Chapter 44 SNEEK PEAK

   Ohayo! :)

   Po wczorajszej notce o LA sięgnęłam po długopis, skończyłam pierwszą stronę, teraz jestem w połowie drugiej + mam ostatnie zdania rozdziału. Jestem wredna, uprzedzam - ten rozdział Was rozczaruje, aż będziecie chcieli przyjechać na Śląsk, by wyżyć się na mnie domestosem, kotletami i patelniami.

   Termin rozdziału to 1 sierpnia, ale postaram się napisać całość (osiem stron) i opublikować jeszcze w tym miesiącu :)

   Oto mały fragment tego, co do tej pory stworzyłam.
   Mam nadzieję, że Was zaciekawi :)

   Enjoy it!
------------------------------------------------------------------------

   Nigdzie nie widzę żadnej kartki z wyjaśnieniem czy pożegnaniem, co nie pasuje mi do bruneta, jest za dobrze wychowany, by rano bez słowa, ot tak sobie wyjść. Ale skąd pewność, że był tu całą noc? Że spał tuż przy mnie, dzielił się swoim ciepłem, obejmował i chronił przed demonami?
   Jestem smutna, ale to nie przez śmierć Charlotte, a właśnie przez tą niepewność.
   Do moich uszu dochodzi dźwięk puszczanej wody. Wywołuje to uśmiech na mojej twarzy, czuję, jakby z serca spadł mi ogromny kamień.
   Wyobrażam sobie, że Logan wychodzi z łazienki z białym ręcznikiem owiniętym wokół szczupłych bioder, z nagim, umięśnionym torsem, ciemne, wilgotne włosy susząc mniejszym ręcznikiem, z iskierkami w oczach i łobuzerskim uśmiechem, podchodzi do mnie, siada na łóżku i całuje mnie w usta na powitanie. Jestem w stanie poczuć jego wargi na swoich ustach.
   To wyobrażenie sprawia, że oblewam się rumieńcem. Skąd te obrazy w mojej głowie? I dlaczego nie mam nic przeciwko nim?
   Drzwi z łazienki otwierają się, detektyw wchodzi do pokoju, a ja zakrywam twarz poduszką. Mężczyzna nie wygląda jak w mojej wyobraźni, ale jest jej bliski. Jego szczupłe nogi okrywają wczorajsze dżinsy, jest na bosaka, przeczesuje dłonią ciemne kosmyki. Kryję się za jaśkiem, by nie patrzeć na jego nagi brzuch.
   Moje policzki oblewają się jeszcze mocniejszą czerwienią, a serce bije jak oszalałe.
   - Dzień dobry.
   Odsuwam nieznacznie poduszkę, by móc spojrzeć na niebieskookiego. Uśmiecha się lekko, sięgając po podkoszulek przewieszony przez oparcie krzesła.
   - Dobry - mamroczę cicho, nie wiedząc jak ukryć rumieńce.
   Nakłada ubranie, po czym podchodzi do okna i otwiera je na oścież. Wiatr napływa przyjemną falą do środka, wprawiając w ruch nasze włosy. Mężczyzna oddycha głęboko, ma zamknięte oczy, a ja mogłabym przyzwyczaić się do takiego widoku co dzień.