42 Case OCTOBER

   Możecie być lekko zaskoczeni i rozczarowani chronologię rozdziału, ale nie dbam o to, jest tak, jak chciałam.
----------------------------------------------------------

   Kiedy wydaje ci się, że wszystko się układa, los śmieje ci się prosto w twarz i odciąga od ciebie całe dobro, dając ci jedynie śmierć i cierpienie...

Rudej.

Jeszcze z nikim nie wymieniłam

tylu mejli w ciągu dwóch dni.

Dziękuję za siłę :*


Sherii Castle.
Z najserdeczniejszymi życzeniami.
Wszystkiego najlepszego, kochana.
Oby pełnoletność niczego nie zmieniła.
Oprócz kupna piwa ;)
Kocham Cię :*

   Wieczorne niebo wisi ciężko nad Manhattanem. Ogromne, szare chmury przesuwają się leniwie, niespiesznie. Światła ulic są odrobinę zmącone kroplami deszczu. Nie przestało padać od wczorajszego popołudnia.
   Szarzy ludzie, szare ulice, szare budynki i drzewa, a szarość w moim sercu jest radosna.
   Zerkam na zegarek. Dochodzi dziewiętnasta.
   Jest już po zajęciach. Ciekawe, co teraz robi?
   W zeszłym tygodniu świętowaliśmy rok naszej współpracy. Szatynka była mile zaskoczona, gdy zjawiliśmy się we czwórkę w "Darcy's" z tortem i dużą, płonącą świeczką wbitą w jego środek. To zleciało tak szybko. Nie wyobrażam sobie, by miało jej u nas nie być.
   Jest wtorek, więc pewnie ogląda film na jutrzejsze spotkanie klubu. Dramat czy komedia? Ciekawe, czy zwyczajowo je popcorn? A może sięgnęła po malinowe m&m's? Śmieje się czy płacze? A może nudzi ją to, co ogląda?
   Zatopiony w swoich myślach nie zwracam uwagi na nic. Nie mamy właściwie nic do robienia, nie zostaliśmy wezwani do żadnej sprawy. Moje myśli mogą spokojnie biec ku Rose.
   Czuję na sobie czyjeś spojrzenie. Diego patrzy na mnie i szczerzy się jak wariat. Pozostaję obojętny.
   - O co chodzi? - pytam kolegę.
   - Myślisz o niej. Masz taki dziwny wyraz twarzy.
   Wzruszam ramionami.
   - Myślę, bo to jeszcze legalne.
   - O niej. Myślisz o niej.
   Unoszę brew, nie bardzo wiem, o co chodzi Gomezowi.
   - Zabronisz mi?
   - Nie. - Śmieje się. - To ciekawy widok. Zastanawia mnie tylko jedno. Dlaczego nie powiedzieliście nam od razu?
   Patrzę na niego jak na niedorozwiniętego.
   - Bo przestalibyście oglądać filmy, a jedzenie, zamiast wylądować w żołądkach - głównie twoim - poszybowałoby na ściany i meble.
   Obrusza się.
   - Ej no, mieszkania bym ci nie zdemolował.
   - Nie jestem taki pewien.
   Zakłada przed sobą ramiona i podjeżdża do mnie na swoim obrotowym krześle, co wygląda komicznie. Uśmiecham się pod nosem.
   - Myślimy z Adamem nad zakładem "Ile to potrwa?". - Znowu uśmiecha się jak głupi do sera.
   Wzdycham.
   - Chyba przesadzacie. To dopiero niecałe cztery tygodnie. Dajcie więcej czasu.
   - Tobie czy jej? - Adam wchodzi do biura i akurat musi usłyszeć ostatnie zdanie mojej rozmowy z Gomezem.
   Przewracam oczami.
   - Po prostu nie róbcie żadnych zakładów, bo te pewnie przeważnią się jak poprzednie.
   - A może ty się weź w garść, Logan? Kochasz ją, to jej o tym powiedz, a przestań żyć w jakimś chorym friendzone!
   Patrzę otępiały na ciemnowłosego, Adam ma taką samą minę jak ja.
   - Wow.
   Nie potrafię odpowiedzieć nic innego po takiej ekspresji kolegi, który poderwał się z miejsca i chodzi teraz po biurze.

