51 Everytime you lie

   Rozdział napisany właściwie w ciągu pięciu dni na przestrzeni trzech tygodni.
   Ten rozdział jest podzielony na trzy części: opisowa część Rose, część z listem i ponownie Rose.
   Jest dramat, ale są też tłumaczenia. List budzi wątpliwości, a nadchodząca przyszłość nie jest aż tak piękna, jak Rose sądziła, że będzie. 
   Wreszcie także i Wy macie możność dowiedzieć się, co wydarzyło się ponad pięć i pół roku wcześniej, dlaczego Rose uderzyła Logana w szpitalu przy ich pierwszym spotkaniu.
   W tym miejscu chcę podziękować żelkom, które oddały swoje życie, by ten rozdział ujrzał dzisiaj światła blogspota.
_________________________________________________
   

W wyznaczaniu celu nie ma nic złego.

Motywacja czyni nas mocniejszymi,

silniejszymi.

Motywacja nie jest destrukcyjna,

zniszczyć nas może jedynie cel,

do którego dążymy

~z rozmyśleń własnych


Naff,
za SMSy, które
pomagają mi przetrwać.
 :*
Uśmiechnij się! 

   Płacz dziecka rozlega się w całym domu, mam ochotę dołączyć do Violet. Nie daję już sobie rady z ćwiczeniami, jestem na skraju wytrzymałości, moje ciało jest bólem. Ale muszę ćwiczyć, inaczej Tobey nie pozwoli mi wrócić w tym tygodniu do Nowego Jorku.

   Krople potu spływają mi po plecach, a ja staram się nie myśleć o wezwaniu, które przyszło dzisiaj do mnie faksem. Wezwanie do stawienia się sądzie za dwa tygodnie. Złapano mojego snajpera. Wreszcie wiem, kto dwukrotnie chciał mnie zabić.

   Jamie Stoker.

   Nie mam pojęcia, kim jest ten mężczyzna. Ani czym zawiniłam, że chciał mnie pozbawić życia.

   Rozciąganie zmęczonych mięśni wywołuje u mnie kolejną falę bólu, na którą nie zwracam już uwagi. Działam jak automat, ćwiczę w domu, byle tylko jak najszybciej móc wrócić do Nowego Jorku, by jak najszybciej udało mi się wyciągnąć z kapitana lub Chigi cokolwiek na temat Stokera.

   Wiem, że James coś o nim wie, gdyby tak nie było, nie zbladły na widok kopii wezwania. I nie zamknąłby się na godzinę w pokoju, by z kim porozmawiać przez telefon. Clara nie chciała mi nic powiedzieć, a babcia jedynie posyłała zatroskane spojrzenie. Jestem sfrustrowana, kończę ćwiczenia, wycieram szyję ręcznikiem i schodzę na dół do łazienki, by wziąć prysznic. 

    Strumienie letniej wody rozluźniają mięśnie, wraz z nimi z mojego ciała znika większość złości. Zapach szamponu jabłkowego koi moje nerwy. Jednak wraz z wodą nie znika mój niepokój, jestem pewna, że wydarzy się coś, co po raz kolejny zachwieje porządkiem mojego życia. Ten lęk nie znika, gdy ubieram getry i szary sweter, a wilgotne włosy związuję w kok. Siedząc przy biurku, wyglądam przez okno na okrytą śniegiem ulicę. Stopy odziane w ciepłe skarpetki  trzymam blisko kaloryfera, by mieć dodatkowe źródło ciepła i myślę. Myślę o przyjaciołach, zastanawiam się, co robią, czy za mną tęsknią i czy się ucieszą, gdy do nich wrócę. 

   Z rozmyśleń wyrywa mnie pisk laptopa informujący o nadejściu nowej wiadomości e-mail. Niechętnie przenoszę wzrok z okna na ekran, dotykam myszki i poruszam nią, by obraz na nowo odżył. 

