59 Catch me if you can

   Odrobinę to pokręcone, ale przynajmniej poznajemy Matta :3 Jestem strasznie dumna z tej postaci, która w Rozważnej pojawi się w czterech rozdziałach, licząc z tym, oraz w prologu, po czym po skończeniu przeze mnie pisania i publikacji Welcome in PURGATORIO pojawi się w "Raju pod smutnym aniołem" (PUSA tak bardzo <3), gdzie będzie miał niemałą rolę :3

   Co ja mówiłam o scenach Rogan? Przynajmniej podoba mi się tekst Diega.
   Gdyby ktoś pytał - w moim zeszycie ten rozdział ma 9,5 strony A4.

   Miłej lektury!
       ________________________________________

Zawiść jest religią przeciętniaków.
~Pedro Vidal

Roseann Henderson

w dniu urodzin.

Wszystkiego najlepszego,
córeczko :*

Żydziowi,

z wyrazami miłości i

najserdeczniejszymi życzeniami

z okazji obchodzonych 17 marca

piętnastych urodzin! :*

   

   Podporządkowanie się komuś nie jest sprawą prostą. Szczególnie, gdy nasze zdanie tak bardzo różni się od zdania naszego dowodzącego. Potrzebna jest doza zaufania, ale nie można do końca zawierzyć swojego życia. Nie wiadomo, kto okaże się największym wrogiem.

