan nie mógłby spocząć w pokoju.

   Logan wzrusza ramionami, ale uśmiecha się. Nasi koledzy wysłali wczoraj za kratki płatnego zabójcę, a my zazdrosnego pracownika. Jest z nas dumny.

   - Wykonywaliśmy tylko naszą pracę, taki nasz zawód.

   Eric podchodzi do mnie, dotykam wciąż odrętwiałego ramienia w miejscu szwów.

   - Panno Bennett - zwraca się do mnie. - Przepraszam za narażenie pani życia i zdrowia. Nie jest pani tylko cywilem.

   - Jestem konsultantką.

   - I oby była nią pani jeszcze przez długi czas. - Uśmiecha się szeroko. - Życzę pani, by pani życiowa siła nigdy nie malała, jedynie rosła.

   Trochę tajemniczo, trochę filozoficznie, ale chyba wiem, co Eric ma na myśli.

   - Dziękuję. Panu również wszystkiego dobra.

   Pochyla się i cmoka mnie w policzku, po czym kieruje się ku wyjściu, Logan idzie za nim.

   - Do widzenia, Rose. - Słowa Vaughn'a brzmią jak prawdziwe pożegnanie.

   - Do widzenia, Ericu.

   Mężczyźni opuszczają biuro, a ja chwytam za pudło i kieruję się ku tablicy, by oddać się ulubionemu zajęciu przy każdej sprawie.

   Idziemy korytarzem ku windzie. Naciskam przycisk i wzdycham. Czuję ulgę, że to już koniec tej sprawy. 

   Biznesmen czeka na windę z rękami w kieszeniach, przypatruje mi spod lekko przymrużonych oczu.

   - Coś się stało? - pytam.

   - Zamierza jej pan powiedzieć?

   Ten mężczyzna jest mistrzem w stawianiu ludzi w niezbyt komfortowych sytuacjach.

   Lekko wzruszam ramionami.

   - Kiedy przyjdzie odpowiedni moment, powiem jej.

   - Z taki nastawieniem to odpowiednią chwilę może pan przegapić.

   Otwierają się metalowe drzwi, zielonooki nie daje mi więcej rad, wsiada.

   - Proszę o nią dbać. Ma pan obok siebie prawdziwy skarb.

   - Wiem o tym.

   Drzwi zaczynają się zamykać, biznesmen patrzy mi w oczy.

   - Na pewno?

   Odpowiadam, zanim stracę go z oczu.

   - Tak, na pewno.

   Ścieram tablicę suchą szmatką, starając się zetrzeć całkowicie ślady mazaków, gdy do biura wraca Logan.

   - Ten Vaughn wcale nie jest taki zły - zagaja.

   - Nie jest - zgadzam się z nim, odkładając ścierkę i sięgając po wieko kartonu. - Bo to nie do ciebie strzelano z jego powodu.

   Uśmiecha się, ale nie odpowiada. Podchodzi do mnie.

   - Ja to wezmę. - Sięga po karton.

   - Jak tylko go oznakuję, poczekaj chwilę.

   Wzdycha i podchodzi do okna.

   - Logan?

   - Tak?

   Spogląda na mnie, wpadające przez szybę popołudniowe promienie słońca tworzą wokół jego ciemnych włosów złotą aureolę. Niebieskie oczy są jasne, radosne, bez cienia zmartwień, wpatrzone we mnie. Piękne.

   - Przez tą sprawę z ochroną Erica przepadły mi dwa dni praktyk, które muszę nadrobić. Czy do końca przyszłego tygodnia byłaby możliwość niedzwonienia do mnie w sprawie morderstw? - Ściskam czarny pisak tak mocno, że aż bieleją mi kostki.

   Nie wiem, dlaczego się tak denerwuję. Może to przez te oczy?

   Uśmiecha się.

   - Oczywiście. Uprzedzę o tym chłopaków i kapitana, ale masz moje pozwolenie.

   Oddycham z ulgą.

   - Będziesz w sobotę? - pyta.

   - A co, Mia nie chce zostawić ci pustego mieszkania?

   Przewraca oczami.

   - Mia to nie problem, idą z mamą na babski maraton filmowy do kina.

   - To chyba powinnam iść z nimi.

   Podaję brunetowi skatalogowane pudło, nasze palce stykają się przez chwilę, przez nasze ciała przechodzi przyjemny, znajomy prąd.