   W "Odebranych" czarno na białym widzę wiadomość od Logana zatytułowaną "Spowiedź grzesznika". Zaintrygowana klikam na nią, po chwili moim oczom ukazuje się treść o zaskakująco poczytnej długości - gdyby chcieć ją wydrukować, pewnie zajęłaby jakieś sześć stron, o ile nie więcej. Pobieżnie czytam tekst, a serce zaczyna mi bić szybciej i mocniej. Nie obejdę się bez herbaty przy lekturze, zmierzam więc na dół do kuchni, gdzie Madison właśnie karmi Violet . Problemy z laktacją Clary wywołane są wiekiem mojej cioci (jej zegar biologiczny niedługo się wyłączy), więc mała częściej karmiona jest właśnie przez butelkę. 

    Rozmawiam z babcią, dopóki herbata się nie zaparzy, po czym wracam do siebie. Czuję się psychicznie gotowa do zmierzenia się z listem Hendersona. 

   Zasiadam do biurka, biorę łyk herbaty i zaczynam czytać, a z każdym kolejnym akapitem zaczynam wątpić w to, że wszystko, co się między nami wydarzyło, kiedykolwiek istniało.

   

****

    Kochana  Droga Rose!

   Możesz być zaskoczona tą wiadomością, ale to jedyny sposób, bym mógł wyjaśnić Ci wszystko, co muszę. Zasługujesz na prawdę jak nikt inny.
    Na początku pewnie stwierdzisz, że moje pobudki były irracjonalne, że tak właściwie chroniłem ciebie, by chronić siebie. Ale musisz zrozumieć, że tym, co mną kierowało, była miłość. Miłość, o której nie marzyłem.
    Przez wiele lat wątpiłem w nią, bo widziałem, jak miłość do matki, która na nią nie zasługiwała, zniszczyła mojego ojca. Przy Sheili odnalazłem coś na jej wzór i sam się sparzyłem. Życie pokazało mi, że tak naprawdę miłość nie istnieje - jest tylko wymysłem jakiś naćpanych filozofów i pisarzy.
    Aż spotkałem ciebie.
   Młodą, szesnastoletnią dziewczynę, która była pewna tego, co chce od życia. Dziewczynę, którą nad wszystko ceniła sobie najbliższą rodzinę. Nie jestem pewien, czy mi wybaczyłaś, dlatego pozwól, że przeproszę jeszcze raz. Przepraszam za moje słowa, nie powinienem tak obojętnie mówić Ci o śmiertelnym zagrożeniu, na jakie James był narażony. Już wiem, że mówienie "prawie tam zginął" komuś, kogo nie znam, to nie najlepszy sposób, by słownie ukazać zaistniałe ryzyko. Ten cios, to uderzenie jak najbardziej mi się należało. Żałuję jedynie, że już przy pierwszym spotkaniu doprowadziłem Cię do łez.
   Ale wiedziałem, że spotkamy się znowu. Nie pomyślałbym jednak, że każde kolejne spotkanie zrodzi między nami taką więź, że zostaniemy przyjaciółmi, a z czasem pokocham Cię jak jeszcze nikogo. Nie pomyślałbym również o tym, że będę Cię aż tak ranił. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo mi wstyd za każdą naszą kłótnię, wszystkie moje uszczypliwości - szczególnie te w stosunku do Iana. Ale byłem zazdrosny. Potwornie zazdrosny, bo Cię nie upilnowałem. Nie powiedziałem Ci wcześniej, jak bardzo jesteś dla mnie ważna, ale się bałem. Pracowaliśmy razem dopiero cztery miesiące, a ja już traciłem dla Ciebie głowę, choć walczyłem z tym uczuciem. I to nie dlatego, że jesteś siostrzenicą mojego pierwszego partnera z wydziału zabójstw. Walczyłem z tym uczuciem dlatego, że nie powinienem Cię kochać. Powinienem Cię chronić!  Jesteś naszą konsultantką, a jak pokazywały każde sprawy, twój bystry umysł był dla nas nieocenioną pomocą. Z czasem poczułem, że nie wyobrażam sobie, by miało cię nie być na posterunku. Budziłem się codziennie z myślą, że znowu Cię zobaczę, znowu usłyszę jakąś Twoją teorię, a serce rosło mi w piersi. Stałaś się nieodzowną częścią mojego życia. Każdego dnia patrzyłem na Ciebie i zastanawiałem się, czym sobie zasłużyłem na takie szczęście.