   - No. - Diego przeczesuje dłonią włosy. - Mam nadzieję, że mnie posłuchasz. Inaczej znowu dobierze się do niej jakiś pajac.
   Kiwam jedynie głową.
   - Chyba powinniśmy cię nazywać "guru miłości". - Adam śmieje się przyjaźnie. - Wcześniej nie dawałeś takich rad.
    Ciemnowłosy także się śmieje.
   - No wiesz, od kiedy między mną a Kate się układa, czuję, że muszę pomóc przyjaciołom. To Rose nas poznała, to ona pomogła nam podczas kryzysu. Czuję, że muszę się jej jakoś odwdzięczyć. Więc zrobię wszystko, by dowiedziała się, że pewien niebieskooki idiota jest w niej od miesięcy zakochany po uszy.
   Unoszę lekko brew i uśmiecham się złośliwie.
   - Niebieskooki idiota? Twierdzisz, że podoba ci się kolor moich oczu?
   - Co? - Patrzy na mnie, nie rozumiejąc.
   - Nic, nieważne. - Kręcę głową nad inteligencją kolegi, a Adam, śmiejąc się, podchodzi do biurka.
   Dzwoni telefon, odbiera blondyn.
   - 16. posterunek, wydział zabójstw. - Słucha przez chwilę. - Proszę poczekać.
   Przełącza rozmówcę na głośnik.
   - Dostaliśmy zgłoszenie o strzelaninie na terenie kampusu uniwersytetu Columbia. - Sztywnieję. - Zginęła młoda kobieta. Proszę o jak najszybsze przybycie.
   Dyspozytorka rozłącza się, a mnie serce bije jak szalone.
   Dzwoni moja komórka.
   - Henderson, słucham.
   - Cześć, Logan, tu Pablo. - Jego głos jest zduszony, jakby był w szoku, biegł albo szlochał.
   - Pablo, co się stało?
   Słucham bruneta coraz bardziej przerażony, blady, spięty.
   - Nie - odzywam się. - Nie dzwoń do niej. Poinformuję ją. Zostań na miejscu, już jedziemy.
   Chowam telefon do kieszeni kurtki, którą w pośpiechu na siebie narzucam.
   Koledzy patrzą na mnie.
   - Jedziemy na kampus. - Kieruję się w stronę wyjścia.
   - A co z Rose? - pyta Adam.
   - Nie było jej tam. - Unikam ich wzroku. - Ale nie może brać udziału w tej sprawie.
   Wymieniają ze sobą spojrzenia, ale o nic nie pytają.
   Jedziemy windą, a ja czuję, że to będzie jedna z najtrudniejszych, o ile nie najtrudniejsza sprawa podczas naszej współpracy.
   Boję się o Rose.
   Prawda może być dla niej zbyt bolesna.

****

   Leży na plecach, blada, z szeroko otwartymi, zielonymi oczami, zastygła w zaskoczeniu. Brązowe włosy rozsypane wokół ślicznej twarzy. Zielony, rozpięty płaszcz, ciemne dżinsy i jasna, elegancka bluzka zabarwiona szkarłatem, ciemnym bliżej serca, jaśniejszym na piersi.

   Była taka młoda, miała przed sobą całe życie, mogła jeszcze tyle zrobić.

   Lecz los postawił w jej otoczeniu kogoś, kto ją zabił.

   Grupa studentów stoi za żółtą taśmą, w milczeniu, wielu z nich płacze. Podchodzą do nich kolejni, niektórzy w pobliskim sklepie zakupili znicze, które zapalają i ustawiają przed funkcjonariuszami pilnującymi miejsce zbrodni.

