Chapter 42 SNEEK PEAK (1)

   Cześć Wam :)

   Zaczynając drugą stronę rozdziału, napisałam na FB fragment tego, co mam. Scena ta bardzo mi się podoba i mam nadzieję, że także Wam się spodoba :)

   Enjoy it!

--------------------------

   Czuję na sobie czyjeś spojrzenie. Diego patrzy na mnie i szczerzy się jak wariat. Pozostaję obojętny.
   - O co chodzi? - pytam kolegę.
   - Myślisz o niej. Masz taki dziwny wyraz twarzy.
   Wzruszam ramionami.
   - Myślę, bo to jeszcze legalne.
   - O niej. Myślisz o niej.
   Unoszę brew, nie bardzo wiem, o co chodzi Gomezowi.
   - Zabronisz mi?
   - Nie. - Śmieje się. - To ciekawy widok. Zastanawia mnie tylko jedno. Dlaczego nie powiedzieliście nam od razu?
   Patrzę na niego jak na niedorozwiniętego.
   - Bo przestalibyście oglądać filmy, a jedzenie, zamiast wylądować w żołądkach - głównie twoim - poszybowałoby na ściany i meble.
   Obrusza się.
   - Ej no, mieszkania bym ci nie zdemolował.
   - Nie jestem taki pewien.
   Zakłada przed sobą ramiona i podjeżdża do mnie na swoim obrotowym krześle, co wygląda komicznie. Uśmiecham się pod nosem.
   - Myślimy z Adamem nad zakładem "Ile to potrwa?". - Znowu uśmiecha się jak głupi do sera.
   Wzdycham.
   - Chyba przesadzacie. To dopiero niecałe cztery tygodnie. Dajcie więcej czasu.
   - Tobie czy jej? - Adam wchodzi do biura i akurat musi usłyszeć ostatnie zdanie mojej rozmowy z Gomezem.
   Przewracam oczami.
   - Po prostu nie róbcie żadnych zakładów, bo te pewnie przeważnią się jak poprzednie.
   - A może ty się weź w garść, Logan? Kochasz ja , to jej o tym powiedz, a przestań żyć w jakimś chorym friendzone!
   Patrzę otępiały na ciemnowłosego, Adam ma taką samą minę jak ja.
   - Wow.
   Nie potrafię odpowiedzieć nic innego po takiej ekspresji kolegi, który poderwał się z miejsca i chodzi teraz po biurze.