   Na szczęście, które systematycznie niszczyłem. Każda łza, która spływała po Twoich policzkach, była dla mnie jak kolejne uderzenie w twarz. Czułem, się jak potwór. A Ty dalej przy mnie trwałaś. Piękna, mądra, lojalna. Istny anioł. Anioł, który ulitował się nad jednym z grzeszników. Dobrocią, którą mi ofiarowałaś, można by obdzielić cały świat. Ale Ty wybrałaś akurat mnie. Jak mam dziękować z to Bogu?
   Kochałem Cię, Rose. Nadal Cię kocham, ale to już nie jest ta sama miłość co wcześniej. To nie może być ta sama miłość co wcześniej.
   Z pewnością pamiętasz nasz pocałunek na dachu. To pewnie to wspomnienie odzyskałaś, będąc nim najbardziej zaskoczona. Nasz pocałunek - wspaniały i magiczny. Pocałowałem Cię wtedy, bo wiedziałem już o wiszącej nade mną możliwością utraty Ciebie. W chwili, gdy nasze usta się spotkały, wiedziałem już, kto próbował Cię zabić.
   Tak, Rose, dobrze przeczytałaś. Po sprawie z Twoim sobowtórem dowiedziałem się, że próbę Twojego otrucia należy przypisać Jamie'mu Stokerowi. To nazwisko nic Ci nie mówi, prawda? A dla mnie było ciosem w serce. To moja wina, że próbował Cię zabić. Moja i Twojego wujka.
   Jedyną sprawą moją i Jamesa była połączone śledztwo wydziału narkotykowego i wydziału zabójstw. Poszukiwaliśmy dowodów, by wsadzić za kratki Gabreila van Stocka, dilera narkotykowego holenderskiego pochodzenia, założyciela i prezesa Benedietiere Company, podejrzanego o zabójstwo dwóch detektywów nowojorskiej policji. By dotrzeć do prawdy i zdobyć niepodważalne dowody, śledziliśmy członków tejże organizacji. Takim sposobem poznaliśmy syna Gabreila. Dziewiętnastoletni wówczas Jamie przybrał bardziej brzmiące po angielsku nazwisko, którym nas jednak nie zmylił. Doprowadził nas do głównej siedziby, z której usłyszeliśmy i nagraliśmy rozmowę Gabreila z synem, w której opowiedział mu o dokonanej zbrodni.  James wysłał mnie po posiłki, a sam wpadł do środka pewien, że sobie poradzi. Oboje wiemy, jak to się skończyło. Postrzałem nogi, psychiczną traumą. Gdybym go tam nie zostawił, może zarobiłby jedynie kilka siniaków, a nie walczył o życie w szpitalu, gdy Ty akurat pisałaś maturę. To było jakieś chore zrządzenie czasu, które poddało Cię kolejnej próbie, z której wyszłaś zwycięsko. Nie poddałaś się żałości, stawiłaś czoła prawdzie, podtrzymywałaś na duchu Jamesa i pomogłaś mu pogodzić się z myślą, że nie będzie mógł wrócić do czynnej służby. Zgodziłaś się na przeprowadzkę i pracę w restauracji, choć oznaczało to porzucenie dawnych przyjaciół i otoczenia.
   A ja? Wsadziłem van Stocka za kratki, zeznałem na jego procesie i zebrałem laury bohatera, choć w ogóle się nim nie czułem. James pożegnał się z zawodem detektywa, a ja zająłem jego jego miejsce na szesnastym posterunku. To było takie dziwne. I niesprawiedliwe. Ale co mogłem poradzić? Słowo burmistrza, jak sama zauważyłaś przy sprawie Erica Vaughn'a, jest w Nowym Jorku prawie tak samo święte jak słowa Boga.
   Po wsadzeniu do więzienia Gabreila z sześćdziesięcioletnim wyrokiem, jego syn osunął się w cień, zniknął, by z podziemia kierować organizacją. Aż do marca ubiegłego roku byliśmy pewni, że Benedietiere Company zostało rozwiązane, a jej członkowie rozproszyli się po całym kraju. 