   W spokoju piję ciepłą herbatę, obserwując sytuację, a mijający mnie co jakiś czas detektywi czy związani z jakimiś sprawami ludzie rzucają mi zaciekawione spojrzenia. No tak, nie co dzień sterczę na korytarzu wpatrzona w oszklone drzwi gabinetu kapitana Jonesa. Ale nie co dzień mamy do czynienia z FBI. Trochę się denerwuję. Logan jest w środku wraz z Benem i agentką Byron, dyskutują o naszym udziale w śledztwie. Zostaniemy zepchnięci do roli konsultantów, to nie podlega sprzeciwowi. Czyli będę na najniższym stopniu. Świetnie. Nie będzie się ode mnie oczekiwało zbyt wiele, byle bym tylko nie przeszkadzała w śledztwie i nie wychylała ze swoimi teoriami, federalni mają od tego swoich ludzi.
   Przy moim boku pojawiają się Adam i Diego, obaj piją kawę. Blondyn posyła mi uśmiech, jest dość spokojny, Meksykanin zaś jest kłębkiem nerwów. Ręka, którą trzyma kubek, drży mu znacznie, płyn prawie się wylewa. Wzdycham.
   - Diego, uspokój się, za chwilę twoja kawa wyląduje na podłodze, a ty dostaniesz szmatę i będziesz musiał to posprzątać.
   - Posprzątam to, posprzątam - odpowiada gorączkowym głosem. - O ile wcześniej to oczekiwanie mnie nie zabije.
   Przewracam oczami, ale rozumiem zdenerwowanie ciemnowłosego. Od tej rozmowy zależy nasza ostatnia wspólna sprawa. Odczuwam na sercu pewien ciężar. Będę tęskniła za tym miejscem, za przyjaciółmi, których tu znalazłam. Wiem, że nasz kontakt się nie urwie, ale nie będę mogła pytać o kolejne sprawy, na nowo będę jedynie cywilem. To smutne, ale taka jest kolej rzeczy. Jednak furtka wciąż pozostaje otwarta i będę mogła tu wrócić w lipcu na trochę innych warunkach, ale wciąż pozostanę częścią tej małej, detektywistycznej rodzinki.
   Patrzymy, jak Logan z obojętną miną opuszcza pokój i kieruje się w naszą stronę. Posyłam mu uśmiech, ale chyba go nie dostrzega, coś innego chodzi mu teraz po głowie.
   - Co ustaliliście? - pyta Adam bruneta, Logan przeczesuje dłonią włosy.
   - To, czego się spodziewałem - agentka Byron przejmuje dowodzenia w tym śledztwie. Musimy się jej podporządkować. Wykonujemy wszystkie działania, które nam narzuci, ale nic więcej. Sprowadzi tutaj swoich ludzi, więc nie zdziwcie się, gdy nasze biuro zamieni się w bazę operacyjną. A teraz wybaczcie, muszę zadzwonić do Matta. - Całuje mnie w policzek, jakby chciał tym gestem przeprosić za niespędzenie ze mną czasu, po czym odchodzi w stronę bufetu.
   Patrzę przez chwilę w ślad za partnerem, po czym pytam detektywów:
   - Kim jest Matt?
   Wymieniają spojrzenie. To chyba nie jest trudne pytanie ani zbyt intymne. Dlaczego więc żaden z nich mi nie odpowiada?
   - Wiesz - zaczyna powoli Adam - nie powiemy ci o nim zbyt wiele, widzieliśmy go jedynie raz w życiu.
   - W dodatku miał wtedy czerwone włosy - wtrąca Diego. - Okropne, rażące po oczach, czerwone włosy. Wyglądał jak debil. Albo jak gej. Choć właściwie nie umiem rozpoznać geja.
   Adam piorunuje go wzrokiem, mówi dalej:
   - Matt Robben, z którym Logan teraz rozmawia, to jego młodszy o rok kuzyn. Jest agentem FBI, specjalizuje się w walce z przestępczością zorganizowaną. Ma zdolności aktorskie, to dlatego jest dobry w byciu pod przykrywką. Choć Logan twierdzi, że kiedyś to aktorstwo w pracy zgubi Matta, a on nie chce się martwić o kolejnego krewnego, bo szybko osiwieje.