   Niedaleko głównego chodnika stoi zaparkowana karetka, z tyłu której siedzi rozstrzęsiony Pablo. Obok niego stoi Mary, stara się uspokoić bruneta.

   Rozkazuję Chigi zacząć przesłuchiwać osoby, które były świadkami, wydaję Susan pozwolenie na zabranie ciała do prosektorium i podchodzę do przyjaciół.

   - Dobry wieczór. - Witam się z parą.

   - Cześć, Logan. - Dziewczyna ściska mnie na powitanie.

   Wymieniam uścisk dłoni z Martinezem.

   - Moje wyrazy współczucia. Jak się czujesz? - pytam go.

   Kręci głową i mocniej otula się kocem.

   - Jestem w szoku. To było straszne.

   Z głębi erki wyłania się młoda, atrakcyjna ratowniczka. Patrzy na mnie i zbliża się do nas, każdy jej krok nieznacznie porusza wnętrzem pojazdu.

   - Przepraszam. - Jej głos jest miły, ale ona sama zdystansowana. - Nie powinno tu pana być.

   - Spokojnie, jestem z nowojorskiej policji. - Pokazuję odznakę. - Detektyw Logan Henderson.

   - Sharon Montgomery. - Uśmiecha się. - Skoro jest pan detektywem, to pewnie chce pan porozmawiać ze świadkiem. Zostawię państwa samych.

   Schodzi z samochodu, wymijając bruneta.

   - Niech pan gwałtownie nie wstaje, dobrze, panie Martinez?

   - Dopilnuję go - zarzeka się Mary. - Dziękuję za wszystko.

   Kobieta uśmiecha się jedynie i odchodzi.

   - Miła.- Oceniam.

   - Głupio mi było, gdy zmywała krew z moich rąk.

   - Też zostałeś ranny? - pytam zaniepokojony.

   - Nie, starałem się uratować Charlotte. Nie udało mi się.

   O'Hara obejmuje mężczyznę ramieniem i całuje go w policzek.

   - To nie twoja wina, nic nie mogłeś na to poradzić.

   - A mimo to czuję się winny.

   Patrzę na bladego bruneta i podziwiam go za jego spokój.

   - Opowiedz mi o tym, Pablo.

   Podnosi na mnie brązowe oczy i dotyka dłonią dłoni swojej dziewczyny.

   - Wracaliśmy do mieszkania po skończonym treningu Mary.

   Dziwię się trochę, dopiero później przypominam sobie, że Rose odeszła z drużyny z początkiem tego roku akademickiego, by nie zaniedbywać nauki na ostatnim roku studiów. Mary jest młodsza od niej i Pabla o rok.

   - Szliśmy chodnikiem ku głównemu wyjściu z kampusu, gdy usłyszałem, że ktoś mnie woła. To była Charlotte. Próbowała się dodzwonić do Rose, ale ta nie odbierała. Wiedząc o tym, że czekam na Mary, po swoich zajęciach zaczęła nas szukać, by poprosić o przekazanie Rae, że jutro nie ma spotkania koła filmowego. Odparłem, że nie ma problemu, zajrzymy do niej w drodze do domu. Mary odeszła dalej od nas, gdy Charlotte zadała mi pytania dotyczące balu. I wtedy to się stało - ktoś z dachu uczelni za moimi plecami do niej strzelił. Nie wiem jak, ale pocisk mnie ominął, a ją trafił prosto w serce. Upadła, krwawiła, tak bardzo krwawiła... 

   Kryje twarz w dłoniach i zaczyna płakać.

   To musi być dla niego ciężkie, dla nich obojga. Być świadkiem śmierci koleżanki ze szkoły nie jest codziennością i normalnością.

   Jak zareaguje na to Rose?

   - Usłyszałam jego krzyk - odzywa się Mary. - Widziałam, że próbuje ją reanimować, krzyczał do mnie, abym zadzwoniła po pogotowie. Ludzie się zbiegli. A ona była już martwa.

