38 Case SEPTEMBER

   Sprawa całkowicie ściągnięta z serialu "Castle", z jednego jego odcinka, ale nie podam, z którego, bo jeszcze go obejrzycie i wyprzedzicie moje pisanie. Osoby, które oglądają ten serial, mają kategoryczny ZAKAZ spojlerowania, inaczej Wami wzgardzę i przestanę się do Was odzywać! :P
   Pisanie idzie szybko, bo od miesięcy mam pomysł właśnie na ten czas opowiadania.
   Spam z niektórymi ludźmi jest najlepszym źródłem sił do pisania.
---------------------------------------------------------

They say it's what you make

I say it's up to fate

It's woven in my soul

I need to let you go...

~ Imagine Dragons "Demons"

   Restauracja o najlepszej renomie w mieście. Rezerwacje należy zgłaszać z miesięcznym wyprzedzeniem, by mieć pewny stolik. Późne godziny wieczorne, lokal pęka w szwach. Wielu spontanicznych klientów stoi na dworze, czekając, być może coś się dla nich zwolni.

   W kuchni panuje duży ruch. Kucharze i kelnerzy uwijają się jak w ukropie. Kolejne zamówienia gotowe na wyjście na salę, by zaspokoić podniebienia wymagających gości. Szef kuchni pogania podwładnych, panuje nerwowa atmosfera, wszyscy są spięci, starają się, by wyszło idealnie, by klienci wyszli zadowoleni i w niedalekiej przyszłości jeszcze przynajmniej raz wrócili.

   W natłoku zapachów, trzasków, okrzyków, gdzie kelnerzy przepychają się między sobą, krzycząc i obijając łokciami, nikt nie zwraca na niego uwagi. Średniego wzrostu brunet w obowiązkowym uniformie nie przykuwa niczyjej uwagi, spojrzenia innych ludzi prześlizgują się po nim lub go omijają. Gdyby któryś z kelnerów raczył choć na chwilę zawiesić na nim wzrok, dostrzegłby niezdarnie zawiązany krawat, wymiętą koszulę byle jak wciśniętą w wyprasowane w kant spodnie i, co zadziwiające, adidasy na nogach mężczyzny i stwierdził, że coś tu jest nie tak. W dodatku ten dziwny kelner nie zachowuje się jak pozostali.

   Gdy inni wbiegają i wybiegają z kolejnymi parującymi talerzami, on stoi, lekko ukryty we wnęce, by nikomu nie przeszkadzać. Wygląda, jakby na coś czekał.

   - Perliczka i gołębica do stolika numer cztery!

   To zdanie jest swoistym hasłem, sygnałem do działania. Tajemniczy mężczyzna podchodzi do lady, lecz nie zabiera dań, o nie. Nieznacznie rozgląda się, ale nie powinien mieć wątpliwości - nikt na niego nie patrzy. Z kieszeni kamizelki wyciąga malutki spray z przezroczystym płynem i psika nim gołębicę, po czym wycofuje się do tylnego wyjścia, by zniknąć, rozpłynąć się w ciemności, pozwalając, by inni kelner wniósł talerze na salę.

   Człowieka, który weźmie jeden jedyny kęs mięsa biednego ptaka, czeka tylko jedna.

   Szybka śmierć.