   Patrzę przez chwilę na blondyna.
   - Śmiem stwierdzić, że nawet w siwych włosach Logan wciąż będzie przystojny.
   Nie wiadomo kiedy  u mojego boku pojawia się niebieskooki, uśmiecha się do mnie czule.
   - Dziękuję, kochanie, miło mi to słyszeć. - Całuje mnie w policzek. Znowu. - Rozmawiałem z Mattem, poradził, byśmy pod żadnym pozorem nie starali się rozwiązać sprawy na własną rękę, bo może się to dla nas skończyć całkowitym wykluczeniem. Za godzinę mamy dostać wszystkie dane o zamordowanej z FBI. Agentka Byron oczekuje, że zapoznamy się z życiorysem i działalnością jej podwładnej, a jeśli znajdziemy coś intrygującego, poinformujemy ją o tym. Na razie macie przerwę.
   Mężczyźnie kierują się w stronę biura, pewnie spędzą tę godzinę wolnego w sieci na portalach społecznościowych. Ale nie oceniam ich, niech robią, co chcą.
   Logan także ciągnie mnie za rękę do biura, zabiera nasze kurtki, nie wypuszczając mojej dłoni, po czym prowadzi mnie w stronę wind.
   - Do zobaczenia później, gołąbeczki! - woła za nami Diego, machając nam na pożegnanie.
   Odmachuję wolną ręką, po czym drzwiczki windy się otwierają i Henderson porywa mnie do środka.
   - Gdzie mnie ciągniesz? - pytam partnera.
   - Zobaczysz - odpowiada z uśmiechem i puszcza mi oczko.
   Tkwimy obok siebie, nasze dłonie wciąż są splecione. Loganowi chyba nie przeszkadza to, że wszyscy w budynku się o nas dowiedzą. O ile dobre wieści jeszcze nie do wszystkich dotarły. Diego w poniedziałek po Walentynkach latał po wszystkich piętrach i krzyczał: "Rogan wreszcie razem!". Więc chyba ktoś wygrał zakład.
   - Kiedy poznam Matta? - Moje pytania przerywa ciszę. Patrzę na bruneta. Poznałam już jego najbliższą rodzinę - z Leo rozmawiałam w ostatni weekend przez Skype'a, był prawie wniebowzięty, że wreszcie mógł na własne oczy zobaczyć "tę śliczną, inteligentną dziewczynę" swojego syna. Jego kuzyna też mogę poznać.
   Uśmiech rozjaśnia twarz bruneta, który pochyla się do mojego ucha.
   - Przed naszym ślubem na pewno.
   Przewracam oczami i całuję niebieskookiego w policzek, który oczekuje ode mnie jednak czegoś więcej.
   Patrzy prosto w moje oczy, po czym całuje mnie prosto w usta, nie zważając na to, że ktoś może chcieć skorzystać z tej samej windy co my.
   - Nie wydaje ci się, że coś za często mówisz o naszym ślubie? Przypominam - jesteśmy parą dopiero od niecałych dwóch tygodni.
   - Ja cię tylko przygotowuję do przyszłości, która nas czeka, jeśli zostaniesz wystarczającą długo przy moim boku.
   Drzwiczki otwierają się na drugim piętrze, do środka wchodzą dwie kobiety. Milczymy. Ostatnie sekundy w metalowej puszcze, jesteśmy w holu budynku. Logan wciąż nie wypuszcza mojej dłoni, jakby była ona przyklejona jakimś klejem do jego dłoni. Klejem zwanym przeznaczeniem.
   Brunet prowadzi mnie do drzwi głównych, które otwiera przede mną z szelmowskim uśmiechem na twarzy.
   - Powiesz mi, gdzie mnie prowadzisz? - pytam, stając na chodniku, chłodny wiatr rozwiewa moje włosy.
   - Przed siebie. - Logan wciąż się uśmiecha. - Pomyślałem sobie, że skoro mamy chwilę wolnego w pracy, spędzimy ją razem. Przecież to może być ostatnia taka nasza chwila.
   Rozumiem go. Od przyszłego tygodnia będziemy spotykali się głównie w weekendy i może przez jeden wieczór w dni robocze.
