40 Nie masz pojęcia...

   Jest cel, jest wena. 

   Myślę nad granatowym "Writer. Always" od Pati. Tylko trzeba mieć na to pieniądze.
   Powtórzenia, nie narzekać.

-----------------------------------------------------------------

Sometimes it last in love,

But sometimes it hurts instead...

~Adele "Someone like you"


Sherii.
Pamiętaj, dopóki nosimy kogoś w sercu,
ta osoba pozostaje żywa.
:*

      Kolejni funkcjonariusze wchodzą i wychodzą z pokoju, błyskają flesze, ciepłe kurtki chronią przed nocnym, wrześniowym powietrzem. Pracują w ciszy, pracownicy hotelu odcięli to piętro od reszty budynku, jedynie policjanci mają możliwość wstępu.

   Słyszę głosy, ale nie skupiam się na ich przypasowaniu do konkretnych osób. Siedzę na korytarzu otulona fioletowym kocem i nieśpiesznie piję herbatę, czekając na wezwanie, zmęczona, lecz dziwnie pobudzona przez adrenalinę, która wyparowała już z mojego organizmu.

   Kubek trzymam lewą ręką, prawa jest zbyt odrętwiała. Dopiero teraz czuję w niej ból. Zakryłam nią głowę Erica podczas ataku, pięć odłamków szkła przeszło przez materiał bluzki z długim rękawem i utkwiło w skórze. Wezwani ratownicy medycznie zajmowali się mną ponad pół godziny (na szczęście przezornie wezwano z nimi chirurga ze sprzętem). Bluzka musiała zostać rozcięta, mam kilka szwów, a ramię opatrzone, jestem pod wpływem dużej dawki morfiny, a koc chroni mnie przed zimnem, które jest nieuniknione w samym podkoszulku.

   Z pokoju wychodzi Adam, ma zmierzwione włosy, ale wygląda lepiej niż w pracy, wydaje się być odprężony.

   - Rose. Zapraszam. Pora zeznawać.

   Powoli wstaję z podłogi, siedzenie na niej okazało się przyjemniejsze od siedzenia na plastikowym krześle. Otulam się bardziej kocem, pusty kubek odkładam na niski stolik na korytarzu, obok wazonu z wrzosem i ruszam za kolegą do pokoju.

    Eric składa zeznania Loganowi. co budzi mój niepokój. Zielonooki dostrzega mnie i uśmiecha się zagadkowo. Podchodzę do Diega, który bacznie ocenia odległość między skórzanym a drewnianym meblem. Kobieta w średnim wieku z grupy technicznej delikatnie, by nie uszkodzić pozostałości łuski, wyjmuje pocisk ze ściany.

   - Jak się masz, zmarzlaku? - pyta mnie ciemnowłosy z uśmiechem, który nie jest taki, jak zwykle.

   Czyli Diego wie, że ja wiem o jego problemach.

   - Nieźle. Mam kocyk. - Odwzajemniam uśmiech.

   - Możesz ustawić się w miejscu, w którym stałaś około minuty przed atakiem?

   - Oczywiście.