   Uśmiecham się mile, z czarnym fartuszkiem obwiązanym wokół bioder, z tacą w ręce.
   - Proszę, oto państwa zamówienie. - Kładę przed młodym małżeństwem talerze z parującymi, pięknie pachnącymi daniami. - Życzę smacznego.
   - Dziękujemy. - Odwzajemniają uśmiech, po czym zabierają się do konsumowania warzywnej zapiekanki Chrisa.
   Jest ona chyba najlepiej sprzedającym się daniem z naszej karty, musimy sporządzać czasami nawet sześć naczyń żaroodpornych z warzywami, sosem Grey'a i tartym serem. Chris chodził wczoraj po kuchni dumny jak paw, ze świecącymi oczami, z rozbrajającym uśmiechem na twarzy. Dostał skrzydeł. Nie wyobrażam sobie, by miało go u nas nie być. Teraz, gdy zaczął się rok szkolny, a siedemnastolatek poszedł do klasy maturalnej, możemy korzystać z jego kulinarnego talentu jedynie w piątki i soboty, w pozostałe dni zapiekankę Grey'a robi Bobby według instrukcji chłopaka, ale nie wychodzi ona tak pyszna.
   Wkraczam do kuchni, odkładam tacę, garbię się i wzdycham. Bolą mnie mięśnie ramion, dawno nie obsłużyłam tylu klientów. Kelly wyjada sernik na zimno, robi sobie przerwę, gdy Fiona i Margaret wchodzą i wychodzą z kolejnymi porcjami jedzenia.
   - Kelly, może byś nam pomogła? - pytam, biorąc łyk wody ze szklanki, którą podał mi szef kuchni.
   - Za chwilę, tylko skończę to pyszne ciasto. - Wpycha sobie kolejny kawałek do ust, wygląda, jakby nie jadła od tygodnia.
   - La loca chica. - Kręcę głową. - Przecież nikt ci tego nie weźmie.
   Przełyka i zerka na mnie.
   - Nie byłabym tego taka pewna. Chris przebąkiwał coś wczoraj o tym, że chce wziąć trochę do domu. Odłożyłam mu większą część, ale boję się, że zanim skończę pracę, on tu przyjdzie i także moja część zniknie. Poza tym jestem głodna, nie jadłam obiadu.
   Uśmiecham się pod nosem. Jest niedzielny wieczór, Chris albo już śpi, albo się uczy, na pewno tu nie przyjdzie.
   - Smacznego.
   Czuję wibracje w tylnej kieszeni dżinsów, odchodzę na bok, wyjmuję komórkę i zerkam na wyświetlacz. Logan.
   - Bennett.
   - Cześć. Mamy otrucie w restauracji "Blue Eagle". Jesteś zajęta?
   - Tak, pomagam w "Darcy's", ale raczej będę mogła się urwać.
   - Nie naciskam, byś przyjechała.
   - Dobrze wiesz, że lubię wam pomagać. Będę za pół godziny. Do zobaczenia.
   Rozłączam się i zmierzam do mieszkania. Idąc schodami na górę, słyszę płacz Violet. Moja mała kuzyneczka po miesiącu spokoju postanowiła pokazać swoją prawdziwą naturę i teraz płacze w nocy co dwie godziny. Dobrze, że nie muszę już uciekać we śnie przed mrocznym cieniem, inaczej w ogóle bym się nie wysypiała i trudno byłoby mi funkcjonować w ciągu dnia. Od tygodnia mam staż w laboratorium genetycznym, jeszcze przez kilkanaście dni potrzebuję względnej ciszy. Plus zeszłorocznego stażu jest taki, że na ostatnim roku muszę odbębnić jedynie trzy tygodnie praktyk, co robię teraz. Od października będę mogła oddać się cała nauce.
   Kroczę do pokoju, by wziąć ze sobą żakiet, na dworze zrobiło się chłodno, jeśli wierzyć napływającemu z zewnątrz przez uchylone okno powietrzu. Zabieram rzeczy, opuszczam pokój, informuję wujka, że ruch w restauracji się zmniejszył, dostałam wiadomość o morderstwie i że wychodzę. James, pewnie przez roztargnienie spowodowane próbami uspokojenia córki, życzy mi miłego wieczoru. Oczywiście, że będzie miły, przecież zobaczę kolejnego trupa w swoim życiu. Ogrom szczęścia.