   - Jak poszła rozmowa z agentką Byron?
   - Nie tak źle. Spodziewałem się naszej roli, ale jest dobrze. Powiedziałem jej wszystko, co sami odkryliśmy. Była zachwycona twoją wiedzą na temat religii wikańskiej, ułatwiłaś jej ekspertowi sprawę, właściwie wykonałaś jego pracę. Choć on i tak jutro się tutaj pojawi. Poza tym powoli zaczęła rządzić kapitanem, prosić o połączenie biurek. Czasami mam wrażenie, że bycie federalnym tworzy w agentach gen nadęcia i wyższości.
   Dostaje ode mnie kolejną tego dnia sójkę w bok.
   - Rose, odrobinę przeginasz z tymi atakami na moje biodro. Chcesz mi je połamać?
   Uśmiecham się szeroko do mężczyzny.
   - Po prosto sprawdzam jego wytrzymałość. Jak możesz tak mówić o federalnych? Przecież twój kuzyn jest jednym z nich!
   Wolną ręką Logan drapie się po głowie.
   - I jestem pewien, że u niego ten gen również by się ujawnił, gdyby Matt został agentem z powołania, a nie z powodu swoich zdolności. Został zwerbowany podczas studiów.
   - O, a co studiował? - pytam zaciekawiona.
   Teraz to niebieskooki szczerzy się do mnie.
   - Religioznawstwo.
   Prowadzi mnie uliczką do jednego z wielu w mieście sklepów jubilerskich. Z wystawy uśmiechają się do mnie kolczyki z prawdziwego srebra, złoty naszyjnik z literką N, która ozdobiona jest kryształkami. Czuję się dziwnie, przekraczając próg lokalu. Mam nadzieję, że Logan zdaje sobie sprawę z tego, że na oświadczyny jest zdecydowanie za wcześnie.
   - Co tutaj robimy? - pytam partnera, który prowadzi mnie na koniec sklepu, gdzie znajdują się gabloty z etniczną biżuterią.
   - Ktoś w mojej rodzinie niedługo ma urodziny. Ona lubi biżuterię i pomyślałem, że zdołasz mi pomóc. - Wskazuje mi dłonią komplet trzech bransoletek z koralików. Jedna z nich ma małą ozdobę - srebrną zawieszkę w kształcie róży. Karzę się w myślach, przecież to nie prezent dla mnie.
   - Są bardzo ładne. - Zerkam na cenę. Osiemdziesiąt dwa dolary. To chyba jedna z najtańszych rzeczy w tym sklepie. - Jeśli ta ona lubi chodzić latem w zwiewnych sukienkach, będą pasowały jak ulał, to idealny dodatek do letnich strojów.
   Henderson całuje mnie w czoło.
   - Wiedziałem, że twoja pomoc okaże się nieoceniona. - Posyła mi uśmiech, po czym pyta sprzedawcę, czy może zaklepać bransoletki.
   Rozglądam się wokół i podchodzę do gablotki z pierścionkami. Nie noszę ich, poza tym z czarnym oczkiem, ale popatrzeć mogę. Ceny zwalają mnie z nóg, dlatego przenoszę wzrok na ukryte za szkłem ozdobne kolie. Nigdy nie należałam do dziewczyn, które pokazują się wśród znajomych ozdobione drogą biżuterią w zbyt wielkiej ilości. Oczywiście zdarzało mi się nosić nawet siedem bransoletek na jednym nadgarstku, ale były one cienkie, kilka z nich miało zawieszki, cały ten komplet odzwierciedlał wtedy mój nastrój. Wychodzę z założenia, że moje bransoletki oddają mój humor, a w efekcie ubocznym podkreślają strój.
   - Okay - u mojego boku pojawia się detektyw - możemy iść tam, gdzie chciałem cię zabrać. Masz ochotę na caffe latte?
   - Jeśli nie będzie smakowa i pocukrowana, chyba się zgodzę.
   - Chodźmy więc!
   Chwyta mnie za rękę i prowadzi do pobliskiej, ukrytej między drogimi butikami kawiarni, gdzie mam możliwość wypić najlepszą pod słońcem caffe latte w towarzystwie mężczyzny, którego kocham.