   - Rose. - Poprawia karton na rękach. - Pytam poważnie.

   Zakładam ręce na biodra.

   - Domyśl się.

   Wzdycha ciężko.

   - Kobieto, do grobu mnie wpędzisz.

   - Przynajmniej będzie można urządzić fajny pogrzeb.

   Patrzy na mnie, ale nic nie mówi.

   Dotykam Gwiazdy Śmierci leżącej na jego biurku.

   - Z miłą chęcią wezmę udział w waszym tradycyjnym spotkaniu. - Patrzę na niego. - Poza tym wciąż jestem zakochana w Luke'u Skywalkerze. - Uśmiecham się szeroko.

   Śmieje się i rusza ku wyjściu.

   - Nie zapomnij przynieść czegoś dobrego do jedzenia. Nawet sobie nie wyobrażasz, ile Diego potrafi zjeść podczas oglądania filmów.

   Zatrzymuje się na chwilę przy mnie i cmoka mnie w policzek.

   - Do zobaczenia, Rose.

   - Do zobaczenia, Logan.

****

   Promienie słońca wpadają do pokoju, tworząc na panelach swoistą ścieżkę. Wiatr delikatnie muska moją skórę i wprawia w ruch kosmyki moich brązowych włosów. Zawiązuję je w luźny kok, to ostatnimi czasy moja ulubiona fryzura.

   Jestem wyspana, jak wszyscy domownicy. Violet chyba znudziła się swoją buntowniczością i znowu sypia sześć godzin w nocy. Zaraz po tym, jak przez dwie godziny da popis swoich głosowych umiejętności.

   Ian siedzi na krześle przy biurku, obserwuje mnie, gdy szukam w szafie odpowiednich ubrań na dzisiejsze celebrowanie.

   - I co? Znowu się z nim spotykasz? - Próbuje ukryć złość, ale nie bardzo mu to wychodzi.

   - Ian, spokojnie. Przecież nie spotykam się tylko z Loganem, będą także inni koledzy z pracy. Posłuchaj, to tradycja 16. posterunku, a ja chcę wziąć w niej udział.

   - Ale mi to tradycja. - Kręci głową. - Dorośli, wydawałoby się, ludzie spotykają się raz w roku, by jak jakieś nastoletnie fanki oglądać jakieś pierdoły.

   - Po pierwsze, "Gwiezdne Wojny" to nie pierdoły, to klasyk. Po drugie, te filmy połączyły dwie generacje naszego wydziału. Po trzecie, chciałam, byś poszedł tam ze mną, ale chyba nie mogę na to liczyć.

   - Licz sobie na Hendersona, jest takim samym popaprańcem jak ty. 

   Staję przed szafą jak wryta i patrzę twardo na szatyna.

   - Słucham?

   - Jesteś nienormalna, Rose. Jaka dorosła kobieta ogląda taki kicz i się jeszcze tym chwali?!

   To boli, jego słowa ranią moje serce. Czuję łzy pod powiekami.

   - Jako człowiek wykształcony nie mogę być z kimś takim. To koniec, Rose. Nie widzę dla nas przyszłości.

   - Zrywasz ze mną tylko dlatego, że jestem fanką "Gwiezdnych Wojen"?

   - Tak - mówi i opuszcza mój pokój, a ja siedzę na łóżko tak długo, aż wreszcie dotrze do mnie, co się tak właściwie stało.

****

   Średniej wysokości budynek z czerwonej cegły, z brązowymi drzwiami i okiennicami, przestronny wewnątrz. Dom prawie setki ludzi.

   Wyjątkowo dzisiaj nie korzystam ze schodów, tylko z windy. Istnieje duże ryzyko, że gdybym w moim stanie wewnętrznej pustki wbiegała po schodach, zapiekanka Chrisa, którą chłopak specjalnie zrobił dla nas na ten wieczór, skończy tragicznie.

   Wysiadam z windy i kieruję się na prawo w stronę ostatniego mieszkania. Zatrzymuję się przed drewnianymi drzwiami, zza których słyszę śmiech. Jako, że mam zajęte obie ręce, na ramieniu torbę obładowaną ciasteczkami, a pukanie palcem jest czymś absurdalnym, niekulturalnie używam nogi.