   Po policzkach dziewczyny płyną łzy. Martinez przytula ją bardziej do siebie.

   - To na razie wszystko, dziękuję za wasz czas, jesteście silni. Jeszcze raz przyjmijcie moje wyrazy współczucia.

   Żegnam się z nimi i idę do kolegów.

   - Zbierzcie dane i numery telefonów świadków, jutro czeka nas maraton zeznań. Bądźcie delikatnie dla Mary i Pabla, to oni byli pierwsi przy ciele.

   Kiwają głowami.

   - A ty dokąd? - pyta mnie Diego. 

   - Na posterunek. Muszę porozmawiać z kapitanem. Chodzi o Rose. Ofiara była jej bliską koleżanką.

   - Czyli wiesz, kim była ofiara?

   - Tak. Charlotte Baronte. Skontaktujcie się z jej rodziną i przekażcie tragiczne wieści.

   Ciemnowłosy wzdycha.

   - To chyba najgorszy moment w naszej pracy - informować kogoś, że osoba, która była członkiem rodziny, którą się kochało, nie żyje.

   Patrzę na niego spokojnie.

   - Dlatego dla równowagi jest także moment, gdy informujemy o tym, kto jest zabójcą. Powodzenia.

   Wracają do pracy, a ja wracam do samochodu, by przygotować się na najgorszy moment pracy.

****

   Spogląda na mnie zmęczoną twarzą. Patrzę na mężczyznę obojętnie.

   - Uważasz, że to konieczne? - pyta, gryząc końcówkę długopisu.

   - Tak, kapitanie. Sądzę, że bez tego będzie chciała za wszelką cenę znaleźć mordercę. 

   - Do tej pory sobie radziła.

   - Ale nigdy do tej pory nie zginął ktoś z jej znajomych, Ben. Spędzała z ofiarą przynajmniej dwie godziny co tydzień przez ostatnie trzy lata. Będzie podchodziła do sprawy zbyt emocjonalnie. Będzie wręcz przeszkadzać.

   - Skoro tak twierdzisz. - Wzrusza ramionami i wypełnia dokument.

   Opieram ręce o oparcie fotela i obserwuję kapitana. Nie śpieszy się z kreśleniem kolejnych słów. Staram się być cierpliwy, ale gdy tylko pomyślę o szarookiej, napina się każdy nerw w moim ciele. Nie mogę dopuścić do tego, by ktoś inny poinformował ją o śmierci koleżanki.

   - Ben - odzywam się. - Myślę, że powinieneś powiedzieć o tej sprawie detektywowi Ambrasco.

   Podnosi głowę i przygląda mi się uważnie.

   - Coś insynuujesz?

   - Mam przeczucie, że Stoker może mieć coś wspólnego z tym morderstwem. Z opowieści Rose jasno wynikało, że Charlotte nie miała wrogów. Mogę się mylić, ale na wszelki wypadek proszę mu powiedzieć, dobrze?

   Kiwa głową i uśmiecha się.

   - Oczywiście, że mu powiem. Powinniśmy ufać twojej intuicji, jeśli chodzi o Rose. Proszę. - Podaje mi złożony papier. - Tylko postaraj się być delikatny, gdy będziesz jej go dawał.

   - Spróbuję. Dobranoc.

   Opuszczam gabinet i budynek policji.

   Mam jedynie nadzieję, że Rose kolejny raz mnie nie spoliczkuje.

****

   Siedzę na łóżku ubrana w szary sweter i czarne getry, laptop grzeje się obok mnie, a ja wierzchem dłoni ścieram łzy płynące po policzkach. Śmieję się przez łzy. Już dawno żaden film mnie tak nie wzruszył.

   Na biurku, już przyszykowana, leży kartka, kilka centymetrów od niej swoje miejsce na blacie znalazł czarny długopis. Zegar na szafce nocnej wskazuje dwanaście minut po dwudziestej pierwszej. Październikowy wieczór jest ciemny, chłodny, pozbawiony gwiazd. W powietrzu czuć jeszcze niedawny deszcz.