                                                       ****



   Dłuższą chwilę zajmuje mi znalezienie wolnego miejsca na parkingu obok restauracji, kilkakrotnie muszę po nim krążyć, by cokolwiek się zwolniło. Wysiadam z samochodu i zapinam guziki żakietu. Naprawdę jest chłodno.
   Kieruję się ku głównemu wejściu, plakietkę przypięłam do kieszeni na piersi, funkcjonariuszowi wystarczy jedynie rzut oka na mnie, by pozwolić mi przejść pod żółtą taśmą bez dodatkowych pytań.
   Byłam kiedyś w tej restauracji, Ian zabrał mnie tutaj po moim powrocie z Anglii. Produkty z najwyższej półki, najlepsi kucharze w Nowym Jorku, nawet kelnerzy poddani są surowej rekrutacji, muszą zachowywać się profesjonalnie, nieskazitelnie. Dziewczyny z "Darcy's" odpadłyby w trakcie egzaminu składającego się z trzech etapów. Dwa lata temu "Blue Eagle" otrzymał swoją pierwszą gwiazdkę Michelin, teraz stara się udoskonalić na tyle, by otrzymać drugą.
   Metalowe krzesła, przeszklone stoły, brak ozdób, brak zasłon w ciemnych oknach wskazują na nowoczesność tego miejsca. Nazwa restauracji powstała kilka lat temu po tym, jak we śnie jej właściciel leciał na grzbiecie niebieskiego orła nad Wielkim Kanionem. To miał być znak od Boga, że tak, jak we śnie, tak w prawdziwym życiu restauracja wzniesie się pod niebiosa, jeśli zostanie tak nazwana.
   Mijam foyer i wchodzę do głównej sali. Technicy robią zdjęcia i zabezpieczają przedmioty w celu ściągnięcia z nich odcisków palców. Logan rozmawia z dwoma mężczyznami, Diego także kogoś wypytuje, nigdzie nie widzę Adama. Kiwam niebieskookiemu głową na znak, że już jestem. Podchodzę do stolika, przy którym leżą zwłoki. Otyły mężczyzna po pięćdziesiątce, w szarym garniturze, leży na szkle z szeroko otwartymi oczami, pianą wydobywającą się z ust, jego prawa dłoń nadal dotyka widelec. Twarz od talerza z zimnym już, wykwintnym daniem dzielą centymetry.
   Po oględzinach ciała podchodzę do Hendersona i jego rozmówców.
   - Dobry wieczór. Jestem Rose Bennett, konsultantka.
   - Dobry wieczór. - Mężczyzna w czarnym garniturze wyciąga ku mnie dłoń. - Elijah Orgon, jestem właścicielem "Blue Eagle". A to mój szef kuchni, Marcus Bolemann. - Z nim także wymieniam uścisk dłoni.
   - O której doszło do morderstwa?
   Orgon jest przejęty całą sprawą, zaś Bolemann blady jak ściana, w końcu to z jego kuchni wyszła zabójcza kolacja.
   - Czterdzieści minut temu. Ale nie mam pojęcia, jak do tego doszło, zamówienia wychodziły tak szybko. - Kucharz przeczesuje dłonią swoje miedziane włosy.
   - Kto ma dostęp do kuchni?
   - Jedynie personel. Kucharze i kelnerzy.Wejście do kuchni jest z tyłu, ale wymaga potwierdzenia za każdym razem, dlatego wszyscy posiadają identyfikatory otwierające drzwi.
   - Czy możliwy jest podgląd wchodzących i wychodzących pracowników?
   - Tak, za chwilę uzyskam do niego dostęp.
   Orgon odchodzi w kierunku swojego biura na piętrze, Logan dziękuje kucharzowi za poświęcony czas i pozwala mu wrócić do jego miejsca pracy. Idziemy do Diega, brunet informuje mnie, że wraz z ofiarą, dyrektorem finansowym Medi Consolidated, Alanem Kirby'm, kolację jadły trzy osoby, co mnie dziwi, gdyż Gomez rozmawia jedynie z ubraną w czarną sukienkę kobietą i młodym mężczyzną.
   - Dobry wieczór.
   - Cześć, Rose. - Ciemnowłosy uśmiecha się do mnie. - To Rose Bennett, nasza konsultantka. To Cornelia Pierre, asystentka pana Kirby'ego, a to Tobias Minelli, zastępca dyrektora Vaughn & Sim's Company. - Ściskam dłonie nowo poznanych osób. Diego zbliża usta do mojego ucha. - A Adam jest w szpitalu, Grace zaczęła rodzić.
   Uśmiecham się, to świetna informacja. Moją uwagę przykuwa stojący przy barze brunet rozmawiający z kimś przez telefon. Irytuje mnie tym. My tu prowadzimy śledztwo, a on jak gdyby nigdy nic konwersuje.
   - Przepraszam - mówię. Nie usłyszał mnie. Ponawiam próbę, tym razem mówię głośniej. - Przepraszam!
   Odwraca się do nas, czuję na sobie spojrzenie jego szmaragdowych oczu. Na chwilę odsuwa telefon od ucha.
   - Tak?
   - Proszę, by po skończeniu rozmowy pan do nas dołączył. - Jego postawa tak mnie oburza, że nie potrafię zmusić się do sarkazmu, który w tym wypadku byłby jak najbardziej na miejscu.
   - Dobrze. - Wraca do przerwanej rozmowy, a ja wsłuchuję się w zeznania świadków.
   - Co było tematem państwa spotkania? - pyta Logan.
   - Zamierzaliśmy świętować podpisanie umowy o współpracy naszych dwóch firm. Negocjacje trwały kilka miesięcy, ale  w końcu udało się nam dojść do porozumienia. To był wielki krok ku wspaniałej przyszłości dla naszych przedsiębiorstw - tłumaczy Minelli.
   Pierre wyciera mokrą twarz, jest załamana śmiercią szefa. Kątem oka zerkam na bruneta, który właśnie kończy rozmowę i podchodzi do nas. Także ma na sobie drogi garnitur, na jego lewym nadgarstku dostrzegam porządny zegarek. Mężczyzna jest gładko ogolony, ma wyraźnie zarysowane kości policzkowe i przystojną, acz poważną w tym momencie twarz.
   - Dobry wieczór. Nazywam się Eric Vaughn, jestem prezesem Vaughn & Sim's Company.