   Powoli stąpając po dywanie, z którego usunięto już odłamki szkła, ustawiam się dokładnie w tym samym miejscu, nie pozwalając wspomnieniom ukazać obrazu w głowie.
   - Dobrze. A gdzie w tym czasie stał pan Vaughn? - pyta Adam, który najwidoczniej będzie robić za jego 'sobowtóra'.
   - Tutaj. - Wskazuję dłonią miejsce niecały metr ode mnie.
   Chase ustawia się, podnosząc głowę, o mało mnie nie uderza w nos.
   - Ale że... - Widocznie jest zażenowany. - Tak blisko siebie?
   Wzruszam ramionami.
   - No cóż, pan Vaughn próbował mnie pocałować, to dlatego stał tak blisko.
   Na twarzach obu mężczyzn maluje się zaskoczenie. Kątem oka zerkam na Logana. Wydawać by się mogło, że mnie nie słyszał, ale dobrze widzę jego zaciśnięte wargi.
   - Okej. - Diego wraca do pracy. - Pani Bell - zwraca się do kobiety, która wyciągnęła pocisk. - Proszę użyć symulacji laserowej.
   Stoimy z Adamem na miejscach, a pani technik ze środka dziury po pocisku laserem ustala tor jego lotu. Czerwone światełko pojawia się na skroni blondyna, po czym Bell go wyłącza.
   - Co zrobiłaś, że Vaughn nie został nawet ranny? - pyta zielonooki.
   - Odepchnęłam go, a podczas pierwszego strzału zakryłam ramieniem, dlatego mam je w bandażach.
   - Zauważyłaś coś dziwnego?
   - Tak. - Wskazuję ręką w stronę dawnej szklanej ściany. - Z tamtego budynku zostały oddane strzały. To musiał być karabin ze szklanym celownikiem, odbiło się w nim światło latarni, zobaczyłam je jeszcze przed pierwszym wystrzałem.
   Meksykanin zapisuje tą informację w notesie.
   - Będziemy musieli zabezpieczyć najwyższe poziomy tamtego wieżowca, popytać ludzi sprawdzić kamery. - Patrzy na mnie. - Może to dziwnie zabrzmi, Rose, ale dziękujemy za twój czas. - Szczerzy się do mnie.
   - De nada. - Także się uśmiecham.
   Moi odchodzą do szefa, informują go o tym, czego się dowiedzieli i co zamierzają. Brunet jedynie kiwa głową. Mężczyźni opuszczają apartament z kilkoma technikami, a Logan patrzy na mnie.
   - Bennett - mówi na tyle głośno, bym mogła go usłyszeć. - Proszę za mną.
   No to teraz będzie.
   Kroczę za brunetem do "mojej sypialni", w której nie spędziłam ani minuty.
   Mały pokój, by nikt nie usłyszał, jak Logan daje mi reprymendę.
   - Rose, co ty sobie myślałaś? Stać przed szklaną ścianą z niedoszłym umarlakiem? To się aż prosi o snajpera!
   - Przepraszam - szepczę, a po moim policzku płynie pojedyncza łza. - Domyśliłam się, że ktoś może spróbować dokończyć zadanie, dlatego odepchnęłam go, gdy staliśmy na widoku, a on próbował mnie pocałować.
   Patrzy na mnie, a jego spojrzenie łagodnieje.
   - Rosie. - Przytula mnie do siebie, uważając na zranione ramię i szepcze w moje włosy. - Nie masz pojęcia, jak się o ciebie bałem.
   Oddaję uścisk, napawając się ciepłem i bliskością bruneta.
   - Nic mi nie jest.
   Słyszę czyjeś kroki i znajomy głos pytający, gdzie jestem.
   - Ian? - Jestem zaskoczona. Odrywam się od Logana. - Co on tutaj robi?
   Niebieskooki przeczesuje dłonią włosy.
   - Zadzwoniłem do niego. Powinien o tym wiedzieć.
   Logan, Ian i Eric w tym samym budynku, na tym samym piętrze, w tym samym hotelowym apartamencie.
   Świetnie, po prostu genialnie. Trójka mężczyzn, która coś do mnie czuje, w jednym pomieszczeniu. Zrobi mi ktoś popcorn? Szykuje się niezła komedia.
   Opuszczam pokój i widzę szatyna, który dobiega do mnie, całuje i przytula, czym sprawia mi lekki ból. Syczę cicho.
   - Nic ci nie jest, kochanie? - pyta, głaszcząc mój policzek.
   - Nie, nie jest. - Uśmiecham się do niego.
   Ian przenosi wzrok na Logana, który także opuścił sypialnię i stoi kilka kroków od nas.
   - Dzięki za telefon. Zaopiekuję się nią.
   Niebieskooki jedynie kiwa głową.
   Czy mi się wydaje, czy oni w jakimś stopniu zaczęli się ze sobą dogadywać? To musi być początek apokalipsy, innego wytłumaczenia nie ma.
   Ian zdejmuje swoją marynarkę.
   - Załóż ją.
   Z ciężkim sercem pozbywam się z ramion koca i zarzucam na nie za dużą marynarkę mężczyzny. Nie grzeje tak, jak on, ale pozwala zachować ciepło.
   - Dziękuję.
   Eric jest na korytarzy, rozmawia z kimś przez telefon, co nie przeszkadza mu nas obserwować.
   - Chodźmy już - odzywa się szatyn. - Dobranoc, Henderson.
   - Dobranoc, O'Laughlin.
   Są oficjalni, ale jakby mniej negatywnie do siebie nastawieni. Uśmiecham się do bruneta.
   - Dobranoc, Logan.
   - Dobranoc, Rose.