   Próbuję zebrać myśli, by sklecić jakąś sensowną recenzję, ale w mojej głowie panuje istna gonitwa, której towarzyszy piosenka finałowa. Nie pozbędę się jej tak szybko.

   Czuję się rewelacyjnie, wracając po kilku miesiącach wakacji na uczelnię. Zostały mi tylko dwa semestry i zostanę licencjonowanym genetykiem. Nie jestem jednak pewna, w którym zawodzie chciałabym później pracować, psychologia i genetyka tak samo mocno mnie interesują, obie te dziedziny nauki przydają się podczas mojej współpracy z policją.

   Cofam film o pięć minut, by rozkleić się po raz drugi. Wiem już, co napiszę w recenzji. Teraz muszę zebrać siły, by podejść do biurka i użyć długopisu.

   Wstaję z łóżka.

    Słyszę pukanie.

   Nikogo się nie spodziewam, komórka wyłączona. To może być Logan z informacją o morderstwie.
   Podchodzę do drzwi, włączając telefon. Mam trzy nieodebrane połączenia, ale żadne z nich nie jest od Hendersona. Otwieram.
   Niebieskooki stoi przed drzwiami, jest blady, usta ma zaciśnięte w wąską kreskę, w ręce trzyma jakąś kartkę.
   - Cześć. - Uśmiecham się do niego. - Co cię tutaj sprowadza?
   - Dobry wieczór. - Jest zmęczony, słyszę to. - Musimy porozmawiać.
   - Wejdź.
   Wracam na łóżko, brunet zajmuje krzesło.
   - Płakałaś.
   Nic się przed nim nie ukryje. Dobrze, że mam w pokoju porządek, kurz pewnie również rzuciłby mu się w oczy.
   Odkładam telefon na nocną szafkę. Oddzwonię do niej później.
   - Oglądałam "Klub Winowajców", nie wiedziałam, że się przy nim tak wzruszę.
   Uśmiecha się blado.
   - Klasyki potrafię wycisnąć z człowieka łzy. Ale nie o tym chciałem z tobą porozmawiać.
   - O co chodzi? - pytam, żałując, że nie mam na sobie innego stroju. I tuszu na rzęsach.
  Wstaje i zaczyna spacerować po moim pokoju, jest spięty.
   - Dwie godziny temu dostaliśmy zgłoszenie o morderstwie. Proszę.
   Podaje mi złożoną kartkę. Patrzę na niego zdziwiona.
   - Przeczytaj to.
   Rozkładam papier i wczytuję się w treść, a wściekłość pojawia się znikąd.
   - Odsuwasz mnie od dopiero co rozpoczętego śledztwa? Oszalałeś? Nie znam nawet jego szczegółów! - Podrywam się z miejsca. - Dlaczego to robisz? Rozumiem, zaczął się rok akademicki, ale to nie oznacza, że masz mnie wykluczyć ze sprawy! Poradzę sobie! Chcę wam pomóc! Muszę wam pomóc! Jestem częścią zespołu! Logan!
   - Nie możesz, Rose. Nie tym razem. - Kręci głową, patrząc na mnie. - Nie chcę też, byś się w nią wtrącała. Masz również zakaz pojawiania się na posterunku, chyba, że ktoś z zespołu lub kapitan cię wezwie. To już postanowione. Tę sprawę musisz pozostawić w spokoju.
   - Ale ja nawet nie wiem, o co chodzi! Dlaczego to robisz? - Ponawiam pytanie. - Logan, do jasnej cholery! Wyjaśnij mi, co się dzieje!
   Patrzy mi prosto w oczy, jego są smutne.
   - Roseann. - Wymawia moje imię odrobinę czulej niż zwykle. - Tak mi przykro. Charlotte nie żyje. Została zamordowana na terenie kampusu. Ktoś ją zastrzelił.
   To niemożliwe.
   Niemożliwe.
   Pochłania mnie ciemność.