   - Detektyw Logan Henderson. - Mężczyźni wymieniają uściski dłoni. - To detektyw Diego Gomez. - Ciemnowłosy także wita się z zielonookim w ten sam sposób. - A to konsultantka NYPD, Rose Bennett.

   Patrzę na mężczyznę z obojętną miną.

   - Dobry wieczór.

   W jego oczach pojawiają się iskierki. Wyciąga ku mnie dłoń, którą niechętnie ściskam.

   - Miło mi poznać. - Przyznaję, ma miły głos.

   Uśmiecham się blado, ale nic nie odpowiadam, zwracam wzrok na Cornelię, która głośno wyciera nos.

   - Panie Vaughn, proszę opisać śmierć pana Kirby'ego.

   - To stało się bardzo szybko. Kelner przyniósł nasze zamówienia. Alan zachwycił się zapachem i sposobem podania swojej potrawy, wziął do ust kęs mięsa, po czym zaczął się dusić. Zanim zdążyliśmy zareagować, z jego ust wydobyła się ślina i upadł martwy na stół.

   - Z kim pan przed chwilą rozmawiał? - pytam obojętnym tonem.

   - Z jego żoną. Jest z ich dziećmi na Haiti. Poinformowałem ją o jego śmierci, a także o tym, że zarezerwowałem już dla nich bilety na najbliższy lot na Florydę, a później do Nowego Jorku.

   Jestem pod wrażeniem.

   - To bardzo wspaniałomyślne z pana strony.

   Eric uśmiecha się do mnie.

   - Dla przyjaciół robi się wszystko, nawet organizuje ich pogrzeb, jeśli trzeba.

   Logan zerka na zegarek. Jeżeli dobrze dojrzałam, dochodzi dwudziesta trzecia. Jutro o ósmej muszę być w laboratorium.