   Opuszczają apartament, za to wraca Vaughn, kieruje się moją stronę.
   - Pan ją kocha - mówi tak, bym tylko ja go słyszał.
   - Słucham?! - Jestem zaskoczony tym stwierdzeniem bruneta.
   - Niech pan nie udaje głupiego ślepca. Kocha pan pannę Bennett, to widać. Patrzy pan na nią w szczególny sposób. Nie dziwię się, ta dziewczyna ma w sobie coś, co każe chronić ją przed złem za wszelką cenę.
   Patrzę na niego, dzwoni jego telefon.
   - Mindy przysłał samochód. Do którego hotelu teraz mnie państwo kierują?
   - Na komisariat. Tam musi pan spędzić tą noc.
   Wzrusza ramionami.
   - Jak mus to mus. Skoro już nie jestem tu potrzebny, pozwoli pan, że pojadę na posterunek.
   - Dobrej nocy.
   - Wzajemnie, detektywie.
   Opuszcza budynek, aja uświadamiam sobie, że ma rację.
   Kocham Rose.
   Bez żadnych "może" czy "chyba".
   Kocham ją.
   I uszczęśliwia mnie to jak nic innego.

****

   Wszystkie zegary w Nowym Jorku  wskazują południe, gdy docieram na posterunek. Jestem wypoczęta i wyspana, a kofeina krążąca w moich żyłach dodaje mi energii.

   - Dzień dobry. - Witam się z kolegami, zajmując moje miejsce.

   Logan stoi przy oknie, nie odwraca od niego wzroku, nie reaguje na to, że jestem.

   - Dzień dobry. Miał cię nie wypuszczać z mieszkania. - Przynajmniej się odzywa.

   - Uciekłam, gdy był w łazience.

   Diego patrzy na mnie pytająco.

   - Spałam u Iana.

   Szczerzy się jak głupi do sera.

   - Wow, jaka otwartość, nie spodziewałem się tego po tobie.

   Przewracam oczami. Adam chyba nie do końca rozumie zachowanie kolegi.

   - Powiedziałam, że spałam u Iana, a nie, że z nim spałam!

   Ciemnowłosy śmieje się jeszcze bardziej. Ponoć pogodził się już z Kate. Nie chcę wiedzieć, jak.

   - Ale pewnych rzeczy można się domyśleć. - Puszcza do mnie oczko.

   - Nie spałam z Ianem - powtarzam twardo. - Zakończmy tą dziecinną konwersację. Na jakim etapie jesteśmy?

   - Phil przepuścił przez program zdjęcie z kamery. Kelnerem, który dodał truciznę - cyjanek, do dania, jest płatny zabójca, Kevin Ziber. - Adam przypina zdjęcie do tablicy. - Wiemy również, że jedna z firm Vaughn'a, meksykańska fabryka leków Medicuplum, jest zamknięta od dwóch lat, a mimo to wciąż jest opłacana przez korporację. Zamknięto ją z powodu zanieczyszczenia wody potrzebnej do prób cyjanowodorem.

   - Błąd w księgowości? Przecież prezes powinien wiedzieć o tym, że jego firma jest zamknięta, prawda?

   - Najwidoczniej on o tym nie wie. - Logan odwraca się od okna i siada za biurkiem. - Dlatego czeka na nas w pokoju socjalnym.

   Znowu nasz pokój.

   - Nocował tutaj?

   - Tak. I zrobił niezłe przemeblowanie.

   Brunet dopija kawę z kubka stojącego na drewnianym blacie, sięga po teczkę ze sprawą, ze szuflady wyjmuje długopis i czyste kartki. Wstaje i patrzy na mnie.

   - Idziesz ze mną czy chcesz zostać i z chłopakami przeglądać nagrania z kamer ze środka "Blue Eagle" z wypadku Ferty'ego?

   Wybór. Tak często mi go daje.

   Zastanawiam się przez chwilę. Jeśli nie pójdę z niebieskookim, Eric pomyśli, że go unikam, bo wstydzę się za to, że go odepchnęłam. Mężczyźni raczej poradzą sobie z filmami.

   - Idę z tobą.