****

   Wracamy na posterunek przed upłynięciem wolnej godziny. Pochłonięci rozmową wchodzimy do biura, gdzie Adam i Gomez już zajmują swoje miejsca przy biurkach. Kładę na swoim blacie reklamówkę z zawartością, po czym odwieszam kurtkę. Logan zasiada przy swoim miejscu pracy i z uśmiechem włącza sprzęt. Przewracam oczami.
   - Naprawdę myślisz, że byłaby skłonna to zrobić tylko dlatego, że pragnie naszego szczęścia? - pytam niebieskookiego.
   Brunet wybucha śmiechem, odpowiada rozbawiony:
   - Uwierz mi, że tak. Zaczęła już znosić do mieszkania kartonowe pudła. Powoli przygotowuję się do tego, że niedługo zniknie.
   Kręcę głową z niedowierzaniem. Jedna z moich przyjaciółek odrobinę przesadza. Czyżby nie widziała, że jestem już wystarczająco szczęśliwa z jej bratem?
   - O co chodzi? - pyta nas zaciekawiony Adam. Diego przenosi spojrzenie ze mnie na Logana i z powrotem, jakby uważał, że to skuteczny sposób na szybsze usłyszenie odpowiedzi.
   - Mia ubzdurała sobie, że do końca tygodnia wyprowadzi się do matki, byśmy ja i Rose mieli miejsce dla siebie. Jakby jeden pokój nam nie wystarczył. Niektórzy przesadzają.
   - A mówiąc o przesadzaniu - wyjmuję z plastikowej torebki drobne opakowanie, chwytam je w dłonie i podchodzę do detektywów - czy któryś z was, pomimo późnej pory, ma ochotę na ciastko, na przykład z kremem? Logan postanowił wykupić wszystkie możliwe desery w postaci stałej i mnie nimi utuczyć, ale oboje nie daliśmy rady zjeść wszystkich.
   - Ja chętnie! - Diego rzuca się do mnie i porywa z pudełka trzy różne ciastka. Oczy mu błyszczą jak u dziecka, które właśnie dostało w swoje ręce gwiazdkowy prezent.
   - Ja też się skuszę na jedno. - Adam sięga po miniaturową wuzetkę. - Dzięki, Logan, to miłe, że tak o nas dbasz.
   Henderson przewraca oczami.
   - Chciałem tylko osłodzić Rose życie.
   - Raczej uzależnić mnie od cukru i uczynić grubą, ale nie będę polemizować. - Pokazuję mu język, kręci głową z uśmiechem.
   - Chciałem być miły, a ty już się na mnie złościsz.
   - Nie złoszczę się - oponuję - tylko pokazuję ci, że wybrałeś złą ścieżkę do mojego serca.
   Detektywi przysługują się naszej wymianie zdań z uśmiechami na twarzach.
   - Wiecie, że zachowujecie się tak samo, jak przed zostaniem oficjalnie parą? - pyta Chase. - Jesteście dla siebie czuli, złośliwi i sarkastyczni.
   Wymieniam z Loganem spojrzenie.
   - To źle? - odzywamy się zgodnie.
   - Nie. - Adam kręci przecząco głową z uśmiechem. - Po prostu dobrze wiedzieć, że nie zaczęliście nagle gołąbkować w pracy jak nastolatkowie.
   - Najwidoczniej - głos zabiera Diego - miłość była wam pisana od początku naszej współpracy.
   Patrzę na Logana, którego wzrok spoczywa na mnie, uśmiechamy się do siebie. Diego chyba wreszcie powiedział coś, co ma sens. 

