54 Murder in the rain

   Witam w 2015 roku! :)
   Powrót do opisu spraw - miałam z nim mały problem. Ale chyba się udało :3 Choć wciąż nie jest to do końca taka sprawa, do której przywykliśmy. Chyba z Rozważnej-kryminału zrobiła się Rozważna-romans.
   Logan musi się pojawić mimo wygnania :3
   Za konsultację w sprawie broni dziękuję Matiemu. :*
   Gdyby ktoś nie wiedział, to angielskie 'Elijah' po polsku brzmi "Ilajdża".
   Enjoy it! 

   P.S. Wystartowała 2 edycja "Project: Miachar", a Cleo podejmuje się 30 Days Challenge.

JE SUIS CHARLIE

___________________________________________________

Życie jest pełne rzeczy, 

które nie powinny się dziać.

~Rosie Jarman


Magdycji.
Za rozmowy i wsparcie,
gdy go potrzebuję.
<3

Naff.
Za rozmowy i niszczenie mi
psychiki. Jesteś moim dealerem!
<3

   Dlaczego znaczenie życia dostrzegamy tylko wtedy, gdy jest ono zagrożone? Dlaczego nie dbamy o nie tu i teraz, tylko pędzimy za czymś, co ulotne? Dlaczego zamiast żyć, bierzemy udział w wyścigu szczurów? Zawsze wydawało mi się, że to nie do tego człowiek został stworzony. Mieliśmy rządzić tym, co na ziemi, w wodzie i w niebie, a nie pod tyranią rządzić innymi ludźmi. Dlaczego tak bardzo pragniemy prestiżu, sławy i pieniędzy? Przecież i tak z czasem zostaniemy zapomniani - to nie sława i bogactwa pozostawiają po nas ślad, lecz nasze czyny i to, jakimi byliśmy za życia ludźmi. Zostaliśmy powołani do życia we wspólnocie, a tę wspólnotę próbujemy burzyć wojnami, atakami terrorystycznymi, kłamstwami i obelgami rzucanymi w prasie i mediach. Jeśli nie zaczniemy na nowo żyć prawdziwym życiem, to ja nie widzę przed ludzkością świetlanej przyszłości.

   Krople deszczu odbijają się od parapetu z głośnym łoskotem, urządzają sobie wyścigi po szklanej tafli, jakby zwycięstwo w nich było dla kropli kwestią przeżycia. Urządzają koncert pełen muzyki, która napełnia smutkiem , choć działa również kojąco, uspokajająco. Szare chmury przysłoniły niebo, słońce poddało się walkowerem. Nisko zawieszone niczym klosz ochraniają miasto przed pierwszymi oznakami wiosny.

   Wtorek, drugi lutego. Śnieg opuścił nas całkowicie, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienia lepionych godzinami bałwanów, ciepłego kakao i przemoczonych ubrań. Siedzę przy stole w kuchni, zasłuchana w magicznych dźwiękach, sączę ciepłą i mocną herbatę oraz czytam w porannej gazecie informacje o kolejnych przypadkach łapówkarstwa, korupcji, skandalach finansowych. Tacę wiarę w naturalny porządek świata, a z końcówek włosów, które nie zdołały schować się pod kaptur podczas powrotu ze sklepu, próbuję pozbyć się nadmiaru wilgoci.

   Po pomieszczeniu krząta się Clara, przygotowuje śniadanie dla swojego męża, nucąc przy tym cicho jakąś popową piosenkę. Powoli odzyskuje swoją dawną figurę sprzed ciąży - dzisiaj udało jej się wcisnąć w wąskie, ciemne rurki, do tego założyła białą koszulkę z nadrukiem: "Mój mąż pracuje, ja nim dyryguję". Wygląda kwitnąco i ślicznie, zazdroszczę jej odrobinę tego dobrego humoru.

   - Co czytasz? - pyta, nakładając na posmarowaną margaryną kajzerkę plaster żółtego sera.

   - Wiadomości ekonomiczne. Znowu wzrosło bezrobocie, grozi nam jeszcze większa inflacja, a za wszystko odpowiedzialny jest globalny kryzys.

