Chapter 42 SNEEK PEAK (2)

   Cześć :)

   Mam w głowie sceny, dostaję kolejne mejle od Rudej i spisuję, co mogę.
   Jestem na piątej stronie, a oto fragment rozdziału, który jeszcze nie istnieje na papierze, ale wystarczy, że jest w głowie.

   Enjoy it!
-------------------------
   Słyszę pukanie.
   Nikogo się nie spodziewam, komórka wyłączona. To może być Logan z informacją o morderstwie.
   Podchodzę do drzwi, włączając telefon, mam trzy nieodebrane połączenia, ale żadne z nich nie jest od Hendersona. Otwieram.
   Niebieskooki stoi przed drzwiami, jest blady, usta ma zaciśnięte w wąską kreskę, w ręce trzyma jakąś kartkę.
   - Cześć. - Uśmiecham się do niego. - Co cię tutaj sprowadza?
   - Dobry wieczór. - Jest zmęczony, słyszę to. - Musimy porozmawiać.
   - Wejdź.
   Wracam na łóżko, brunet zajmuje krzesło.
   - Płakałaś.
   Nic się przed nim nie ukryje. Dobrze, że mam w pokoju porządek, kurz pewnie również rzuciłby mu się w oczy.
   Odkładam telefon na nocną szafkę. Oddzwonię do niej później.
   - Oglądałam "Klub Winowajców", nie wiedziałam, że się przy nim tak wzruszę.
   Uśmiecha się blado.
   - Klasyki potrafię wycisnąć z człowieka łzy. Ale nie o tym chciałem z tobą porozmawiać.
   - O co chodzi? - pytam, żałując, że nie mam na sobie innego stroju. I tuszu na rzęsach.
  Wstaje i zaczyna spacerować po moim pokoju, jest spięty.
   - Dwie godziny temu dostaliśmy zgłoszenie o morderstwie. Proszę.
   Podaje mi złożoną kartkę. Patrzę na niego zdziwiona.
   - Przeczytaj to.
   Rozkładam papier i wczytuję się w treść, a wściekłość pojawia się znikąd.
   - Odsuwasz mnie od dopiero co rozpoczętego śledztwa? Oszalałeś? Nie znam nawet jego szczegółów! - Podrywam się z miejsca. - Dlaczego to robisz? Rozumiem, zaczął się rok akademicki, ale to nie oznacza, że masz mnie wykluczyć ze sprawy! Poradzę sobie! Chcę wam pomóc! Muszę wam pomóc! Jestem częścią zespołu! Logan!
   - Nie możesz, Rose. Nie tym razem. - Kręci głową, patrząc na mnie. - Nie chcę też, byś się w nią wtrącała. Masz również zakaz pojawiania się na posterunku, chyba, że ktoś z zespołu lub kapitan cię wezwie. To już postanowione. Tą sprawę musisz pozostawić w spokoju.
   - Ale ja nawet nie wiem, o co chodzi! Dlaczego to robisz? - Ponawiam pytanie. - Logan, do jasnej cholery! Wyjaśnij mi, co się dzieje!
   Patrzy mi prosto w oczy, jego są smutne.
   - Roseann. - Wymawia moje imię odrobinę czulej niż zwykle. - Tak mi przykro. (...)



   To niemożliwe.
   Niemożliwe.
   Pochłania mnie ciemność.