Promo #58

   Zapowiedź rozdziału 58, który w całości pojawi się za tydzień, 9 marca. Nie jest za długa, bo nie umiałam znaleźć dłuższego fragmentu, który nie zdradzałby fabuły. A nie chciałam, byście poznali ofiarę czy świadka przedwcześnie.
   Ja proszków, jak Rosie, nie biorę, ale spodziewam się przeziębienia przed końcem mojej umowy o pracę.
   Niech żyją małe marzenia!
_________________________________

   Przez miesiące pracy z zespołem detektywów nasza tablica nie była tak pusta jak teraz. Ofiara, miejsce zbrodni, jeden świadek, nic więcej. Na razie trudno mi stwierdzić, czy ta sprawa się okaże się sprawą o zbrodnię doskonałą. Jeśli Susan coś znajdzie, będziemy mogli ruszyć dalej. Tymczasem  pozostaję mi jedynie wpatrywać się w białą ściankę. Choć mogłabym być teraz na zajęciach. Albo w ciepłym łóżku.
   - Proszę.
   Opieram się o biurka Hendersona, który wrócił z bufetu z parującym kubkiem. Podaje mi go z uśmiechem na ustach.
   - Dziękuję. - Odwzajemniam uśmiech i upijam łyk. Gorzkawy cytrynowy napój drażni moje podniebienie, krzywię się. - Blee. Nienawidzę tych proszków, są okropne.
   - Ale musisz to wypić, jeśli nie chcesz się dać przeziębieniu. - Brunet opiera się o mebel, otacza mnie ramieniem. - Nie chcę, by ominęła cię nasza ostatnia sprawa.
   Wlewam w siebie kolejny łyk, nie krzywię się już tak bardzo, ale z trudem przyjdzie mi przyzwyczajenie się do tego smaku. W objęciach Logana czuję się bezpiecznie i pewnie. Jego troska o mnie i moje zdrowie jest taka sama jak przed całym tym bałaganem z postrzałem. Teraz tylko nie muszę zastanawiać się nad tym, co wzbudza w brunecie troskę o mnie - wiem, że to miłość.
   - Czyli już pogodziłeś się z tym, że nie będziemy razem pracować? - pytam wpatrzona w twarz partnera. Spodziewałam się sprzeciwu, głośnego i dochodzącego z każdego miejsca, w którym jesteśmy, ale Logan tylko raz wspomniał o końcu naszej współpracy i to z takim spokojem, że przeraził mnie on bardziej niż krzyk, na który byłam przygotowana.
   - Nie przyszło mi to łatwo, ale tak. pogodziłem, się z tym. Nie będę starał się zatrzymać cię tutaj siłą, to może popsuć naszą relację, a przecież obiecałem ci, że nikomu cię nie oddam. Poza tym, wciąż tli się we mnie nadzieja, że po odebraniu dyplomu czasami nam pomożesz, moja pani psycholog. - Całuje mnie w czoło.
   - Przekonamy się.
   Wpatrujemy się teraz oboje w tablicę. Ktoś kiedyś powiedział, że miłość to nie patrzenie na siebie nawzajem, ale patrzenie razem w tym samym kierunku. Czyli to, co jest między mną a Loganem, musi zwać się miłością.