   - Czyli powinniśmy się cieszyć, że ten kryzys nie dotknął zbytnio "Darcy's" i mamy pracę. - Zalewa wrzątkiem kawę, jej zapach rozchodzi się po całej kuchni.
   Lubię takie leniwe poranki z gazetą, herbatą, tostami i obecnością rodziny. Tylko odmierzający czas zegar mnie nie lubi, bezlitośnie przypomina mi o tym, że niedługo będę musiała pożegnać się z tą sielanką, by jechać na uczelnię i uczestniczyć w kolejnych zajęciach.

   Do kuchni James w starych dżinsach, czerwonej, flanelowej koszuli, pewnie przywiódł go tu zapach czarnego napoju.

   - Dzień dobry. - Całuje Clarę na powitanie i bierze od niej do ręki kubek z parującym płynem. - Jak się spało, moja królowo?

   - Dziękuję, dobrze, tylko mała księżniczka nie pozwoliła mi spać tyle, ile bym chciała. - Violet obudziła się trzeciej w nocy, gdy zawartość jej pieluchy zaczęła ją irytować. Uśmiecham się. Naprawdę kocham to, że jestem częścią tej rodziny.

   - To dobrze. - Blondyn zasiada przy stole naprzeciwko mnie i wyrywa mi gazetę.

   - Hej! - krzyczę oburzona. - Właśnie czytałam o nowym filmie!
   - Poczytasz później, jaki był wczorajszy wynik meczu.

   - Ściemniasz - oceniam. - Nie było jeszcze otwarcia sezonu. Szukasz tam oceny "Darcy's", zgadza się? Proszę, wujku, oddaj mi tę gazetę!

   - Nie. - Upija duży łyk kawy. - Właśnie ją studiuję, nie widzisz? Następnym razem sama idź sobie ją kupić.

   Piorunuję go wzrokiem tak długo, aż moje spojrzenie nie wypali w jego głowie dziury, nie dotrze do jego mózgu i nie skłoni go do spojrzenia na mnie.

   - No co? - pyta głupio, za co obrywa od żony ręcznikiem w kark. - Ała! Za co to?

   - Domyśl się. - Clara pokazuje mu język, po czym zerka na zegar. - A skoro o studiowaniu mowa...

   Podnoszę się z westchnieniem z miejsca.

   - Tak, wiem, już się zbieram.

   - Ucz się, ucz, drogie dziecko - odzywa się znad gazety James czytający ostatni odcinek komiksu o Super Mrówce. - Inaczej skończysz na ulicy.

   - I będę zarabiała tysiące na dilerce. - Przewracam oczami i kieruję się ku schodom do restauracji. - Będę koło piątej, do zobaczenia!
   - A telefon to sam wstanie i do ciebie przyjdzie? - pyta złośliwie wujek, za co obrywa szmatką kolejny raz. - Ała! Clara, przestań, bo się z tobą rozwiodę!
   - A proszę cię bardzo! Biorę samochód, restaurację i Violet!
   Śmieję się z kłótliwej rozmowy wujostwa, wracam do kuchni i biorę do ręki telefon, który w tym momencie zaczyna wibrować. Rzucam Jamesowi spojrzenie.
   - Chyba jednak nici z nauki, mam kolejne morderstwo. - Wujek wzdycha teatralnie, a ja odbieram. - Bennett...

****

   Nie przepadam za prowadzeniem samochodu w deszczu. Nie chodzi tylko o to, że widoczność jest wtedy mniejsza. Po prostu uderzające o dach i przednią szybę krople dekoncentrują mnie, a chodzące bez przerwy wycieraczki potwornie irytują. Zajeżdżam pod wskazany adres, parkuję na ostatnim wolnym miejscu przy ulicy, po czym opuszczam pojazd i z narzuconym na głowę kapturem kieruję się w stronę terenu otoczonego żółtą, policyjną taśmą.

   Diego krąży wokół ciała, przypatrując się pracy Susan, a Adam rozmawia z pewnym wysokim mężczyzną. To pewnie on znalazł denata, Podchodzę bliżej, koledzy słysząc stukot moich obcasów, odwracają się zgodnie w moją stronę. 

   - Cześć - witam się z bladym uśmiechem na twarzy. - Co mamy?

   - Hej, Rose. - Diego ledwo zaszczyca mnie spojrzeniem, jest wpatrzony w zwłoki, skupiony, a jego twarz poważna. Zaciska szczękę, co nie wróży nic dobrego.

   Podchodzę więc bliżej Sue pewna, że uzyskam od niej więcej informacji  niż od ciemnowłosego detektywa.