   Podchodzę do biurka szefa i kładę na blacie pudełko z ostatnim ciastkiem - biszkoptowym sercem z malinowym kremem.

   - A to dla ciebie. - Pochylam się nad meblem. - Smacznego. - Całuję partnera w czoło.
   - Dzięki, kochanie. - Głaszcze mnie po policzku.
   Chwila czułości się kończy, wracam na swoje miejsce i pytam:
   - Dostaliśmy już dokumenty od agentki Byron?
   Adam wychyla się w moją stronę, w ręce  dzierży teczkę, którą mi podaje. Chwytam ją i otwieram, w jej wnętrzu kryje się pokaźny plik dokumentów.
   - Dostarczono je nam kilka minut przed waszym przyjściem, nie zdążyliśmy ich jeszcze przejrzeć.
   Rozkładam akta na blacie, rozpoczynam pracę od przeczytania danych na temat denatki.
   Kelsie Ford, lat trzydzieści dwa. Ukończyła naukę w Quantico z wyróżnieniem, przez rok stacjonowała w  Austin, później przeniesiona do wydziału zwalczającego handel ludźmi na południu Teksasu, rok temu dołączyła do zespołu agentki Byron. Niezamężna, bezdzietna, rodzice i brat mieszkają na stałe w Portland w stanie Maine [dopisany stan, by nie mylić z Portland w Oregonie - przyp.aut.].
   Zerkam na jej zdjęcie. Śliczna twarz, wyraziste, zielone oczy, puszyste, brązowe włosy. Bez wątpienia była ładna. Dlaczego ktoś w tak brutalny sposób ją oszpecił?
   Na chwilę odrywam wzrok od dokumentów, obracam się na krześle i kicham.
   - Apsik!
   Nie muszę długo czekać na idealnie zsynchronizowaną odpowiedź mężczyzn.
   - Na zdrowie!
   Szukam w torebce chusteczek higienicznych, bez nich każda godzina staje się coraz większą mordęgą. Podejrzewam, że przeziębienie wygra z moim układem odpornościowym walkę o władzę nad organizmem. Mimo niedyspozycji nie pozwolę odsunąć się od tej sprawy, to moja ostatnia. Logan zdaje sobie sprawę z mojej jasnej postawy i chyba sam chce, bym dotrwała do końca tego śledztwa. Skąd to wiem? Nie wygania mnie do domu, gdy kicham ponownie, tym razem trzy razy pod rząd. Jedynie zabiera mi sprzed nosa papiery, ciągnie do bufetu, gdzie sadza mnie przy jednym z dwóch stolików i każe wertować dokumenty dalej, a sam bierze się za zaparzenie dla mnie tego okropnego, cytrynowego napoju.
   Wypełniam więc rozkaz partnera i wczytuję się w materiały. Czytam o kolejnych sprawach, w których Ford brała czynny udział. Z tego, co widzę, mogłaby zajść naprawdę daleko, gdyby ktoś nie ubiegł kościotrupa z kosą.
   - Znalazłaś coś ciekawego? - pyta mnie brunet, stawiając na stoliku dwa kubki z parującą zawartością i siadając naprzeciwko.
   - Dziękuję. - Obejmuję naczynie jedną ręką, jego ciepło rozgrzewa, unoszę go do ust i przełykam jeden gorzki łyk. - Na razie zauważyłam jedynie, że była naprawdę dobrą agentką. Rzetelna, sumienna, nie bała się wyzwań i działania pod przykrywką. - Podaję partnerowi jedną z kartek. - Trzy miesiące temu skutecznie udawała zagubioną w wielkim mieście młodą dziennikarkę, która poprzez wywiad z przywódcą pewnej newage'owskiej sekty wniknęła w nią i rozbiła od środka, stosując najlepsze psychologiczne środki na zasianie niepewności i utratę zaufania. To trudne do wykonania wśród ludzi po praniu mózgu.
   Logan uśmiecha się złośliwie pod nosem.
   - Czuję się jak na rodzinnym spotkaniu, kiedy to ciotka wychwalała misję Matta. Po pierwsze - nie powinna o tym mówić, a nawet wiedzieć, bo federalnych tak samo jak nas, obowiązuje tajemnica sprawy i nie mogą zdradzać szczegółów kolejnych śledztw. A po drugie - Matt nosił wtedy rudą perukę, by wniknąć do pewnej irlandzkiej grupy. Prawie spalił swoją przykrywkę, gdy wylądował w łóżku z siostrą przywódcy. - Kręci głową. - Powinien jednak zostać aktorem, nie bałbym się wówczas, że ktoś go zastrzeli za to jego udawanie.
   - Widzę, że się o niego martwisz - zauważam.
   - Oczywiście, że się o niego martwię! - Spojrzenie niebieskich oczu spoczywa na mnie. - Wychowaliśmy się tu razem, to ja miałem wpływ na jego wybór drogi życiowej - tylko ja w rodzinie poparłem jego pomysł studiów religioznawstwa. Jednak nie martwię się o niego tak jak o ciebie. Matt sam się pcha do siedzib morderców, ty zaś co chwila jakiegoś do siebie przyciągasz.
   Przewracam oczami.
   - Najwidoczniej taki mój urok. Co oznacza, że ty też jesteś mordercą, przecież cię do siebie przyciągnęłam.
   Logan odzywa się z zawadiackim uśmiechem:
   - Sam się do ciebie zbliżyłem. I nie żałuję tego.
   Odwzajemniam uśmiech, po czym wracam do czytania dokumentów z ostatniej sprawy Kelsie, zanim została znaleziona martwa.
   - Zastanawia mnie - zabieram głos - dlaczego prowadzono sprawę grupy wyznawców wikańskich w Nowym Jorku. Nie może ona być zbyt liczna. Wiara ta głosi, że najważniejsze jest bezpośrednie obcowanie z naturą. A musisz przyznać, że Wielkie Jabłko nie należy do najbardziej zielonych miast. Wicca w naszym kraju jest uznana i chroniona przez konstytucję, więc jej wyznawców nie można karać za odprawianie rytuałów, a tutaj jest informacja, że agentka Ford wraz z grupą wiccan została zatrzymana i aresztowana za zakłócanie porządku, wyszła za kaucją.
   Brunet przygląda mi się badawczo.
   - Znasz może jakieś dobre wytłumaczenie tego wszystkiego?
   Zbieram wszystkie kartki w jedną stertę, chwytam kubek i wstaję.
   - Podejrzewam, że agentka Ford była szpiegiem w grupie bardzo złych ludzi.
   Wracamy do biura, gdzie wspólnie z Diego i Chase'em przenosimy na tablicę najistotniejsze informacje dotyczące denatki i jej ostatniej sprawy. Brakuje nam miejsca, kilka kartek  życiorysu ofiary zostaje przypiętych magnesami do dawniej czystej przenośnej ścianki. Logan dzieli się z Amandą naszymi spostrzeżeniami, kobieta jest zadowolona z naszej pracy.
   Do mieszkania wracam zmęczona, ale też zadowolona, że na ostatnią sprawę przypadło mi całkiem interesujące morderstwo.

