Promo #48

   Zapowiedź urodzinowego rozdziału dla Naff. Dostałam takiej weny na zajęciach, że cztery notki na telefonie trafiają na bloga już teraz. Rozdział 10 października ;)
   Zaskakuję czy nie? Oceńcie sami!
________________________________________

   Kobieta jest najwyżej rok, może dwa lata młodsza ode mnie. Proste blond włosy związane ma w wysoki kucyk, policzki pociągnięte różem, a na powiekach ciemny cień nadający głębi jej szarym oczom. Jest ładna, ale łapię się na tym, że szukam w niej podobieństwa do Rose.
   - Przedstawiam detektyw Karen Palmer. Jest członkiem zespołu detektywa Ambrasco. Chciała z wami porozmawiać na temat Stokera i postrzału koleżanki Bennett. Zapraszam do mojego gabinetu.
   Siedzimy u kapitana, Chigi na kanapie, Palmer przed biurkiem, a ja opieram się o szafkę koło Bena.
   Kobieta przedstawia nam wszystko, co odkryto w sprawie tego popaprańca. Właściwie nie odkryto niczego takiego, czego bym nie wiedział. Ale nie powiem kapitanowi, że prowadzę własne śledztwo w tej sprawie. Zawiesiłby mnie za to. O ile dyscyplinarnie nie zwolnił.
   - Czy Stoker wyjeżdżał ostatnio z miasta? - pyta. Wciąż niepokoję się o naszą konsultantkę, jej niedoszły zabójca mógł postanowić dorwać ją w Wisconsin.
   - Z naszych danych wynika, że od kilku tygodni nie opuścił Nowego Jorku, a od dwóch nie przekroczył granic Queens.
   - Co nie znaczy, że niczego nie planuje.
   - Co ma pan na myśli? - Karen przechyla głowę i patrzy na mnie uważnie.
   - Może śledzić pocztę mejlową Rose, a także jej rozmowy telefoniczne. Czy pani koledzy i pani mają pewność, że Stoker nie założył jej podsłuchu?
   - Absolutną. Za zgodą pana McLeena zbadaliśmy telefon panny Bennett, nie znaleźliśmy żadnych pluskiew.
   - To dobrze.
   Mierzy mnie wzrokiem, próbuje przejrzeć mnie na wylot, ale jej się to nie udaje. Nie jest Rose, która wielokrotnie hipnotyzowała mnie swoimi pięknymi tęczówkami.
   - Nie chcę być wścibska czy coś, ale dlaczego tak się pan martwi o pannę Bennett? Przecież to tylko konsultantka.
   Chigi patrzą po sobie przerażeni, pewnie myślą, że zechcę obrazić panią detektyw. Nic z tych rzeczy.
   - Rose - akcentuję wyraźnie jej imię - to najlepsza konsultantka, jaką mógł mieć ten posterunek, pozostałe zazdroszczą nam takiej osoby w swoich szeregach. A odpowiadając dobitniej na pani pytanie, to mężczyzna chyba powinien martwić się o swoją dziewczynę, prawda?
    Zdaję sobie sprawę, że Rose nie pamiętając mnie, nie pamięta o naszym okresie próbnym, ale musiałem to powiedzieć. Przecież ją kocham, moja miłość nie zniknęła wraz z jej wyjazdem.
   Ben i moi koledzy próbują ukryć uśmiechy zadowolenia, wychodzi im to z marnym skutkiem.
   Karen odchrząkuje, jest wyraźnie zażenowana. Jako, że Rose nie pełni tej samej funkcji na posterunku, co ja, nasz związek nie jest sprzeczny z regulaminem.
   - Przepraszam.
   - Nie ma za co. - Uśmiecham się do niej. Nie grozi mi już to, że będzie ze mną flirtować. Dzięki Ci, Boże, że postawiłeś Rose na mojej drodze. 
   Detektyw Palmer chce teraz rozmawiać tylko z kapitanem, mój zespół opuszcza więc jego gabinet. Diego uśmiecha się szeroko i tak głupkowato, jak tylko on umie. Siedzę za swoim biurkiem i czekam na jakiś głupi komentarz.
   - Mogę już umierać - obwieszcza. - Widziałem wasz pocałunek - dobrze wiem, ze wszyscy go widzieli przez okno restauracji, wścibscy przyjaciele - a dzisiaj na własne uszy słyszałem, jak nazywasz Rose swoją dziewczyną. Ziemio, możesz się rozstąpić!
   Patrzę na Meksykanina z uniesioną brwią.
   - Nie wydaje mi się, by Lucyfer ucieszył się z twojego towarzystwa pod ziemią, przecież ty mu zdemolujesz jego królestwo.
   Gomez patrzy na mnie z głupią miną, a jego myśli właśnie lądują na Marsie.
   - Co?
   Śmiejemy się z niego z Adamem, po czym blondyn przenosi wzrok na otwartą stronę Facebook'a i jego uśmiech gaśnie.
   - Nie chcę cię martwić, Logan, ale według fejsa Rose się w kimś zakochała. I to z wzajemnością.