   - Dzień dobry, Rosie. - Patolog ma na dłoniach niebieskie rękawiczki, palce zabrudzone są zakrzepłą krwią. - Nie powiem ci, jak nazywa się ofiara, ale powiem, jak zginął. Został postrzelony Raz w nogę, raz w klatkę piersiową. Poza tym nie ma żadnych śladów walki.

   - Znaleziono łuskę? - pytam, kucając nad zwłokami, Diego po drugiej stronie ciała wpatruje się w martwą twarz denata.

   - Tak - dochodzi mnie głos Chase'a, który podchodzi do mnie, dzierżąc w ręce notes. - To dwanaście i siedem dziesiątych milimetra.

   Prostuję się, nie odrywając wzroku od zielonookiego. Gomez wzdycha i robi to samo. Czuję, że coś tu nie gra.

   - Karabin wojskowy?

   - Tak. - Ciemnowłosy jest blady, a jego głos bez wyrazu. - Pochodzi z Barretta M82A3. To pozwala nam podejrzewać, że mordercą jest jakiś wojskowy.

   - To zdecydowanie zawęża nasze poszukiwania. Wiemy przynajmniej, kim jest nasza ofiara?

   Adam zerka do notatek.

   - To Sebastian Burke, lat czterdzieści trzy, były wojskowy, obecnie na rencie. W dwutysięcznym czwartym był w Iraku, gdzie jego samochód najechał na minę-pułapkę. Stracił rękę i obie nogi, po trzech latach życia z protezami założył fundację wspierającą rannych oraz rodziny zmarłych poległych w Zatoce Perskiej.
   Spoglądam na ciało. Czarna, skórzana kurtka jest rozpięta, na niebieskiej, przemoczonej koszulce zakrzepła krew. Czarne spodnie ze śladami błota na nogawkach. Musiał kręcić się w pobliżu rzeki, nigdzie indziej nie mógł tak zabrudzić spodni. Poza tym na nogawkach można dostrzec osad z soli.
   - Mamy jakieś nagrania? Jacyś świadkowie?
   Blondyn wskazuje mi dłonią mężczyznę, z którym rozmawiał dwie minuty temu, teraz jest on pogrążony w rozmowie z jednym z funkcjonariuszy, ma sięgające karku ciemnobrązowe włosy, stoi tyłem do mnie, więc widzę jedynie jego szerokie plecy, ale jest w nim coś znajomego. Coś naprawdę dziwnie znajomego. I nie wiem, czy to wina jego postawy, czy ruch mięśni, gdy unosi rękę, by coś podkreślić.
   Długowłosy wyczuwa, że mu się przyglądam, obraca się w moją stronę. Oliwkowa cera, duże, szczere, zielone, przyjazne oczy, czerwone, ułożone w niepewny uśmiech usta. Znajome rysy. Powoli ruszam w jego stronę, nie wierzę, że tu jest. Rozpoznał mnie, widzę to po jego oczach. Rozkłada ręce na boki, jego twarz promienieje radością.
   - Rosie Bennett? To naprawdę ty?
   - Elijah Sheppard? Tyle czasu!
   Jego zarost podkreśla kształt szczęki, wygląda jeszcze przystojniej niż ostatnim razem, gdy się widzieliśmy. Wpadam w jego ramiona ze śmiechem.
   Przestało padać, z włosów mężczyzny kapie woda. Odrywam się od niego i spoglądam w jego twarz.
   - Nic się nie zmieniłeś. Gzie się podziewałeś przez tyle lat? - pytam, a Chigi podchodzą do nas z podejrzliwością wypisaną na twarzach.
   - Przepraszam - odzywa się Adam. - Czy wy się znacie?
   Gomez rzuca Elijahowi spojrzenie spode łba, jest do niego zdystansowany. Czyżby przeczuwał, że nie powinien się z nim spoufalać?
   - Tak - odpowiadam zgodnie z prawdą. - Elijah, to moi koledzy z policji, detektywi Adam Chase i Diego Gomez. Adam, Diego, to Elijah Sheppard, mój dobry kolega z liceum.
   Mężczyźni wymieniają uściski dłoni.
   - Miło mi panów poznać. - Elijah stara się pokazać kulturę i dobre wychowanie.
   - Pana również - odpowiada Adam, a Gomez burczy coś pod nosem.
   - Nie wspominałaś, że pracujesz w policji, Rosie. Właściwie mógłbym się tego po tobie spodziewać, w końcu wciąż mam bliznę na ramieniu po twoim ataku na mnie w dziesiątej klasie.
   - Nie, Eli, nie jestem detektywem, tylko konsultantem wydziału zabójstw. A to wtedy ci się należało. - Spoglądam przelotnie na ludzi Susan, którzy zabierają ciało do prosektorium. - Czy to ty znalazłeś zwłoki?
   Diego posyła mi złośliwy uśmiech, pewnie ironicznie myśli o tym, że dopiero teraz zaczęłam wypytywać znajomego o zbrodnię.
   - Tak. Szedłem właśnie na próbę mojego zespołu...
   - Wciąż grasz? - pytam go szybko, za co zostaję spiorunowana wzrokiem przez Meksykanina. - Przepraszam, porozmawiamy o tym później. Kontynuuj, proszę.