****

   Nowy dzień zapowiada się odrobinę lepiej. Część naszych obowiązków przejmą agenci federalni, nasz zespół będzie raczej obserwatorem niżeli aktywnym członkiem w tym śledztwie. Docieram na posterunek równo o ósmej, nasze biuro zostało zaadaptowane pod wytyczne agentki Byron, nienaruszone ostało się jedynie biurko, na którym stoi wąska tabliczka z wygrawerowanym napisem DET. HENDERSON. Jedynie mój partner jako lider zespołu będzie mógł uczestniczyć w spotkaniach i debatach agentów dotyczących sprawy.
   Znajduję kolegów w bufecie, piją kawę z ponurymi minami, a Diego rzuca nienawistne spojrzenia w stronę korytarza.
   - Cześć. Co tam?
   - Dzień dobry, Rose. - Adam stara się uśmiechnąć, ale na jego twarzy pojawia się jedynie dziwny grymas. - Patrzymy właśnie, jak zabrali nam nasze miejsca, to odrobinę niegrzeczne.
   - Ale chwilowo to oni tutaj rządzą - zauważam.
   - To mam nadzieję, że uporają się z tym jak najszybciej. - Diego z trzaskiem odkłada do zlewu kubek. - Ja chcę moje biurko, a nie kiszenie się w pokoju socjalnym.
   - Porzuć teraz to narzekania, musimy iść na odprawę. - Adam klepie przyjaciela po plecach. - Pomyśl tylko - część naszej pracy wykona ktoś inny. Takie małe wakacje podczas pracy. No i to znacznie przyśpieszy śledztwo. Mogę założyć się o dwadzieścia dolarów, że do końca tygodnia sprawa będzie rozwiązana.
   - Zakład stoi. - Mężczyźni ściskają sobie dłonie, po czym patrzą na mnie nagląco. Przewracam oczami, ale przecinam ten splot. Moi koledzy bywają dziecinni, ale chyba ochroni ich to przed staniem się w przyszłości gburami.
   - A teraz chodźmy - pośpieszam ich - nie chcę dostać nagany od agentki Byron już na samym początku współpracy. Pokażmy federalnym, że nowojorska policja jest jedną z najlepszych na świecie.
   We trójkę udajemy się otwartej części na piętrze, gdzie agenci federalni obrzucają detektywów z wydziału zabójstw niechętnymi spojrzeniami. Nasze biuro chyba nie przypadło im do gustu, ale cóż - nas rząd nie wspomaga datkami co roku na nową technologię.
   Odnajduję Logana, stoi z przodu i rozmawia z ciemnowłosym, młodym mężczyzną. Przybieram na twarz uśmiech i podchodzę do nich.
   - Dzień dobry - odzywam się uprzejmie z nadzieją, że zbytnio nie przeszkadzam w rozmowie.
   Logan uśmiecha się promiennie na mój widok, obejmuje w talii, przyciąga do siebie i całuje w czoło.
   - Cześć, kochanie. Wyspana?
   - Tak, dziękuję. - Zwracam teraz twarz w stronę rozmówcy mojego partnera. On także się uśmiecha. W przeciwieństwie do Logana jego włosy są schludnie ułożone. Jest niższy od detektywa, ma wyraźnie młodszą, wręcz chłopięcą twarz, a niebieskie oczy mają w sobie łobuzerski błysk. Mężczyźni są do siebie zbyt podobni, bym miała się pomylić. - Pan to zapewne Matt Robben, ukochany kuzyn mojego chłopaka?
   Brunet parska śmiechem i wyciąga ku mnie dłoń.
   - W rzeczy samej, to ja. A ty musisz być tą śliczną, inteligentną dziewczyną mojego drogiego kuzyna, o której mówi cała rodzina. Miło mi cię poznać osobiście, Rose.
   - Ciebie też, Matt.
   Henderson szczerzy się do nas, jakby własnie był świadkiem narodzin nowej, wiecznej przyjaźni.
   - Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, panno Bennett - odzywa się konspiracyjnym głosem Robben - ale jego matka i moja wraz z Mią już planują wasz ślub.
   Przewracam oczami.
   - Wystarczy mi, że Logan co chwila o nim wspomina.
   Matt się śmieje, patrzy na mnie serdecznie. Podskórnie czuję, że się polubimy i jeśli kiedyś zostaniemy rodziną, będziemy mieli wiele okazji, by się spotykać.
   - Słuchajcie wszyscy! - Agentka Byron rozpoczyna odprawę. - Rozumiem, że ta sprawa jest trudna dla każdego z nas. Nasza koleżanka została zamordowana podczas wykonywania misji pod przykrywką. Jesteśmy jej coś winni - musimy odnaleźć zabójcę Kelsie i doprowadzić powierzone jej zadanie do końca.
   Spoglądam kątem oka na Robbena, surowe spojrzenie utkwione ma w Amandzie, zaciska wargi. Intuicja podpowiada mi, że miał już do czynienia z agentką, a ich współpraca nie ułożyła się najlepiej.