   Aż nie pojawiła się Celia Shirley. Nie sądziłem, że ktoś może się tak bardzo zmienić, porzucić dobrą drogę, tak się stoczyć. Musisz zrozumieć, dlaczego byłem nieufny Twoim teoriom, które wówczas wysnuwałaś. Nie potrafiłem skonfrontować Celię, którą Ty od początku widziałaś, z obrazem Celii, który zachowałem w głowie od czasu ósmej klasy. Jednak to Ty miałaś rację. Miałaś ją, bo potrafisz obserwować. Dlaczego to Ciebie obrał sobie za swój cel? Bo jesteś wspólnym mianownikiem moim i Jamesa. Jesteś jego jedyną siostrzenicą, a moją współpracownicą, przyjaciółką, bratnią duszą, miłością. Zabijając Ciebie, zabiłby też nas - zniszczyłby nasze szczęście.
   Nie mogłem mu na to pozwolić, dlatego zgodziłem się, by nasz zespół był cichym konsultantem detektywa Samuela Ambrasco, a sam podjąłem się prywatnego śledztwa: obserwowałem billingi Stokera, odkryłem pseudonim, jakim posługiwał się na czarnym rynku broni i jak był nazywany przez dilerów. Działałem w tajemnicy przed wszystkimi, jedynie kapitan Jones podejrzewał, że podporządkowałem całe swoje życie tej sprawie. Nikomu jednak o tym nie powiedział, chyba rozumiał, dlaczego to robię.
   Rozwiązywaliśmy kolejne sprawy, nie wracaliśmy do naszego pocałunku, a Ty wciąż tkwiłaś w związku z O'Laughlinem. Wreszcie ujrzałem, że czujesz się przy nim bezpiecznie, a tego najbardziej chciałem - byś czuła się bezpieczna. Dlatego tuż przed swoimi urodzinami, kiedy wyznałaś Ianowi prawdę o tamtym czerwcowym wieczorze, rozmówiłem się z nim i przemówiłem do rozsądku, by Ci wybaczył, bo naprawdę go kochasz - jego, nie mnie - i z nim jesteś prawdziwie szczęśliwa. Przetrwaliście ten kryzys, ale na krótko - wciąż trudno mi uwierzyć, że Ian rzucił Cię z tak głupiego powodu, ale bądźmy szczerzy - sam nie był zbyt mądry. Przez jego czyn pozostało mi jedno - samemu Cię chronić, dać Ci jak największe poczucie bezpieczeństwa, co oznaczało również zbliżenie się do Ciebie tak jak jeszcze nigdy. Musiałem walczyć ze sobą, by pozwalać Ci wracać do domu, nie chciałem się z Tobą rozstawać, bo czułem, że tracę kontrolę nad sytuacją. Ale gdybyś zostawała ze mną, nie panowałbym nad sobą i starał się co chwila Cię pocałować. A takim zachowaniem mógłbym zniszczyć wszystko. Nie dałaś mi przecież jasno do zrozumienia, co do mnie czujesz. Aż do śmierci Charlotte byłem pewien, że widzisz mnie jedynie w roli swojego szefa i przyjaciela.
   Śmierć Charlotte była wynikiem złej obserwacji detektywów zespołu Ambrasca. Wiedzieli, że kręci się przy uniwersytecie Columbia, ale nie sprawdzili powiązania między Tobą a tą uczelnią, byli pewni, że jesteś studentką Uniwersytetu Nowojorskiego. A przecież wysłaliśmy im wszystkie Twoje dane wraz z listą szkół, do których uczęszczałaś zarówno w Nowym Jorku, jak i w Wisconsin. Jak widać, nie każdy nadaje się na bycie detektywem, skoro ignoruje się dokumenty przesłane do pomocy w danej sprawie. To sprawiło, że Stoker miał otwartą drogę do dokonania zbrodni. Zamordował Charlotte, bo chciał, byś także Ty ucierpiała w jego chorej grze.