   - Szedłem na próbę zespołu, która jest u znajomego w starej kamienicy dwie przecznice stąd. - Wskazuje dłonią na południe. - Ze względu na pogodę postanowiłem przejść się pieszo, samochód zostawiłem w garażu. Szedłem wpatrzony w chodnik, ten mężczyzna szedł przede mną szybkim krokiem, w prawej ręce trzymał neseser. Zauważyłem to, bo wymachiwał nim, jakby chciał odpędzić jakieś niewidzialne muchy. I nagle bum! - rozległ się strzał. Oberwał w klatę, a zanim upadł, dostał drugą w nogę.
   Patrzę na brązowowłosego i myślę sobie, że to musi być jakiś żart. Kto normalny najpierw celuje w serce, a później strzela w nogę? Nie widzę tu logiki.
   - Widział pan strzelca? - Adam otwiera notes na nowej stronie i trzyma w dłoni długopis gotowy do zapisu kolejnych zeznań. Czyli nie rozmawiał z Elijahem tak długo, jak myślałam. Najwidoczniej podczas poprzedniej rozmowy nie doszedł do tego pytania, pojawiłam się na miejscu tak szybko, że nie zdołał.
   - Nie. - Sheppard kręci przecząco głową. - Nikogo nie widziałem, w ogóle ulica była jakaś dziwnie pusta, poza mną i tym gościem nie było nikogo, nie przejechał ani jeden samochód, gdy w każdy zwykły dzień jest tu tłok i tworzy się korek.
   Czyli wrócił do Nowego Jorku już jakiś czas temu, skoro zdołał zauważyć takie coś.
   - Czy możesz to samo powtórzyć na posterunku? - pytam. - Dzięki twoim zeznaniom będziemy mogli oficjalnie rozpocząć śledztwo. - Przyjazna dusza na komisariacie jest tym, czego potrzebuję.
   - Jasne. - Uśmiecha się łagodnie. - Zadzwonię tylko do kumpla i uprzedzę, że nie pojawię się na próbie.
   Odchodzi na bok, a nasza trójka spogląda po sobie, tworzymy małe koło. Gdyby był tu z nami Henderson, teraz wyznaczałby nam zadania do wykonania. Spoglądam na mężczyzn. Mogłabym się odezwać, ale pewnie zostanie to źle odebrane, przecież jestem tylko konsultantką. Więc stoję cicho, czekając na rozkazy.
   Mężczyźni także są niepewni, patrzą po sobie, a cisza pomiędzy nami robi się niezręczna.
   - Okay, dobra. - Diego podnosi rękę. - Co teraz robimy?
   - Rosie? - Blondyn spogląda na mnie z nadzieją.
   Wzdycham. Od kiedy to ja decyduję o przebiegu śledztwa?
   - Adam, zajmiesz się spisaniem zeznań Shepparda. Diego, zdobądź nagrania z pobliskich budynków. - Detektywi kiwają głowami. - Ja powiadomię rodzinę zmarłego i porozmawiam z jej członkami, może dowiem się o jakiś problemach Burke'a. Chase, wieziesz ze sobą Shepparda. Widzimy się na posterunku.
   Detektywi odchodzą w stronę swoich samochodów, a ja zastanawiam się nad tym, kiedy to awansowałam z konsultanta na lidera zespołu i to bez odpowiednich kwalifikacji.
   Czasami tęsknię za Loganem i jego obecnością na posterunku. Trzyma wszystko w ryzach, wsadza do aresztu kolejnych przestępców, wypełnia kolejne raporty i cieszy się szacunkiem wielu kolegów po fachu. Jak mam choć w jednej dziesiątej go zastąpić? Jestem tylko młodą konsultantką, która czasami się do czegoś przydaje.
   Wsiadam do samochodu i wjeżdżam na ulicę. Mam nadzieję, że przynajmniej krótka rozmowa z Kate i poinformowanie jej o powrocie Elijaha choć na chwilę rozświetli mój dzień.