   Drzwi otwiera mi Diego ze szklanką soku w ręce i szerokim uśmiechem na twarzy.

   - Witaj, Rosie. Co tam masz?

   - Cześć, Gi. Chris przesyła zapiekankę.

   Oczy ciemnowłosego się świecą, odbiera ode mnie przykryte naczynie.

   - Hej, ludziska! Rose przyniosła żarcie!

   Wraca do salonu, a ja wchodzę do mieszkania, zamykam za sobą drzwi i ściągam kurtkę.

   W korytarzu pojawia się Logan. Ciemne dżinsy i biała koszulka świetnie na nim leżą. Ciemne włosy żyją swoim życiem, a spojrzenie błękitnych oczu jest łagodne.

   Kładę buty pod ścianą i biorę torbę do ręki. Podchodzi do mnie z uśmiechem i cmoka mnie w policzek na powitanie.

   - Cześć. Cieszę się, że przyszłaś.

   Uśmiecham się blado. 

   - Przecież powiedziałam, że przyjdę.

   Brunet przygląda się mojej twarzy.

   - Płakałaś - stwierdza. - Co się stało?

   Podchodzę do niego bliżej, obejmuję go na wysokości żeber i opieram głowę o jego klatę.

   - Ian mnie rzucił - szepczę. - Zerwał ze mną dlatego, że jestem fanką "Gwiezdnych Wojen" i przyszłam do ciebie na maraton.

   Nadal stoi sztywno.

   - Sukinsyn.

   Wtulam się w niego bardziej, po czym puszczam go i odchodzę w stronę kuchni i salonu, czuję zapach popcornu.

   - Dzień dobry wszystkim. - Witam się ze zgromadzonymi w pomieszczeniu detektywami i kapitanem.

   - Ja chcę taki duży kawałek! - Diego wygląda, jakby głodował cały dzień, by przyjść tutaj i najeść się jak nigdy.

   - Diego, ale wiesz, że tą zapiekankę trzeba odgrzać, prawda? - pytam Meksykanina.

   Widelec zatrzymuje się w pół drogi, a ciemnowłosy przestaje się uśmiechać.

   - Ach, no tak. To ja poczekam.

   - Ale mam jeszcze ciasteczka.

   Wyciągam z torby sześć pudełek z różnymi rodzajami wypieków. Gomez porywa wszystkie i chwali się kolegom.

   Uśmiecham się. Ramię wreszcie nie boli, dobrze się goi, w poniedziałek czeka mnie zdjęcie szwów.

   Do kuchni wchodzi niebieskooki.

   - Chcesz coś do picia?

   - Poproszę herbatę. Dziękuję.

   Stawia wodę w czajniku, do szarego jak moje oczy kubka wrzuca torebkę z liśćmi. Czekając na zagotowanie, patrzy na mnie, a ja na niego. Zalewa herbatę, a po trzech minutach podaje mi naczynie z ciepłym, posłodzonym napojem.

   - Dziękuję. - Biorę łyk, a brunet odgarnia mi z twarzy kosmyk włosów.

   - Ej, gołąbeczki! - Gomez jest chyba na glukozowym haju, normalnie nie jest taki głośny. - Chodźcie, zaczynamy "Nową nadzieję"!

   Zajmujemy miejsca na kanapie Logana, po prawej mam oparcie, po lewej stronie bruneta siedzą kapitan i detektyw Branks. Adam, Diego z misą popcornu na kolanach oraz podwładni Branksa zajmują fotele i krzesła. Stolik między nami a dużym telewizorem prawie ugina się pod ciężarem szklanek, talerzy, sałatek, kartonów z sokami, trzema butelkami polskiej wódki, chipsami i innymi przekąskami.

   Tego mi właśnie teraz potrzeba - innego świata, w którym nie dzieje mi się żadna krzywda. Towarzystwa ludzi, którzy akceptują mnie taką, jaka jestem.

   Ciepła osoby, która nie chce niczego jak tylko mnie przy swoim boku. 

   - Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce...

   Z ekranu dociera do nas najbardziej znany cytat gwiezdnej sagi i jej charakterystyczna muzyka.

   Wszyscy skupiamy się na obrazach i dźwiękach.

   Czuję czyjąś dłoń na swojej.

   Logan. 

   Splatam swoje palce z jego i tak trwamy przez cały wieczór.

   Bez słów, a jednak razem.