   Patrzę na niebieskookiego, wyczuwa to, dobrze wie, o co mi chodzi.

   - Jest późno, dzisiaj wiele już nie zdziałamy. Proszę, byście się państwo pojawili jutro na posterunku. Dziękujemy za państwa czas. Dobranoc.

   Żegnamy się i we trójkę opuszczamy lokal. Diego zerka na wyświetlacz telefonu. Uśmiecham się.

   - Spokojnie, mi amigo, poród może trwać nawet kilkanaście godzin, nie wszystkie kobiety rodzą tak szybko, jak Clara. Da ci znać, nie martw się. Potem możesz do mnie zadzwonić, by wykrzyczeć mi swoją radość.

   Uśmiech rozpogadza twarz Meksykanina.

   - Dzięki, Rose. - Przytula mnie. - Dobranoc! - krzyczy i oddala się w stronę swojego samochodu.

   Patrzymy za nim z Hendersonem, oboje z uśmiechami na twarzy.

   - Nie powinnaś go namawiać do tego telefonu, jeszcze do ciebie zadzwoni o czwartej nad ranem.

   Patrzę na bruneta.

   - Może akurat Violet będzie dawał mały koncert, jego telefon nie będzie przy tym czymś strasznym.

   - Odwiózłbym cię do domu, ale nie potrafię jednocześnie prowadzić dwóch samochodów.

   - Czyli nie jesteś aż takim superbohaterem, jak myślałam.

   - Przepraszam, że cię rozczarowałem.

   Parskam śmiechem i przytulam się do bruneta. Jest zaskoczony.

   - A to za co? - pyta, otaczając mnie ramionami.
   - Za nic. Za wszystko. Po prostu miałam ochotę się do kogoś przytulić, a ty byłeś pod ręką. Jestem szczęśliwa. Za kilka godzin powiększy się nasza policyjna rodzina.
   - Ja także cieszę się z tego powodu. - Oswobadza się. - Ale powinnaś już iść, jutro masz pracę.
   - Przyjadę po niej na komisariat.
   - Nie musisz.
   - Dobrze wiesz, że chcę.
   Wzdycha.
   - Rose. Idź już. Dobranoc.
   Przewracam oczami, podchodzę bliżej i całuję niebieskookiego w policzek.
   - Dobranoc.
   Odwracam się i odchodzę w noc czując na sobie spojrzenie Logana i czyjeś jeszcze, obce.

   Rae, dlaczego mi to robisz?



                                                            ****
 


   Pędzę ulicami Manhattanu na 16. posterunek, by pomóc kolegom w przesłuchiwaniu personelu restauracji i świadków zdarzenia. Po cichu liczę na to, że pan Vaughn już był, nie jestem zbyt chętna do ponownego spotkania zaledwie kilkanaście godzin po pierwszym. Ma coś w oczach, co mnie przeraża.
   - Dzień dobry. - Witam się ze znajomymi z widzenia detektywami wydziału wewnętrznego.
   - Dzień dobry, panno Bennett. - Pani Shofren z administracji wita mnie na trzecim piętrze, gdy detektywi wychodzą z windy, a ona do mnie dołącza. - Właśnie do państwa zmierzam. Czy detektyw Henderson jest w biurze?
   - Nie jestem pewna, dopiero przyjechałam do pracy. Możliwe, że prowadzi teraz przesłuchanie. Ale proszę iść ze mną, być może zrobili sobie teraz przerwę.
    Wchodzimy do biura, gdzie... Logan stoi przy swoim biurku z nagim torsem.
   Dostrzega nas.
   - Dzień dobry ślicznym paniom. - Brunet w ogóle nie czuje zażenowania.
   - Dzień dobry. - Kobieta zarumieniona odwraca wzrok od mężczyzny. Nie tego się spodziewała. Obie się tego nie spodziewałyśmy.
   Patrzę twardo na bruneta. Jego muskulatura nie robi na mnie wrażenia. No dobra, robi, ale potrafię tego nie okazywać.
   - Czy może nam pan, detektywie, wyjaśnić, dlaczego nie ma pan na sobie koszuli?
   Uśmiecha się do mnie, ale nie odwzajemniam tego. Z torby na biurku wyciąga czystą koszulę, którą zakłada.