****

   Przez chmury przebija się nieśmiało słońce, kałuże powoli znikają z powierzchni ulic. Ludzie pozostawiają parasole bezpiecznie w domach. Dzieci z radosnymi uśmiechami biegają po alejach parku. Wyglądam przez okno i cieszę oczy widokiem małego szczęścia. Ciepła kawa rozgrzewa mnie od środka, jej smak podbija moje kubki smakowe. Jest mocna, ale nie na tyle, by wywoływać drgawki po pierwszym łyku. Jest wyrazista, ma przyjemny zapach. Dawno już nie piłem tak dobrej kawy.

   Tata jest w pracy, jego biuro ma dzisiaj bardzo ważną wizytację - przyjeżdża dyrektor generalny, a Leo chce mu pokazać, jak dobrze zarządza jedną z filii. Jestem z niego dumny, dla wielu młodych ludzi może być przykładem odpowiedzialności, pracowitości i rozsądku. Powinien prowadzić szkolenia dla nowo zatrudnionych. By pokazać ojcu, jak bardzo doceniam jego pracę oraz to, że pozwolił mi tu przyjechać na czas mojego zawieszenia, postanowiłem wziąć na siebie część obowiązków domowych. Dlatego też siedzę właśnie w kuchni i zastanawiam się nad tym, co dobrego mógłbym przygotować na obiad. Może jakąś zapiekankę? A la Grey? Jadłem ją już tyle razy, że chyba uda mi się odtworzyć jej smak.
   Zaglądam do lodówki, która w porównaniu z moją nowojorską jest tak dobrze zaopatrzona, jakby mieszkało tutaj co najmniej pięciu rosłych mężczyzn. Cieszę się, że ojciec o siebie dba i stara się zdrowo odżywiać, ale czasami mógłby zajrzeć do wnętrza lodówki na dłużej niż pięć sekund - może wówczas pomidory nie zmieniałyby powoli koloru na biały i nie okryły się puszkiem.
   Wyrzucam spleśniałe produkty do kosza, a dobre kładę na blacie grafitowej wyspy. Trzymam w dłoni ostry nóż, gotowy do rozpoczęcia gotowania, gdy dzwoni moja komórka. Odbieram i ustawiam na głośnik, nie wiem, ile czasu zajmie mi ta rozmowa, a nie chcę zbyt późno przygotowywać posiłku. Gdy tata przyjdzie, zapiekanka powinna być gotowa i gorąca na niego czekać.
   - Cześć, Diego. Co słychać?
   - Witam, szefie. - Coś w głosie detektywa każe mi na chwilę porzucić torturowanie papryki i wsłuchać się w słowa rozmówcy. - Co słychać? Deszcz, który od rana bębni w parapety.
   - Dobrze wiesz, że nie o to pytam. Dlaczego dzwonisz, Diego? Coś się stało na posterunku? Macie problem ze sprawą?
   - Akurat o tym nie cię informować, chociaż... To, co mam ci do powiedzenia, łączy się z naszym otwartym dzisiaj śledztwem.
   Spinam się odrobinę i dla własnego dobra odkładam nóż na bok, chwytam w dłoń telefon, wyłączam głośnik i z komórką przy uchu podchodzę do okna, opieram się o szybę i spoglądam na cienki pas zieleni pode mną.
    - Błagam, tylko mi nie mów, że zginął kolejny znajomy Rose! - To byłaby przesada, a szatynka pewnie roznosiłaby w pył wszystko, co napotka na swej drodze, a mnie nie ma na miejscu, by ją ewentualnie powstrzymać.