   Słucham Byron wprowadzającą nas ogólnikowo w sprawę Kelsie Ford, ale nie robię tego zbyt uważnie. Mój mózg szuka odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Czy grupa, do której przeniknęła Ford, to tylko grupa religijna, czy może także przestępcza? Wiem o jednej grupie wiccan z Nowego Jorku, która podejrzana jest o fałszerstwa podatkowe, pranie brudnych pieniędzy i handel narkotykami, ale do tej pory nie udało się policji chociażby na mały krok, na małą chwilę zbliżyć do jej członków.
   Z rozmyśleń wyrywa mnie podniesiony o ton wyżej głos agentki dowodzącej. Na jej twarzy maluje się determinacja i surowość, podejrzliwym wzrokiem prześlizguje się po kolejnych podwładnych. Przywodzi mi to na myśl naukę manipulacji w sekcie, gdy podczas kazań lider obdarza każdego spojrzeniem, przez chwilę mówi tak jakby do tej jednej osoby, wyróżnia ją, ona poprzez złudne poczucie wyższości wsłuchuje się i zaczyna wierzyć w słowa lidera, myśląc, że to jej własne.
   Czasami mam wrażenie, że nasz świat to wielki dom, każdy pokój należy do danej nacji, grupy etnicznej, grupy społecznej, w której i tak panują te same zasady - przetrwa ten, kto umie zniszczyć psychikę innych.
   - Udało się nam ustalić, z kim z grupy rozmawiała Ford. Osoba ta jest już w drodze na posterunek. Jego przesłuchaniem zajmie się detektyw Henderson z szesnastego posterunku oraz agent Robben.
   Obaj mężczyźni kiwają potakująco głowami, ale po wyrazie twarzy Matta stwierdzam, że nie jest zbytnio zadowolony z powierzonego zadania.
   - Pozostali agenci przydzieleni zostaną do grup, które będą szukały poszlak w miejscach, w których ostatnio z pewnością można było spotkać agentkę Ford.
   Federalni odbierają teczki i ruszają w teren, Adam i Diego zasiadają do komputerów w naszym biurze i sprawdzają, czy w billingach Kelsie nie ma czegoś podejrzanego. Logan prowadzi Matta do jednego  z pokojów przesłuchań. Pozostaję sama z agentką Byron. Nie mam nic do zrobienia, zastanawiam się, czy nie dołączyć do kolegów.
   Kieruję się w stronę biura, gdy dochodzi do mnie głos Amandy.
   - Panno Bennnett?
   Staję w miejscu i patrzę na kobietę.
   - Tak?
   - Chciałabym, by uczestniczyła pani przy przesłuchaniu. Słyszałam od kapitana Jonesa, że jest pani bardzo dobra w odczytywaniu emocji z mimiki twarzy. To może być pomocne w tej sprawie.
   Posyłam kobiecie lekki uśmiech.
   - Tak jest, sir.
   Idę za kobietą do pokoju. Do tej pory tylko kilkakrotnie stałam po tej stronie lustra weneckiego. To dobry punkt do obserwacji. Podejrzany mnie nie widzi, nie będzie więc starał się kamuflować swoich emocji.  nie przede mną.
   Wchodzę do pomieszczenia, patrzę przez lustro i zamieram. Człowiekiem, z którym rozmawiają kuzyni, jest znany mi mężczyzna. Spoglądam przez okno i patrzę na niego badawczo.
   - Panno Bennett, czy coś się stało? - Amanda okazuje swoją bardziej ludzką twarz, w jej głosie słyszę troskę. - Zbladła pani.
   - Czy wie pani, kim jest mężczyzna? - zadaję pytanie.
   - Oczywiście. To Manuel Roth, przywódca grupy, do której dołączyła Kelsie.
   Nie dowierzam temu, co widzę.
   - Przybył tutaj sam? Nie stawiał oporu przed przyjazdem?
   - Nie. - Byron patrzy na mnie uważnie. - Nawiązaliśmy z nim kontakt, poprosiliśmy o przyjazd, więc przyjechał. O co chodzi?
   - To jakiś podstęp. Roth nigdy sam nie zjawiłby się na posterunku, już od lat próbowano to zrobić, gdy tylko pojawiał się cień dowodu, że brał on udział w jakimś przestępstwie. Jeśli jest tutaj, to znaczy, że członkowie grupy coś szykują. Albo próbują właśnie opuścić stan.
   Amanda wpatruje się we mnie, na jej twarzy pojawia się zrozumienia, wybiega z pomieszczenia, a ja przyglądam się Manuelowi. Najbardziej niedościgły lider grupy religijnej w mieście zjawił się na posterunku z uśmiechem i teraz odpowiada na pytania mężczyzn. Widzę ślady śmiałości na jego twarzy.
   Nie mam już wątpliwości - wiccanie są wplątani w tę sprawę, a  my musimy dowieść, jak bardzo.

________________________________
Czy istnieje gorączkowy głos?
Jacyś podejrzani? Nie? To dobrze :3

Mój hit roku 2009.