   

   - Nasz przeszczęśliwy kolega Adam dziesięć minut temu wbiegł do biura jak burza, by pochwalić się narodzinami swojego pierwszego dziecka. - Zapina guziki. - Akurat piłem kawę, gdy wpadł na mnie. Reszty możecie się panie domyśleć. - Poprawia kołnierz i znowu wygląda, jak na detektywa przystało.

    - Gdzie Chigi? 

   - Są w bufecie.

   Zostawiam Shofran z Loganem, w końcu to z nim chciała rozmawiać, idę tam, gdzie powinnam spodziewać się kolegów.

   Słyszę śmiech Diega, mam już pewność, gdzie są.

   Wchodzę do bufetu, gdzie ciemnowłosy udaje małpę, a blondyn jest w swoim świecie.

   - Dzień dobry. - Uśmiecham się do nich.

   - Rose! - Adam podrywa się z miejsca, podchodzi do mnie i przytula mnie. - Grace urodziła! Jestem ojcem!

   - Gratulacje. - Oddaję uścisk. - Syn?

   - Skąd wiesz? - Zielonooki jest zdziwiony. - Logan ci powiedział? A może ty, Diego? - Patrzy spode lba na przyjaciela.

   - To nie ja! Przecież to obiecałem!

   - To skąd ona to niby wie?!

   - Chase, spokojnie. To tylko moja intuicja. Ale zgadłam?

   - Tak. - Szeroki uśmiech rozjaśnia twarz młodego taty. - Pokażę ci go, jest słodki.

   Wyciąga telefon i podaje mi, bym mogła zobaczyć zdjęcie owocu miłości jego i jego żony.

   Chłopczyk jest drobny, ale wygląda zdrowo. Przypomina mi Grace.

   - Śliczny. - Rozczulam się.

   - Wiem. - Duma rozpiera Adama, jego szczęście prawie nie mieści się w małym pomieszczeniu.

   - Jak go nazwaliście?

   - George Andrew. Po moim dziadku i ojcu Grace. 

   - Bardzo ładnie. - Cieszę się szczęściem kolegi. - Wracając do pracy, jak tam przesłuchania?

   Chigi wymieniają ze sobą spojrzenie.

   - No cóż. - Adam czuje odrobinę zawstydzenia. - Ja nie wiem, przyszedłem kilkanaście minut przed tobą.

   - Rozumiem, nie przejmuj się. - Chcę dodać mu otuchy uśmiechem. - Diego?

   - Vaughn zadzwonił rano, że ma obowiązki w pracy i pomaga żonie denata, więc zjawi się wieczorem. Pierre i Minelli byli, złożyli zeznania i wrócili do swoich obowiązków. Poza tym przesłuchaliśmy większą część personelu, zostało osiem osób.

   - Świetnie, czyli mogę w czymś pomóc.

   Odwracam się, by wyjść, o mało nie zderzam się z Loganem. Przynajmniej nie ma w ręce kubka z kolejną kawą, wątpię, by miał na komisariacie jeszcze jedną zapasową koszulę. Nie mógłby przecież chodzić po posterunku półnagi. Wtedy nie dałabym rady w ogóle się skupić. Chwila, wróć! Dlaczego ja myślę o jego gołej klacie?!

   Unoszę głowa, zaskoczona swoimi myślami, i napotykam spojrzenie jego błękitnych oczu mówiące "wiem, o czym myślisz". Czuję, że się rumienię, więc szybko opuszczam z powrotem głowę i robię krok w bok. Uspokój się, Rose!