   - Nie, nic z tych rzeczy. Mam na myśli, że nie, nikt z jej znajomych nie zginął. Tylko poznaliśmy jednego, znalazł ciało. - Wzdycha. - Nie chcę cię martwić, Logan, ale widać po nich, że się dogadują i dobrze czują w swoim towarzystwie. Chyba masz rywala, stary.
   Przewracam oczami i uśmiecham się pod nosem.
   - Gi, wciąż próbujesz zeswatać mnie z Rose?To chyba na nic.
   - Nie, nic z tych rzeczy. Nie chcę was swatać. Sami musicie sobie radzić. Ponoć przed postrzałem Rose byliście już o krok od zostania parą.
   Wpatruję się w czubek drzewa i próbuję podpalić go wzrokiem.
   - Skąd o tym wiesz? - pytam oschle.
   - No wiesz, plotki chodzą po okolicy. A tak poważnie to twoja siostra się nam wygadała podczas małej imprezy w "Darcy's" w ostatnią sobotę. Jak mogłeś przede mną zataić, że spędziłeś noc u Rose? Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.
   Teraz to ja wzdycham.
   - Bo jesteśmy. Ale ta sprawa dotyczyła mnie i Rose. - Coś sobie przypominam. - Przecież coś podejrzewałeś, ponoć czułeś perfumy Rae na mojej szyi. Obwąchiwałeś mnie, Diego.
   - Miałem podejrzenia, to fakt, ale to było za piękne wyobrażenie, by było prawdziwe. Teraz niby nie jesteście razem, choć Rose chyba wciąż coś do ciebie czuje.
   - Skąd to podejrzenie? - Ostatnie zdanie kolegi obudziło we mnie ciekawość, którą staram się ukryć za obojętnym tonem głosu.
   - Bo od kiedy wróciła, nosi na nadgarstku niebieską bransoletkę ze srebrnym sercem.
   Mój puls przyspiesza, ogarnia mnie przyjemne ciepło, a w głowie pojawia się wspomnienie pocałunku pod starą jabłonią. Wówczas sądziłem, że po powrocie Rose do Nowego Jorku wszystko będzie zdecydowanie prostsze. Myślałem, że wreszcie będziemy wspólnie cieszyć się naszym szczęściem. Ale tajemnice, zatajenie prawdy zniszczyły to wszystko, zniszczyły relację między nami.
   - I chyba nie rozstaje się z nią ani na chwilę. Radzę ci z nią porozmawiać, Logan. Być może jeszcze nie wszystko jest stracone.
   Chciałbym mieć jego wiarę. Ale dobrze wiem, że zawaliłem i to na całej linii. Teraz pozostaje mi jedynie naiwnie wierzyć, że nie straciłem Rose na zawsze, że wciąż możemy być przyjacółmi.
   - Nie wydaje mi się, żeby chciała ze mną rozmawiać - mówię, wracając do przerwanej pracy, ustawiam głośnik i torturuję kolejne warzywa. Włączam palnik pod garnek z tłuszczem i wrzucam do niego cebulę, której nie udało się wycisnąć choć jednej łzy z moich oczu. Najwidoczniej jestem już całkowicie wyzuty z uczuć.
   - A mnie się wydaje, że rozmowa z tobą by jej pomogła. Tęskni za tobą. Gdy zostaje sama w biurze, często rzuca smutne spojrzenia w kierunku twojego biurka.
   - A ty o tym wiesz, bo...?
   - Bo obserwuję ją, gdy wracam z bufetu do biura. Jest smutna i często wzdycha, jakby rozpamiętywała przeszłość. Zrób coś z tym, Logan. Inaczej stracisz ją naprawdę.
    - Od kiedy to jesteś taki mądry? - pytam przyjaciela z lekką nutą rozbawienia w głosie.
   - Od kiedy jestem w szczęśliwym związku z przepiękną panią psycholog. Dobrze ci radzę, nie pozwól odejść swojemu szczęściu.
   - Dzięki za radę. I za informacje o moim rywalu. Będę miał to na uwadze.
   - Okay. Kończę, Sherlock nadchodzi. Do zobaczenia niedługo, bro. Tęsknimy za tobą.
   - Ja za wami też. Do zobaczenia wkrótce.
   Kończę rozmowę i wracam do przyrządzania obiadu. Miło było usłyszeć starego druha, naprawdę się za nim stęskniłem. Poza tym, Diego może mieć rację - Rose w dalszym ciągu ma tę bransoletkę i ją nosi, to musi coś oznaczać. A jeśli wciąż jestem dla nie ważny, muszę o nas zawalczyć.
   Za tydzień wracam do Nowego Jorku, moje zawieszenie się kończy, będę jednak musiał ponownie uzyskać zgodę na posiadanie broni. To będzie moja szansa, by wybadać, co Rae o mnie myśli. I co do mnie czuje.
   Znalazłem nowy cel. Znajdę w sobie siłę, by spełnić moje marzenie. Może i popełniłem kilka błędów, ale nie poddam się, gdy jest choć cień nadziei na prawdziwe szczęście.