   Teraz napiszę Ci o czymś, co jest tajemnicą naszego zespołu, tajemnicę, o której nie wie nikt poza mną, Chase'em, kapitanem i Gomezem. Otóż Stoker dokonał mistyfikacji zabójstwa Twojej kuzynki, Jane. Zamordował inną kobietę - dokonał tego na tym samym cmentarzu, gdzie prowadziliśmy już inną sprawę (Twoje pierwsze wspomnienie po amnezji), ucharakteryzował denatkę na Ciebie, a w pobliżu pozostawił fałszywy dowód tożsamości wskazujący na to, że ofiarą jest Jane Bennett, Angielka. To było psychicznie najcięższa sprawa, z jaką się zmierzyłem. Ale rozwiązaliśmy ją. I to właściwie dzięki Tobie - gdyby nie Wasze wspólne zdjęcie na Facebook'u, nie wiedziałbym, że Jane jest naturalną blondynką i pisałbym do Ciebie list z kondolencjami. Na szczęście, odkryliśmy prawdziwą tożsamość denatki (okazała się ona byłą członkinią Benedietiere Company), a ja odkryłem, że Stoker zamieszkał w starej hali produkcyjnej. Nie martw się o siebie, rodzinę, przyjaciół - ZŁAPALIŚMY STOKERA!!!
   Nic Ci nie grozi. Musisz jedynie stawić się na rozprawie, mam nadzieję, że faks już do Ciebie dotarł.
   Chciałbym wiedzieć, jak się czujesz po przeczytaniu tego wszystkiego. Wiem, że nie jest łatwo przyswoić tyle nowych informacji na raz, szczególnie, że to wszystko działo się tuż obok - pracowałaś, spędzałaś z nami czas, gdy my chwytaliśmy Twojego niedoszłego zabójcę. Znalazłaś się tak blisko niego, a jednak o tym nie wiedziałaś.
   Przepraszam Cię, Rose. Za wszystko. Przepraszam Cię za to, że dopuściłem do Twojego postrzału. Omal Cię wtedy nie straciłem. Przepraszam, że nie wyznałem tego, co do Ciebie czuję, zanim ten sukinsyn prawie nie wysłał Cię na tamten świat. Przepraszam za to, że chciałem Cię pocałować w szpitalu. Przepraszam Cię za każde "Kocham cię" usłyszane w telefonie. Powinienem przyjechać do Middleton i wyznać Ci to prosto w twarz. Przepraszam za to, że nie przyjechałem na święta, a jedynie wysłałem do Ciebie Jane - po tej mistyfikacji Stokera poczułem, że musicie się spotkać. Przepraszam Cię za niebezpieczeństwo, na które przez ostatnio miesiące Cię naraziłem. Przepraszam, Rose.
   Wiem, że nie zasługuję na wybaczenie, w końcu jestem wielkim kłamcą. Ale chcę, byś spróbowała mnie zrozumieć. Wszystko, co robiłem, czyniłem, byś była szczęśliwa, bezpieczna i żywa. Nie liczyło się dla mnie to, co stanie się ze mną, czy ucierpię, czy moje serce pozostanie w jednym kawałku, czy może jednak będzie tworem tysiąca kawałków. Nie dbam o siebie. Jeśli po przeczytaniu tego wszystkiego czujesz się szczęśliwa, to ja też jestem szczęśliwy i już nic więcej od losu nie chcę.
   Tęsknimy za Tobą. Mia jest podekscytowana każdą rozmową z Tobą. Mama chcę Cię zaprosić do nas do domu na obiad. Jest Ci wdzięczna za wsparcie, które nam okazałaś. Udało jej się. Lekarze dają jej dobre rokowania, jest duża szansa na to, że wygrała walkę z rakiem. Wciąż jest pod stałą kontrolą onkologa, ale czuje się znacznie lepiej. To dzięki Tobie. Dziękuję Ci w imieniu całej mojej rodziny.
   W pracy także coraz bardziej brakuje nam Twojego poczucia humoru, sarkazmu i jasnego umysłu. Diego chyba już pogodził się z Twoją miłością do małpki, Adam, Grace i George przesyłają pozdrowienia, a kapitan każe Ci przekazać, że ci się udało, choć w to wątpiłaś.
   Czego ja mogę Ci życzyć? Byś mnie nie znienawidziła. Zniosę wszystko, tylko nie nienawiść i obojętność z Twojej strony. Jestem już przygotowany na złość, smutek, założyłem zbroję, gdybyś chciała mnie pobić. Życzę Ci, a właściwie proszę: nie nienawidź mnie.
   Chciałbym Cię zobaczyć. Jeden raz wystarczy. Chcę jeszcze raz spojrzeć w Twoje piękne, pełne mądrości i ciepła, szare oczy, dotknąć Twojej twarzy i usłyszeć z Twoich ust chociaż jedno słowo. To wszystko, czego chcę. To moje jedyne marzenie.
   Tęsknię za Tobą, Rae.
   Przepraszam za to, że nie potrafię kochać Cię tak jak wcześniej.
   Wracaj szybko do zdrowia i do przyjaciół.