****

       Przemeblowanie to mało powiedziane. Cały sprzęt zmienił swoje miejsce, sofę przykryto zieloną narzutą, wymieniono zasłony w oknach, przesunięto stolik i dywan. Teraz wygląda tu jak w hotelu.

   Vaughn zajmuje miejsce w jednym z foteli i delektuje się mocną, ziarnistą kawą bez dodatków, poznaję po zapachu. Wstaje, gdy Logan zamyka za mną drzwi.

   - Dzień dobry, detektywie. - Ściska mu dłoń. - Dzień dobry, panno Bennett.

   Wyciągam rękę, by przywitać się z nim jak mój szef, ale on zamiast ją uścisnąć, chwyta i całuje. Mam ochotę mu ją wyrwać.

   - Proszę, niech państwo usiądą. - Wskazuje nam sofę.

   Dlaczego czuje się, jakby był u siebie? To wciąż jest komisariat policji.

   Zajmujemy wskazane nam miejsce, ale nie siedzimy na końcach kanapy, jak jeszcze kilka miesięcy temu, ale oboje bliżej środka, kilka centymetrów od siebie.

   - Panie Vaughn, czy zna pan Kevina Zibera? - pyta Logan.

   - Nie, nie znam. Kto to taki? 

   - Płatny zabójca - odpowiadam.

   Na twarzy zielonookiego maluje się cień przerażenia.

   - To on zabił Alana?

   - Na to wygląda. - Logan zerka do teczki. - Odciski jego palców zostały znalezione także dzisiaj w nocy po ataku na pańskie życie, na dachu wieżowca naprzeciwko hotelu.

   - Szukacie go? - Przełyka ślinę.

   - Robimy, co w naszej mocy - odpowiada odrobinę wymijająco niebieskooki.

   - Panie Vaughn - zwracam się do mężczyzny. - Co może nam pan powiedzieć o Mediculpum?

   - Mediculpum? To moja firma w Meksyku, bardzo dobrze prosperująca. Prowadzone w niej są badania nad lekami na raka.

   - Nie wydaje mi się - mówię, a detektyw podaje biznesowi zdjęcie opuszczonej, zdemolowanej przez miejscową ludność fabryki. - Została zamknięta dwa lata temu.

   Eric jest w szoku. Otwiera usta, jakby chciał coś powiedzieć, po czym je zamyka i tak kilka razy. Przypomina rybę wyrzuconą na brzeg, która próbuje zaczerpnąć tlen.

   Powinnam mu współczuć, w końcu ktoś zabił jego przyjaciela i go oszukał, ale nie umiem zdobyć się na więcej niż tylko cień empatii. Do tej pory jego życie było kolorowe, ale cierpienie przyjdzie do każdego.

   - Jak to się stało? Przecież co miesiąc otrzymywałem stamtąd dokumenty dotyczącego kolejnego eksportu do podpisania.

   - Podpisywał je pan?

   - Oczywiście. Co pani podejrzewa? - Patrzy na mnie z niepokojem.

   - Intuicja podpowiada mi, że jedynie początkowe zdania tych dokumentów dotyczyły fabryki, by mógł pan rzucić na nie okiem i podpisać, pozostała część była prawnym dokumentem informującym o pobraniu pieniędzy z głównych kont Vaughn & Sim's Company.

   Czasami znajduję plusy długich wywodów Iana na temat prawa.

   Mężczyzna kryje twarz w dłoniach.

   - Dlaczego to wychodzi tak nagle? - Kręci głową. - Podejrzewacie kogoś?

   - Mamy pewien trop, właśnie nasi koledzy go sprawdzają.

   Słyszymy pukanie do drzwi.

   - Proszę.

   Wchodzą Diego i Chase, wydają się być zadowoleni.

   - Nie chcemy przeszkadzać - odzywa się Adam - ale mamy już odpowiedzi na wszystkie pytania.

   Podają nam kartki i zdjęcia.

   - Znaleźliśmy także coś ekstra.

   Widzę osobę, która ukradła kartę, widzę billingi firmy. Tym czymś "ekstra" jest zdjęcie Kevina Zibera, który otrzymuje od swojego zleceniodawcy spray z cyjankiem.

   Podaję dokumenty Vaughn'owi i uśmiecham się.

   - To już chyba wszystko jasne, prawda?