****

     Wracam do biura z głębokim przekonaniem, że potrzebuję kawy. Do tej pory nie informowałam sama kogoś, że właśnie jego ukochana osoba została znaleziona martwa. Nie przypuszczałam, że to tak wyczerpujące. Do tej pory zawsze miałam przy sobie Logana, który umiał uspokoić rozhisteryzowane wdowy, zasmucone lub wkurzone kochanki. Mimo posiadania wykształcenia wyższego z zakresu psychologii, nie radzę sobie aż tak dobrze w rozmowach z innymi na temat morderstwa, gdy bezpośrednio dotyczy ono moich rozmówców.

   Żona Burke'a, Sabrina, rozpłakała się, po czym przez dziesięć minut nie chciała się uspokoić, tylko opowiadała mi o swoim małżeństwie z denatem. Nie czułam się zbyt pewnie podczas jej monologu, za to dowiedziałam się kilku interesujących rzeczy, które mogłyby nam pomóc w śledztwie.

   Przy swoim biurku siedzi Diego, wpatruje się w ekran laptopa, najwidoczniej zdołał uzyskać podgląd do nagrań z budynków wokół miejsca zbrodni. Tylko dlaczego ogląda je sam?

   - Cześć, Diego - witam się z detektywem. - Gdzie Adam?

   Meksykanin nie odrywa wzroku od monitora.

   - Jest w bufecie, robi kawę, jeśli chcesz, może też ci zrobi, ale musisz mu o tym powiedzieć. - Widzę, że powstrzymuje się przed zerknięciem na mnie, to trochę podejrzane.

   Odkładam notatki z rozmowy na biurko i przeciągam się odrobinę, ściągam z włosów gumkę, przeczesuje je dłonią. Czuję się teraz odrobinę lepiej, gdy jestem mniej skrępowana przez niepotrzebną materię na mojej głowie. 

   - Sama się przejdę, dzięki, że się zaoferowałeś.

   Mężczyzna nie reaguje na moją ironiczną uwagę. Kieruję się do naszego małego aneksu kuchennego, gdzie zastaję zielonookiego, który próbuje chwycić na raz trzy kubki wypełnione prawie po brzeg czarnym płynem. Podchodzę do niego szybko, obcasy moich butów wydają głośny odgłos przy każdym kroku, nie ma więc szans, by Chase się przestraszył.

   - Daj, pomogę ci.

   Uśmiecha się do mnie ciepło.

   - Dziękuję, Rose.

   W ręce niebezpiecznie trzęsie mu się jedno z naczyń, kropla kawy próbuje się z niego wydostać. Przejmuję od niego dwa kubki, mam większe doświadczenie w tej dziedzinie, lata w restauracji na coś się przydały.

   Ruszamy we dwójkę do naszej części, dopiero teraz Diego zaszczyca mnie spojrzeniem. Obok jego dłoni zauważam komórkę, ciemnowłosy stara się unikać kontaktu wzrokowego ze mną. Wzdycham, kładąc na biurku ciemnookiego kubek parującej, mocnej kawy. Dobrze wiem, dlaczego tak się zachowuje i mam ochotę zrobić mu krzywdę.

   - Znalazłeś coś? - pytam go.

   - Tak, ale to niewiele, jedynie błysk mogący pochodzić z lusterka karabinu.

   Wymieniam z Adamem porozumiewawcze spojrzenia, na naszych twarzach rozkwitają kpiące uśmiechy. Czy Gomez nie zdaje sobie sprawy z tego, że za tą informacją mogą kryć się dane naszego zabójcy?

   - Czy da radę ocenić, które piętro którego budynku to było?

   - Taa, technicy pewnie dadzą sobie z tym radę. 

   Przewracam oczami, czasami intelektualna przepaść między nami strasznie mnie denerwuje.

   - To dlaczego to nagranie nie jest teraz u wydziału technicznego?