Z wyrazami miłości,

Logan

****

   Kap, kap, kap.
   Kolejna łza spada, leci na spotkanie z drewnianym blatem starego biurka.
   Kap, kap, kap.
   Strumienie czarnego tuszu czynią moją twarz przerażającą, podkreślają naturalną bladość.
   Kap, kap, kap.
   Co mam teraz zrobić? Jak niby mam się czuć? Oszukana. Smutna. Zła. Przeraźliwie samotna i niekochana przez tego, kogo kocham najbardziej. Przytłoczona nadmiarem informacji. Pusta w środku. Pozbawiona celu i nadziei. Załamana. I tak daleka od szczęścia, jak to tylko możliwe.
   Zamykam klapę laptopa i wstaję. Patrzę na swoje odbicie w lustrze, wyglądam okropnie, prawie jak upiór. Rozmazany makijaż, czerwone, podpuchnięte od płaczu oczy, blada cera. Rozczochrane włosy. Smutne spojrzenie, sine usta. To nie ja. To Roseann Bennett pozbawiona uczuć, motywacji i szczęścia. To mój cień.
   Schodzę na dół, gdzie barykaduję się w łazience. Zmywam resztki makijażu, nakładam krem nawilżający na twarz, po czym sięgam po szczotkę i próbuję doprowadzić moje włosy do porządku. Kiedy wyglądem bardziej przypominam człowieka niźli zombie, opuszczam pomieszczenie i wpadam na Jamesa, mało co, a zawartość kubka znalazłaby się na koszulce mężczyzny. Czuję kakao i przewraca mi się w żołądku, mam ochotę krzyczeć.
   - Rose! - Blondyn przypatruje mi się uważnie. - Czy coś się stało? Płakałaś?
   Wymijam wujka, zakładam zimowe buty, kurtkę, czapkę, szalik, rękawiczki i sprawdzam, czy mam w kieszeni swój odtwarzacz mp3.
   - Rose! - James patrzy na mnie z troską. - Co się stało? Powiedz.
   Biorę głęboki wdech, czuję nowe łzy pod powiekami. To tak bardzo boli.
   - Dostałam mejla od Logana. Wiem o Stokerze. Wiem już, dlaczego dostałam to wezwanie. A teraz idę na spacer. - Otwieram drzwi, owiewa mnie mroźne, wieczorne powietrze. - A, i zostałam porzucona. Więc nie wiem, o której wrócę.
   Zamykając drzwi, słyszę jeszcze ciche przekleństwo mężczyzny. Siarczysty wiatr wymierza mi policzki, dość szybko zabarwia nos na czerwono, osadza śnieg na czapce i szaliku. Ze słuchawkami w uszach brnę w śniegu, ból rozsadza mi serce, a z oczu płyną kolejne słone łzy. Kieruję się w stronę sadu dziadka, mijam kolejne martwe drzewa, śnieg skrzypi pod podeszwami butów. Zima trzyma mocno, od świąt minęły trzy tygodnie, a ulice, drzewa i dachy wciąż okryte są białą, ciężko warstwą puchu.
   Docieram do huśtawki, z której zrzucam dłonią śnieg, i siadam na niej, ciesząc się, że ubrałam czarny płaszcz sięgający przed kolana, nie będę miała mokrych spodni tak szybko.
   Muzyka sączy się powoli do moich uszu, drżę i nie jest to jedynie wina zimna. Dlaczego aż tak cierpię? Przecież to nie pierwsze w moim życiu rozstanie. Ale mam uczucie, jakby ktoś wyrwał mi serce z piersi i nie wstawił w jego miejsce nic innego. Ziejąca pusta, jedna wielka, jątrząca się rana. Szloch przechodzi w płacz, od którego zaczyna boleć mnie głowa. Łzy płyną tak długo, aż wszystkie nie wydostaną się z moich oczu. Marznę coraz bardziej, ale to nie boli, nie tak jak list.
   "Przepraszam za to, że nie potrafię kochać Cię tak jak wcześniej."
   Jak mógł to zrobić? Jak dał radę kryć przede mną coś takiego i to przez miesiące? Jak mogłabym  mu ponownie zaufać? Jak w takim stanie mam wrócić do Nowego Jorku i spojrzeć mu prosto w twarz? Przecież również pojawi się na rozprawie.