   - Przepraszam, że przerywam tą radosną sielankę, ale mamy pracę do wykonania. Teraz, gdy jesteśmy w komplecie, powinniśmy skończyć z personelem przed przybyciem pana Vaughna. - Dlaczego on na mnie patrzy? - Chase, Gomez, pokój numer dwa jest do waszej dyspozycji, zajmiecie się tam ludźmi. - Podaje im jakieś dokumenty.

   Opieram ręce o biodra.

   - Dlaczego oni zawsze pracują razem?

   - W końcu są Chigi. Czyżbyś zaczęła się mnie wreszcie bać, Bennett? - Uśmiecha się łobuzersko.

   - Nie, tylko mam dość twoich nudnych przesłuchań. - Odgryzam się.

   - Możesz spędzić ten czas w biurze.

   Przewracam oczami, ale potulnie wychodzę za Hendersonem z bufetu.

                                                              ****

   Ostatnia osoba naszej pary, Vaughn ma się zjawić za pół godziny, robię się nerwowa, by nie dać się ponieść rysuję po kartce, którą powinnam w czasie zeznań zapełnić notatkami. Logan zerka na nią, ale nie komentuje tego, co robię. W ogóle siedzi milczący w oczekiwaniu na ostatniego z kelnerów. Ten wchodzi do pokoju niepewnie. Rick O'Bethry, dwadzieścia osiem lat, zatrudniony w "Blue Eagle" od dwóch lat, po zdobyciu przez restaurację gwiazdki. To on przyniósł feralne danie do stołu ofiary.

   - Dzień dobry, panie O'Bethry. - Witamy się z mężczyzną. - Proszę usiąść.

   Zajmuje miejsce i patrzy na nas przerażony, niechętny.

   - Proszę opowiedzieć nam o wczorajszym wieczorze w pracy.

   - Było strasznie dużo zamówień, co chwila brałem kolejne talerze i wychodziłem na salę, by klienci jak najszybciej dostali swoje dania.

   - Czy zauważył pan coś dziwnego w kuchni? - pytam.

   - Nie. Chociaż... Widziałem, jak jeden z kelnerów stał przy jednym zamówieniu, po czym nagle się wycofał. Być może zrobiło mu się słabo, często się tak zdarza w bardziej zapracowane dni. Kiedy odszedł w stronę wyjścia, wziąłem te talerze, nad którymi stał i zaniosłem.

   - Czy jest pan w stanie powiedzieć nam, jak nazywa się ten kelner?

   - Nie, nie wiem, kto to był. Może ktoś na zastępstwo? W zeszłym tygodniu dwóch kolegów się rozchorowało, a potrzebowaliśmy ludzi do pracy.

   - Do którego stolika niósł pan te dania? - pyta Logan.

   - Do czwórki. Do tego, gdzie zmarł ten mężczyzna.

   - Perliczka i gołębica - przypominam sobie.

   - Dokładnie. Trochę się zdziwiłem, przeważnie otyli, przepraszam za wyrażenie, klienci wybierają u nas lżejsze potrawy bez mięsa, a nie gołębice.

   Coś mi nie pasuje.

   - Przepraszam, może pan powtórzyć?

   - Ten mężczyzna, co zmarł, jadł gołębice, prawda?

   - Tak. - Zerkam we wczorajsze notatki Diega i robię wielkie oczy. - Ale to nie pasuje.

   - O co chodzi, Bennett? - Logan zaintrygowany patrzy na mnie.

   - Twierdzi pan, że denat otrzymał gołębice, a brunet siedzący na przeciwko niego perliczkę, tak? - Zwracam się do Rick'a.

   - No tak.

   - Z wczorajszego zeznania Vaughna wynika, że to on zamówił gołębicę.

   Kelner jest przerażony.

   - Pomyliłem zamówienie? Jak to możliwe?!

   Wymieniam z Loganem spojrzenie.

   - To oznacza... - Patrzy na mnie z niepokojem.

   - Że martwy miał być Eric Vaughn.

   

  

Pero que classe de rumba pa pa pa...