Chapter 43 SNEEK PEAK

   Zrobię coś, czego jeszcze do nie pory nie robiłam: dedykuję tą zapowiedź Abigail, która mieszkając nie aż tak daleko w tym samym województwie, znosić musi to samo co ja w tym samym czasie. Dziękuję Ci za wszelkie rozmowy ważne i te o pierdołach :* Powodzenia w konkursie! :)
   Zapowiedź długa, bo najwidoczniej rozdział swoje mieć będzie :D
   
   Enjoy it!
------------------------------------------------------------------

   Wciąż potrzebuję oddechowej metody relaksacyjnej. Przymykam oczy, by na chwilę wrócić do mojej bezpiecznej ciemności.
   Słyszę czyjeś kroki, które zakłócają mój proces utrzymania się w całości. Do tej pory byłam sama na korytarzu, komu to się zachciało iść w tę stronę?
   - Bennett. - Ten głos. - Co ty tutaj robisz? Kto cię wezwał?
   Otwieram oczy i widzę przed sobą Logana, stoi kilka kroków ode mnie, ma jasne dżinsy i granatowy sweter, pod którym dostrzegam biały podkoszulek. Jego twarz jest obojętna, ale w oczach widzę rozczarowanie.
   No tak, nie posłuchałam go, przyszłam tutaj. Ale miałam powód.
   - Nora Baronte, matka Charlotte, poprosiła mnie, bym tu przyjechała na rozmowę, którą będziecie z nią przeprowadzać. Kapitan został o tym poinformowany, zanim pani Baronte zadzwoniła do mnie. Nie mogłam odmówić.
   Kiwa głową, ale nie jest zbytnio zadowolony.
   - Jak się czujesz? - pyta z cieniem troski w głosie.
   Przed nim nie muszę niczego udawać.
   - Koszmarnie.- Łzy już tworzą się pod powiekami. - Mam ochotę przez cały czas płakać, spać, czytać stare mejle i oglądać ulubione filmy Charlotte.
   Przyciąga mnie do siebie, otacza ciasno ramionami. Obejmuję go, a po policzku płynie łza.
   - Przykro mi - szepcze w moje włosy. - Ale pamiętaj, że masz mnie, możesz przyjść, dzwonić, kiedy tylko będziesz tego potrzebowała.
   - Wiem. Dziękuję. - Odsuwam się od niego i nie w pełni świadomie całuję go w usta, po czym odwracam się i wchodzę do pokoju przesłuchań, gdzie czeka Nora.
   Zajmuję miejsce obok kobiety, po chwili do pokoju wchodzi Diego, a za nim niebieskooki. Dopiero, gdy siada i zerka na mnie, a w jego oczach widzę to samo, co widziałam na dachu, dociera do mnie, co takiego przed chwilą zrobiłam.
   Jego oczy są niebieskie, lśnią, nie jestem w stanie w nie patrzeć, przenoszę więc wzrok na ciemnowłosego, który posyła mi kojący uśmiech.
   - Pani Baronte - zwraca się do matki zamordowanej. - Bardzo nam przykro z powodu pani straty.
   Nora wyciera chusteczką nos i spuchnięte, zaczerwienione oczy. Kładę jej dłoń na kolano.
   - Dziękuję, detektywie. Macie już może jakiś pomysł, dlaczego ktoś zamordował moją córkę? - Głos jej się łamie pod koniec pytania.
   - Czekamy na wyniki balistyczne - odzywa się Logan. - Sprawdzamy także monitoring, wypytujemy świadków. Mam przeczucie, że niedługo na coś wpadniemy. Proszę nam powiedzieć, czy ktoś ze znajomych Charlotte mógł mieć do niej jaką urazę?
   - Do Charlotte? Nie. - Kobieta kręci głową. - Była duszą towarzystwa, pilna, mądra, towarzyska, wszystkim na około chciała pomagać. Była aniołem.
   Czuję na sobie wzrok Hendersona, ale nie patrzę na niego, nie mogę.
   - Czy ktoś jej w ostatnim czasie groził? Dostawała jakieś dziwne telefony, wiadomości?
   - Nie jestem pewna. Może jej ojciec próbował się z nią skontaktować? Rozwiedliśmy się, gdy Charlotte miała dwanaście lat. Ciężko to zniosła, od tamtej pory chodziła raz w miesiącu na spotkania z psychologiem. Dwa tygodnie temu wyprowadziła się z domu, wynajęły z koleżanką, młoda panią psycholog, małą kawalerkę bliżej uczelni.
   Diego zapisuje to w notesie.
   - Jak nazywa się ta koleżanka?
   Przygryzam wargę. To może być dla Gomeza lekki szok, nie był u niej po jej przeprowadzce.
   Pojmuję, że ta sprawa dotyczyć będzie nie tylko mnie.
   - Katherine Smoek.
   Długopis wylatuje z dłoni Meksykanina. Widzę, jak przełyka ślinę, Baronte nie zwraca na to uwagi.
   Logan zachowuje zimną krew.
   - Na razie nie mamy do pani więcej pytań. Będziemy panią informować na bieżąco przez pannę Bennett.- Patrzy na mnie.
   Czyli jakiś udział w sprawie będę miała. Może dopadnę tego sukinsyna.
   Matka Charlotte wstaje z krzesła, zarzuca na ramiona płaszcz.
   - Dziękuję, detektywi. - Wymienia uścisk dłoni z mężczyznami, Diego nadal jest w szoku. - Do widzenia.
   Opuszcza pokój, wychodzę za nią.
   - Proszę poczekać na mnie przy samochodzie, pani Noro. Ja muszę coś jeszcze załatwić.
   Kiwa głową.
   - Dobrze, Rose. Cieszę się, że zgodziłaś się ze mną przyjechać.
   Uśmiecham się do niej.
   - Dla Charlotte wszystko.
   Idzie znaną już drogą do windy, a ja czuję za sobą obecność Logana. Odwracam się do niego.
   Patrzy na mnie z morzem czułości i miłości w oczach.
   Ale tak nie może być.
   - Rose. - Jego głos jest czuły, aż za bardzo.
   - Nie. - Unoszę dłoń. - Zapomnij o tym, co zrobiłam przed rozmową z panią Baronte. Nie analizuj, tylko zapomnij. - Patrzę na niego twardo. - To moja wina, to nie powinno się wydarzyć. Po prostu zapomnij.
   Odchodzę w stronę windy z przytłaczającym ciężarem winy i kłamstwa na swoich barkach, niezdolna usłyszeć słów mężczyzny.
  - Nie zapomnę. Nigdy.

Ta piosenka za mną chodzi, Adaś mnie prześladuje.

Kij z tym, że była ostatnio, od czterech lat

końcówka teledysku sprawia, że miękną mi

kolana.