   Kryję twarz w dłoniach, materiał rękawiczek drapie mi skórę. Jestem zmęczona i przytłoczona bólem, opuszczam więc sad, ulicą kieruję się w stronę centrum miasta. Śnieg prószy gęsto, a moje myśli biegną do Nowego Jorku. Zastanawia się, czy Bobby i Chris dają radę w "Darcy's", jak Mii układa się z nowym kolegą z pracy, czy Susan i Benjamin są oficjalnie razem, czy Pablo oświadczył się Mary w Sylwestra tak, jak planował? Wszyscy są szczęśliwi w miłości, nawet Logan w kimś się zakochał. Tylko ja zostałam sama.
   Wchodzę do baru i zamawiam piwo, które wypijam w przeciągu dziesięciu minut, mimo że nie przepadam za alkoholem. Mam ochotę na więcej, ale nie mam przy sobie aż tylu pieniędzy. Z głośnym westchnieniem opuszczam lokal i kieruję się na górkę za Ośrodkiem. Stojąc na jej szczycie, wpatruję się w gwiazdy i staram się myśleć jak najmniej. Słyszę czyjś głos, spoglądam w dół - to Tobey krzyczy moje imię. Macham mu, rusza w moim kierunku.
   - Co tu robisz, Rose? - pyta, gdy staje u mojego boku.
   - Cześć. Próbuję zapomnieć o dzisiejszym dniu.
   Zerka na mnie zaintrygowany.
   - Zapomnieć? A co takiego się stało? Jednak nie dostaniesz kapucynki na urodziny?
   - Nie. Mój chłopak ze mną zerwał.
   Niebieskie oczy mężczyzny nie są tymi, które chciałabym teraz widzieć.
   - Zerwał ze mną. Napisał, że nie kocha mnie tak ja wcześniej.
   Tobey przygląda się mojej twarzy, jakby chciał ją zapamiętać, a później pochyla się ku mnie z jawnym celem, odpycham go od siebie, robię kilka kroków w tył, a ręce chowam do kieszeni.
   - Wciąż go jednak kocham - tłumaczę. - Mimo że sprawił mi ogromny ból, nie potrafię ot tak przestać go kochać. - Patrzę w oczy rehabilitanta. - Dziękuję ci za wszystko, Tobey. Za pomoc z przywróceniem mnie do zdrowia. Za całą dobroć. Ale moje miejsce jest w Nowym Jorku. - Podchodzę do niego i całuję w policzek. - Żegnaj, Tobey.
   - Żegnaj, Rose.
   Wracam do domu, gdzie wzburzony Jamesa spaceruje po salonie i jest tak naładowany negatywną energią, że nawet Violet nie ośmiela się odezwać. Ściągam mokre rzeczy i wieszam na haczykach komody, ściągam gumkę z włosów, które opadają mi teraz swobodnie na plecy i wchodzę do salonu, gdzie wycelowane są we mnie trzy pary oczu pełne troski. Uciszam wszystkie pytania gestem dłoni.
   - Już mi lepiej. To wciąż boli, ale już mi lepiej. - Posyłam babci uśmiech. - Byłam w sadzie, popłakałam i pomyślałam. Nie martwcie się o mnie i wierzcie mi, możemy w tym tygodniu wracać.
   Ląduję w ramionach Maddy i Clary, a później do nocy siedzę w kuchni z Jamesem, który opowiada mi o Stokerze. Teraz lepiej rozumiem, dlaczego Logan ukrywał przede mną to wszystko - miłość to czynnik sprawczy.
   Pogodzona z losem zasypiam z kilkoma pytaniami w głowie.
   Skoro Logan już mnie nie kocha, dlaczego napisał mi o tym wszystkim? Dlaczego tak bardzo chciał, bym poznała prawdę?
   Moja miłość nie minęła, ale jeśli nie jesteśmy sobie przeznaczeni, to po powrocie z czystym sumieniem mogę zakończyć współpracę z szesnastym posterunkiem, już nic mnie tam nie trzyma.
  
   

Po raz drugi i nie ostatni...