   - Bo Phil ma teraz przerwę na lunch.

   Chase chichocze pod nosem, przypinam do tablicy zdjęcie denata i miejsca zbrodni, które otrzymałam chwilę po pożegnaniu z panią Burke. 

   - Ale chyba wiesz, że Phil nie jest jedynym technikiem, prawda?

   - No tak, ale tylko z nim umiem współpracować, inni patrzą na mnie jak na idiotę.

   Ponownie wymieniam z blondynem spojrzenie. Czasami trzeba być nieźle wstawionym, by ogarnąć tego trzydziestojednolatka.

   - Okay, zajrzymy do niego za godzinę. Adam, co z Sheppardem? Jego zeznania coś wyjaśniają, wskazują jakiś trop?

   - Poza informacją o kolejności strzałów i neseserze nie mamy nic. Co z wdową?

   - Histeryczka. - Spoglądam w stronę biurka Logana. - Trochę zazdrosna. Głośna i nie potrafi podczas rozmowy mówić bez zbędnych dygresji. Twierdzi, że jej małżeństwo było szczęśliwe. Mam co do tego wątpliwości. Ostatnio pokłócili się o kolor jego koszuli na jakieś rodzinne spotkanie. 

   - Pytałaś ją o fundację? - Adam słucha mnie uważnie, gdy Diego nagle zaczyna nucić motyw z "Gwiezdnych Wojen". Chyba nie wziął dzisiaj swoich leków.

   - Nie interesowała ją zbytnio, wystarczyło jej to, że przez dwa lata pomagała mężowi w powrocie do pełnej sprawności i nauce życia w protezach.

   - Wspominała o jakiś wrogach? Przyjaciołach? Wspólnikach?

   - Nie, podała tylko nazwisko współzałożyciela fundacji - Hunter Wayne. Chyba powinniśmy z nim porozmawiać.

   - Okay, poszukam go, może znajdę numer i sprowadzę go na posterunek. - Adam zasiada przy biurku i bierze się do pracy.

   Zasiadam przy własnym miejscu pracy i rozmyślam nad morderstwem. Komu zależało na śmierci weterana rannego i oszpeconego do końca życia? Jaki miał motyw?

   Diego wstaje z krzesła, przeciąga się, po czym patrzy na mnie. Oho, zaczyna się.

   - Rozmawiałem z Loganem.

   - Świetnie. Chyba nie wtajemniczyłeś go w śledztwo? To niedopuszczalne.

   - Nie. Powiedziałem mu jedynie o Sheppardzie. I o tym, że ciebie i naszego świadka coś łączy. Że powinien się martwić, bo ma rywala.

   Ciemnowłosy podjeżdża krzesłem do mojego biurka, wzdycham.

   - Diego, po co ci to było? Logan i ja nie jesteśmy parą i to się chyba nie zmieni.

   - Powiedziałaś: "chyba". - Uśmiecha się radośnie, a ja patrzę na niego obojętnie. - To coś znaczy.

   - Nieważne. Chodzi mi o to, byś nie starał się nas zeswatać, bo to chyba nic nie da. Sami musimy zmierzyć się z naszymi uczuciami.

   - To błagam was, zróbcie to jak najszybciej. Nie chcę, byś wiązała się z tym całym Elijahem.

   Klepię przyjaciela po ramieniu i uśmiecham się do niego.

   - Jeśli o Elijaha, to nie musisz się martwić o mnie, to tylko mój dobry znajomy z liceum. Raczej powinieneś uważać na swój związek z Kate, bo to on może być zagrożony.

   Mężczyzna napina mięśnie ramion, po jego twarzy przemyka cień strachu.

   - Tak? Dlaczego?

   Nie potrafię spojrzeć mu w twarz, ale muszę, jeśli tego nie zrobię, jeśli będę błądziła wzrokiem wokół niego, a jego unikała, uzna, że kłamię. A należy mu się prawda i to usłyszana jak najwcześniej, nieważne, że ode mnie.

   - To Kate była jego dziewczyną w liceum. - Spoglądam ciemnowłosemu prosto w twarz. - Zaręczyli się w dniu rozdania świadectw. Pięć lat temu Kate uciekła sprzed ołtarza. Mimo to, Elijah wciąż ją kocha. I wydaje mi się, że będzie chciał ją odzyskać.

Jax mnie rozwala :3